"Hoe minder stress, hoe groter de kans dat vissen overleven"
"Jaarlijks worden wereldwijd honderdduizenden tonnen vis dood terug in zee gegooid als ongewenste bijvangst. Onder bijvangst verstaan we soorten vis die vissers niet meenemen aan land omwille van hun geslacht, grootte, gewicht of marktwaarde", verduidelijkt Nicholas Van Beylen.
Europa ondernam al een poging om dit tegen te gaan. Zo voerde het de aanlandingsplicht in, waarbij visserijen de bijvangst mee aan land moeten nemen in plaats van ze terug in zee te gooien. De bijvangst kan dan bijvoorbeeld als visvoer gebruikt worden. Maar doordat vissers hun gehele vangst aan land moeten brengen, geraken de boten sneller vol en moeten ze vaker aan land om hun lading te lossen. Dit brengt natuurlijk extra kosten met zich mee.
Sorteersysteem
Van Beylen: "De visvangst zoals we die nu kennen, is niet duurzaam. Indien er geen verandering komt in de manier van vissen, zullen de visbestanden uiteindelijk uitgeput raken." Visserijbeheerders hebben de laatste jaren al geprobeerd systemen te vinden om minder vis terug te gooien.
Om het tij te keren, bedacht Van Beylen een soort van ‘intelligent' systeem met zorgvuldig uitgekozen en aangepaste onderdelen. "Hierbij halen de vissers de vangst niet meer op een traditionele, verticale manier uit het water, zoals dit nog bij de zogenaamde boomkorvisserijen gebeurt. Dit zorgt namelijk voor een immense druk bij de vissen. Bovendien komen ze daarna vaak in een roestige, relatief droge stortbak terecht. Van daaruit gaan ze naar een transportband, waar ze manueel gesorteerd worden. De ongewenste bijvangst wordt vervolgens weer manueel terug in zee gegooid, via een koker of pijp.
Duizend vissen per minuut
In het systeem van Van Beylen - waarvan de mogelijkheden momenteel worden onderzocht - gaan de vissen zo schadeloos mogelijk terug over boord, zonder menselijke tussenkomst. "Hiervoor gebruik ik een aangepast verenkelingssysteem, waarbij de chaotische hoeveelheid vis omgevormd wordt naar gestructureerde lijnen. Om de vis te sorteren gebruik ik een systeem dat 1.000 vissen per minuut verwerkt, in plaats van de traditionele visserij waar vissers manueel 150 vissen per minuut sorteren. Camera's bepalen vervolgens of de vis tot de ongewenste bijvangst behoort of niet. Via een plastic baan, waar continu water doorstroomt, glijden de ongewenste vissen terug in zee. Op die manier probeer ik het stressgehalte van de vissen zo laag mogelijk te houden, waardoor ze een hogere overlevingskans hebben."
Nicholas Van Beylen (UAntwerpen) neemt dit jaar deel aan de Vlaamse Scriptieprijs. Wil jij ook kans maken op 2.500 euro en een artikel in Metro? Schrijf je dan hier in.