Helmut Lotti: "Muziek is religie"
Al vanaf de opener en tevens titelsong – op de melodie van Will Tura's ‘Hoop doet leven' – merk je dat het menens is. ‘When you're out in the storm alone with all your chances blown...'
Helmut Lotti: «Ik stel meteen de vraag hoe je omgaat met miserie. Waar kan je je als mens aan vastklampen in tijden van nood? En waar word je beter van? Geen simpele opener. Maar ik ben niet op zoek naar vrijblijvende liedjes die geen verschil maken voor wie ze vertolkt en wie er naar luistert. De plaat vertelt over de manier waarop ik me door het leven begeef en wat me aangrijpt.»
Daar heb je een zekere leeftijd vol noodzakelijke wijsheid voor nodig.
«Vroeger had ik het in sommige songs ook wel eens over God. Dat thema boeit me al veel langer. Alleen ging ik er te clichématig mee om en dat is nu helemaal anders. Ik gebruik nog wel grote woorden, maar die komen nu vanuit een diepe en zeer eigen overtuiging. Het is een veel persoonlijkere God. De rode draad is religie, maar het is zeker geen religieuze plaat. Ik haal gewoon verschillende manieren aan waarop je in het leven kan staan.»
Muziek en religie, is dat voor jou een geslaagd huwelijk?
«Muziek is religie. Ik heb daar trouwens een boek over gelezen dat ik van Johan Tahon heb gekregen, ‘Voorbij de woorden'. Het is geschreven door Jan Koenot, een priester die hier over de religieuze kracht van rockconcerten schrijft. Over hoe Kurt Cobain bijvoorbeeld als een soort moderne Jezus moet geofferd worden om onsterfelijk te worden. Zeer boeiende en fascinerende materie.»
Is er een soort blauwdrukmoment geweest voor deze plaat?
«Ik had voor mijn vorige Nederlandstalige plaat ‘Mijn Hart & Mijn Lijf' samen met journalist en vriend Bart Vanegeren een nummer geschreven met de titel ‘Goddank bestaat de hemel niet'. Zowel thematisch als tekstueel zou het op die plaat een weggegooid nummer zijn geweest. Ik heb het nummer bewaard, de melodie herwerkt en er een Engelse tekst van gemaakt voor dit album.»
Je plaat is geproduced door Wouter Van Belle. Waarom heb je voor hem gekozen?
«Wouter is een man met een visie. Ik had op een gegeven moment zo'n veertig nummers geschreven die ik fier aan hem voorlegde. Daarop volgde meteen een pleidooi over het feit dat ik standards moest zingen. Hij wilde de rasperformer en vertolker meer ruimte geven en nummers zoeken die een maximale interactie met mijn publiek zouden garanderen. En zo kwam ik tot een mix van eigen materiaal en zorgvuldig gekozen songs.»
Ik vind je interpretatie van R.E.M.'s ‘Everybody Hurts' zeer sterk.
«Ik vind het zelf ook een van mijn beste en meest geslaagde covers. Door het tempo te vertragen wordt de structuur van die song veel duidelijker. Het is een meer compacte versie van het origineel en ik heb me echt gesmeten. Dat kraakje in mijn stem op het einde was een welgekomen ongelukje en het bewijs dat ik zeer diep in dat nummer zat.»
Wouter en jij wilden dat ‘Faith, Hope & Love' klonk zoals Elvis Presley in 1968.
«Klopt. Het is een periode waarin volop geëxperimenteerd werd en pop, klassiek of soul met elkaar in dialoog gingen. Denk aan Burt Bacharach, ‘Eloise' van Barry Ryan of de psychedelica van ‘Lucy In The Sky With Diamonds' van The Beatles. Dus heb ik opgenomen zoals Elvis toen. Hij nam de songs op met een klein combo en daarna werd er gekeken naar de best mogelijke orkestrale invulling. De nummers die in aanmerking kwamen voor deze plaat zong ik eerst met piano als begeleiding. Daarna kwamen de combosessies met piano, bas, gitaar en drums. Door live met hen op te nemen, klinkt alles veel spontaner en zijn mijn vertolkingen of zangpartijen ook veel meer in het moment.»
In ‘Lonely Road' bezing je het blinde streven naar de vervulling van ambities en dromen. Een zeer gevaarlijk beestje, niet?
«Absoluut. Ik pleit dan ook niet onschuldig. Zonder het te beseffen hol je jezelf uit wanneer je verloren loopt in je eigen ambitie. Eenzaamheid en leegte zijn de tol die je betaalt. Het is een valstrik die steeds op de loer ligt, ook al weet je hoe hard het jezelf en je omgeving kan beschadigen.»
‘When Bad Luck Strikes' heb je naar verluidt geschreven na een concert van Nick Cave in Antwerpen. Klopt dat?
«Ik had niets met Nick Cave, maar toen ik hem live zag, ben ik instant fan geworden. Ik zag de link met Elvis in hoe hij zong en bewoog. Zo intens, zalvend en dreigend tegelijkertijd. Ik zing nu ook helemaal anders dan vroeger, met veel meer soul. En mijn stem klinkt veel natuurlijker, (lachend) die kerkgalm is verdwenen.»
Dirk Fryns
‘Faith, Love & Hope' is uit bij Petrol. Helmut Lotte is live te zien op 30/12 in De Roma.