Italiaan Paolo Virzi waagt zich met 'The Leisure Seeker' aan Amerikaanse roadmovie

Waarom wou je de roman van Michael Zadoorian verfilmen?

Paolo Virzi: "Ooit heb ik een bevriend Amerikaans producer beloofd dat als ik een Amerikaans verhaal vond dat boeiend genoeg was, ik het zou verfilmen. Sindsdien stuurt hij me geregeld dozen vol boeken. (lacht) Dat van Michael Zadoorian zat er ook tussen en greep me meteen aan door zijn subversieve kantje. Ik hou van de rebellie van Ella en John tegen de krachten van het lot."

Wat heb je veranderd aan het verhaal?

"In het boek trekken Ella en John van Detroit naar Disneyland in Californië, via de legendarische Route 66. Plekken die al vaak in films te zien waren, dus ik was wat bang om in clichés te vervallen. Zoals zoveel Amerikaanse films die in Italië gedraaid worden, altijd op dezelfde erg toeristische plaatsen. Daarom verving ik Route 66 door U.S. Route 1, die langs de volledige oostkust loopt van Florida tot Canada. En ook omdat die hetzelfde nummer heeft als de Aurelia-snelweg tussen mijn geboortestad en Rome. Een route die ik als mijn broekzak ken in beide richtingen. Het was mijn manier om het verhaal wat persoonlijker en authentieker te maken."

Net als Valeria Bruni-Tedeschi en Micaela Ramazzotti in je vorige film 'La Pazza Gioia', willen Ella en John weg van een plek die hen wil opsluiten.

"Klopt. Dat bewijst dat je je land en taal kan achterlaten, maar nooit kan ontsnappen aan jezelf." (lacht)

Het is je eerste film in Amerika en in het Engels. Een roadmovie bovendien. Wat was je grootste uitdaging?

"Trouw blijven aan mijn filmstijl. Mijn Italiaanse team en ik moesten ons aanpassen aan de strengere regels van de Amerikaanse filmindustrie. Daar moet je een hele ceremonie volgen voor je kan beginnen filmen. Je moet eerst controleren of elke post, van de make-up tot de kostuums, klaar is. Wij vlogen er liever meteen in, vooral wanneer we draaiden in die oude kampeerwagen. We hebben gewoon valsgespeeld en zeiden niet dat we al beginnen filmen waren." (lacht)

Vanwaar je keuze voor Helen Mirren en Donald Sutherland?

"Ik dacht meteen aan hen toen ik het scenario schreef. Donald, omdat hij een icoon is van een bepaalde Amerikaanse cinema – voor mij ligt zijn rol in het verlengde van de leerkracht die hij speelde in 'Animal House' van John Landis. En Helen, wel, ik ben verliefd op haar. (lacht) Zij is waarschijnlijk de beste actrice ter wereld. Als bij wonder hebben ze allebei meteen toegestemd. We zijn er meteen aan begonnen, want het was al mei en in oktober hadden ze andere projecten gepland."

Kwam je nooit in de verleiding om hen een scène opnieuw te laten spelen, gewoon voor het plezier hen bezig te zien?

"Absoluut! Ofwel ‘vergat' ik cut te zeggen… Dat leverde onverwachte resultaten op!"

Zoals?

"Die scène op de camping, bijvoorbeeld, waar Ella tegen John zegt dat ze een verrassing voor hem heeft. In het scenario eindigt die scène daar. Maar ik liet ze lopen en Donald heeft geïmproviseerd: ‘Een verrassing? Vanavond? Oh, ik weet niet of ik dat wel kan...' (lacht) Dat heb ik erin gelaten!"

Tussen de regels door is er ook een politiek aspect. Onderweg zien Ella en John een pro-Trump manifestatie en 'Make America great again' affiches...

"Dat was niet voorzien in het scenario, maar tijdens de voorbereidingen kwam ik overal manifestaties en affiches tegen. De verkiezingscampagne had de VS in vuur en vlam gezet. Ik wou die sfeer op zekere wijze verwerken in de film. De eerste scène is trouwens een eerbetoon aan een film waar ik gek op ben: ‘Nashville' van Robert Altman. Die begint ook met een verkiezingscampagne. Het is een gewoonte in de Italiaanse cinema om persoonlijke lotgevallen te linken aan belangrijke maatschappelijke thema's. In zekere zin vluchten Ella en John weg uit een Amerika dat op het punt staat Trump te verkiezen."

Elli Mastorou

@cafesoluble