Hugh Jackman neemt afscheid van Wolverine met 'Logan'
In ‘Logan' heeft Wolverine er genoeg van om Wolverine te zijn. Is dat een correcte weergave van hoe jij je voelt?
Hugh Jackman: «Het is dubbel. Toen ik op het festival van Berlijn voor het eerst de afgewerkte versie van ‘Logan' zag, met een publiek erbij, voelde ik meer affectie voor mijn personage dan ooit tevoren. Tegelijk weet ik dat het tijd is om hem vaarwel te zeggen. Ik ben nu al zeventien jaar Wolverine. Ik heb hem gespeeld in negen films. Dat volstaat. Met dit verhaal hebben we volgens mij iets bereikt dat dieper en rijker en dramatischer is dan de vorige films. Het knaagde een beetje aan mij dat ik de echte Wolverine in het verleden nooit heb kunnen tonen.»
Het is in elk geval de meest humeurige Wolverine die we ooit gezien hebben. Genoot je ervan?
«Het is de beste psychotherapie ter wereld. Je voelt je geweldig als je een hele dag ongefilterd je gal hebt mogen spuwen. Ik denk dat ik zelf zo'n norse oude man word. (lacht) Op dat vlak was Wolverine altijd een mooi geschenk, en deze keer meer dan ooit. Ik word er vrolijker van in het echte leven.»
«De essentie van een gelukkig leven is jezelf omringen met familie en mensen die je een gevoel van veiligheid geven», klinkt het in de film.
«Daar ben ik het helemaal mee eens, maar ik weet ook dat het gezinsleven niet altijd rozengeur en maneschijn is. De moeilijkste rol die ik ooit heb gespeeld is die van vader. Vraag me niet waarom, maar toen ik voor het eerst vader werd, ging ik ervan uit dat ik vanzelf zou weten hoe ik mijn kind moest opvoeden. Het zou mijn job zijn om mijn kennis en ervaring te delen. Ik zou een soort orakel zijn, een bron van wijsheid. Nu weet ik dat het tegenovergestelde waar is, dat ik eigenlijk heel weinig wijsheid te delen heb en dat de relatie met je kind een tweerichtingsstraat is.»
Als het aan Wolverine lag, zou hij tot het einde van zijn dagen op zijn eentje rondzwerven. Begrijp je die houding?
«Ik snap waarom Wolverine zo is. Hij haat intimiteit. Het idee om een hechte band te smeden met iemand anders maakt hem doodsbang. Wat wil je ook? Zowat iedereen die hij ooit gekend of bemind heeft is dood. Hij is trouwens 160 jaar oud. Stel je voor hoe dat moet voelen.»
Hugh Jackman geveld in Logan. - Foto Twentieth Century Fox
Dit is niet het eerste verhaal over een superheld die ouder wordt. Ik denk bijvoorbeeld aan ‘The Dark Knight Returns', Frank Millers geweldige graphic novel over een oudere Batman. Wat trok jou aan in het idee van een oudere Wolverine?
«Ik denk dat het onderwerp universeel is. Wat je successen of mislukkingen ook zijn, op een bepaald moment moet je vrede sluiten met een aantal zaken. Wie ben je? Wat voor leven heb je geleid? Welk effect heb je gehad op anderen? Neem je vredig afscheid van dit leven of blijf je schreeuwen en vechten tot je laatste snik, net zoals je geboren bent? Dat zijn thema's die iedereen met een zekere levenservaring kan herkennen. Het toont ook aan dat ‘Logan' een volwassen film is. Negenjarige kinderen zijn volgens mij niet bezig met die dingen». (grinnikt)
Een paar weken terug postte je een selfie op Instagram nadat je een vijfde behandeling had gekregen voor een goedaardige huidkanker. Waarom vond je dat belangrijk?
«Om verschillende redenen. Ik wil de mensen op het hart drukken dat ze zich moeten insmeren tegen de zon. Ik heb die huidkanker gekregen omdat ik het 25 jaar geleden niet nodig vond om me te beschermen. Bovendien is het een manier om mensen te zeggen dat ze op tijd naar de dokter moeten gaan. Ik bleef het zelf ook voortdurend uitstellen, tot grote ergernis van mijn vrouw. En nog een reden is dat de dingen vaak zwaar overdreven worden in deze gemediatiseerde wereld. Ik had geen zin om sensatieberichten à la ‘Hugh Jackman heeft kanker!' Deze huidkanker is niet levensbedreigend en daar wou ik eerlijk voor uitkomen. Eigenlijk ben ik de sociale media heel dankbaar. Ik word vandaag veel minder lastiggevallen door paparazzi en dat heeft alles te maken met Instagram. Als ik zelf een selfie post, zal geen enkele paparazzo tien uur aan mijn voordeur staan wachten om een foto te nemen van de pleister op mijn neus.»
Ruben Nollet