Hooverphonic: "Dit is geen restjesplaat"

Hooverphonic is al twintig jaar een uit de as herrijzende feniks. Met het grote verschil dat het vuur in al die jaren nooit volledig uitdoofde. Ook na het vertrek van Geike Arnaert en Noémie Wolfs – twee stemmen met de langste staat van dienst – voelde je gewoon dat alles onderhuids bleef smeulen. Alex Callier en Raymond Geerts zijn altijd in dat heilige songvuur blijven poken met geloof in eigen kunnen en een goed onderbouwde visie.

Raymond (foto links): "Het is alsof je een roman schrijft. Je hebt één grote lijn met verschillende plots in functie van een grote finale op het einde. Die finale hebben we nog lang niet geschreven. Zolang Hooverphonic relevant blijft en een generatieoverstijgend publiek aanspreekt, zie ik geen reden om er mee op te houden. Wanneer er in het verleden iemand vertrok, kan je dat eerder beschouwen als het afsluiten van een hoofdstuk. Dan is het aan ons om het verhaal een nieuwe wending te geven zonder de plot geweld aan te doen."

Alex (foto rechts): "Toen Geike besloot een solocarrière uit te bouwen, hebben we het best moeilijk gehad. De breuk met Noémie voelden we samen aankomen. De spirit waarmee ze bijvoorbeeld ooit aan ‘Anger Never Dies' werkte en ze een dosis theatraliteit in het geluid binnensmokkelde, was weg. Dan weet je dat het tijd is voor een nieuw hoofdstuk."

Jullie opteerden voor een mix van mannelijke en vrouwelijke stemmen. Vanwaar die plotwending?

Alex: "De eerste dag na de breuk met Noémie zit je in zak en as. De tweede dag kan je de kater nog altijd niet afschudden. Maar de derde dag begin je al na te denken over nieuwe stappen naar de toekomst toe. En op dag vier ben je vertrokken. Zo hoort het ook. Voor ‘In Wonderland' konden de kaarten stevig door elkaar geschud worden. We hoefden niet meer op zoek te gaan naar een song die de stem kon dienen.»

Raymond: «Nu hadden we plots de vrijheid om stemmen te gebruiken die de sfeer van een nummer dienen. Het was al snel duidelijk dat er niet enkel in een vrouwelijke vijver moest gevist worden. Bepaalde songs lenen zich nu eenmaal beter tot een mannenstem."

‘In Wonderland' klinkt coherent als album, terwijl de insteek duidelijk afwijkt van wat jullie in het verleden hebben gedaan.

Alex: "We zijn in het verleden altijd een typische albumband geweest. Denk maar aan de psychedelische sound op ‘The President of the LSD Golf Club' of het fictieve verhaal rond Jackie Cane op het gelijknamige album. ‘In Wonderland' gaat qua benadering terug naar de jaren zestig toen singles populairder waren dan albums. Anno 2016 merk je ook dat er heel wat mensen gewoon songs downloaden voor een persoonlijke afspeellijst. Er is weer een soort singlecultuur ontstaan. Vandaar ook het idee om een album te maken dat vijf singles bundelt met een A- en een B-kant."

De A-kant luistert gemakkelijk weg, de B-kant klinkt experimenteler. Een bewuste keuze?

Alex: "Het verschil tussen een A- en B-kant is eerder een concept op ‘In Wonderland'. De zogenaamde A-kant hoeft niet het nummer te zijn waarmee we naar de radio gaan. Elke song is van een specifieke kruiding voorzien en met even grote zorg vormgegeven."

Voor die specifieke kruiding had je nu de vrijheid om uiteenlopende stemmen te gebruiken. Zijn de songs geschreven met een bepaalde stem in het achterhoofd?

Alex: "Niet bepaald. Je hoort hier nummers die we door de jaren hebben geschreven maar nooit op een plaat zijn beland. Het zijn zeker geen restjes, eerder nummers die we als het ware in de wijnkelder lieten rijpen tot ze ontkurkt konden worden."

Raymond: "En nu hun volle smaak kunnen vrijgeven omdat we de juiste ‘chemische' samenstelling hebben gebruikt."

Zoals Neil Thomas – aka Liltlo Tinz – samen met de Française Emilie Satt op de huidige single ‘Badaboum'.

Alex: "Dat bijzondere spanningsveld tussen verveling en verleiding of aantrekken en afstoten werkt bijzonder goed binnen deze combinatie. Het is een nummer met soul-, disco- en funkinvloeden. Het is eerder atypisch voor Hooverphonic. Naast Neil komen ook zangeres/celliste Janie Price – aka Bird – en singer-songwriter Felix Howard uit Londen op de plaat aan bod. Uit Nederland hebben we dan weer Tjeerd Bomhof voor twee songs en Lucky Fonz III voor de backings. Allemaal uiteenlopende stemmen. Wie meezingt op deze plaat, heeft ook meegeschreven aan de songs. Vergeet ook niet dat deze songs oorspronkelijk geschreven zijn als demo voor iemand anders. Net daarom klinken ze zo ongedwongen."

Hoe reageren ‘die hard fans' op de nieuwe koers?

Alex: "Toen we het eerder psychedelische ‘Cocaine Kids' als teaser uitbrachten, kregen we niets dan lof van collega's. Maar er waren ook mails van mensen die aankondigden dat ze hun Hooverphonic-platen zouden verbranden. (lachend) Het bewijs dat we goed bezig waren. Eclectisme bruuskeert nu eenmaal."

Dirk Fryns

Hooverphonic speelt op 06/04 in de AB te Brussel, op 14/04 in De Roma in Antwerpen en op 21/04 in Capitole in Gent.