Jeremy Irons: "Het script was zo geheim dat ik het einde niet mocht lezen"

Als Alfred speelt u een dienende rol, uw schermtijd is dus redelijk beperkt. Hoeveel mocht u van de makers weten over de scènes waarin u niet meespeelde?

Jeremy Irons: "Ik had het scenario gekregen, maar daarin ontbrak het einde. Dat mocht ik niet kennen. De makers waren héél voorzichtig met informatie. Ik kreeg geen papieren kopij van het script, alleen een digitale, versleutelde versie via e-mail, zodat ik het zeker met niemand anders zou kunnen delen. Een beetje vervelend, eerlijk gezegd. Zeker omdat ik lang niet zo goed ben met technologie als Alfred.» (lacht) «Soms nam ik me voor om 's avonds een paar uurtjes op het script te werken, maar dan kreeg ik het bestand plots niet meer open omdat het wachtwoord al verlopen was... Dan moest ik een paar mensen bellen, en eer alles weer in orde was, had ik geen tijd meer, en moest het weer een week wachten. Soms had ik zin om te zeggen: ‘Jongens, het gaat hier niet over staatsgeheimen, he!' Al begrijp ik wel waarom ze zo voorzichtig zijn: er is op internet een enorme interesse voor films als ‘Batman v Superman', dus een lek zou rampzalig zijn."

Henry Cavill (Superman) en Ben Affleck (Batman) hebben de ene na de andere actiescène. U zit de hele tijd achter een bureautje in de Batcave. Was u nooit jaloers op hen?

"Nee hoor, ze mogen het hebben! Actiescènes zijn heel zwaar voor acteurs, en vooral bijzonder saai.» (lacht) «Die scènes worden tegenwoordig bijna volledig met de computer gemaakt: Henry Cavill stond zowat de hele tijd moederziel alleen voor een greenscreen. De dagen dat ik mijn scènes met Ben kwam draaien, zag ik Henry elke ochtend naar zijn studio wandelen. ‘Arm schaap', dacht ik. Acteren is een kwestie van communiceren, en samenwerken met anderen. Maar bij die actiescènes ben gewoon de hele tijd alleen met de regisseur. Vroeger was dat gelukkig anders: in ‘Die Hard with a Vengeance' hadden we bijvoorbeeld nog tegenspelers van vlees en bloed." (lacht)

Foto's Warner Bros

Wat vertelt ‘Batman v Superman' tussen alle actie door over de wereld waarin we leven?

"Superman staat in deze film symbool voor een soort alomvattende staatsmacht. En Batman vertegenwoordigt dan weer de mensen die daar niet blij mee zijn, die verandering willen. Die confrontatie is ook in de echte wereld volop bezig. Kijk naar Donald Trump: hij speelt in op de machteloosheid die veel mensen ervaren. Hij zegt: ‘Ik ga dit en dat veranderen', hij steekt een middelvinger op naar het establishment. Ik denk dat de aantrekking van deze film ook daarin zit: het publiek kan tweeënhalf uur lang Batman zijn – iemand die alles kan oplossen, die kan vliegen, die op eigen houtje de situatie gaat rechtzetten. Dankzij deze film kan iedereen zich even superheld voelen."

U hebt in uw carrière in heel wat gedurfde arthousefilms meegespeeld. Maar dat soort cinema krijgt het steeds moeilijker, onder meer omdat de grote budgetten opgeslorpt worden door superheldenfilms. Voelt het dan niet wat dubbel om nu zelf in zo'n megablockbuster mee te spelen?

"Nee. Ik zie deze film als een reddingsboei. Kijk, als acteur zou je je rollen natuurlijk liefst van al kiezen om puur artistieke redenen: omdat het verhaal, het personage of de regisseur je aanspreken. Maar je moet ook een zakenman zijn. Ik ben me er terdege van bewust dat mijn profiel een boost krijgt wanneer ik meespeel in een geweldige film als ‘Batman v Superman', die een zeer breed publiek zal bereiken. En dat is belangrijk, want als ik meer waard word, betekent dat ook dat bepaalde kleine films waaraan ik mijn naam verbind, veel gemakkelijker geld zullen vinden. Pas op, ik ben er ook niet te veel mee bezig. Sommige acteurs focussen bijvoorbeeld heel erg op hun sociale media, omdat ze dan gemakkelijker rollen scoren. Mensen worden steeds vaker gecast in functie van hun aantal Facebookvolgers. Als twee jonge acteurs in de running zijn voor een rol – eentje met 10.000 volgers en eentje met 100.000 volgers – dan zullen studio's automatisch voor de tweede kiezen, omdat die hen meer gratis reclame oplevert. Maar daar wil ik me echt niet mee bezighouden."

Er komen dit jaar nog vijf andere films uit waarin u meespeelt. En dat terwijl u de afgelopen drie jaar nauwelijks op het grote scherm te zien was. Had u zin om weer wat meer te werken?

"Nee, integendeel! Ik wil net minder werken. Maar toevallig kreeg ik de afgelopen jaren een paar hele mooie aanbiedingen, die ik niet kon weigeren."

Waarom wil u minder werken?

"Omdat ik besef dat het leven steeds korter wordt. Naarmate je ouder wordt, beginnen je prioriteiten een beetje te veranderen. Ik wil nu meer tijd met mijn familie doorbrengen. Ik wil meer gaan zeilen, dingen doen die ik graag doe. Bovendien heb ik het financieel gezien ook niet meer echt nodig om de hele tijd aan het werk te zijn. Dat laat me toe om alleen nog de opdrachten te kiezen die me echt intrigeren."

Lieven Trio

------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

Batman v Superman - Dawn of Justice: 2/5

Moeten we ons zorgen maken om de gezondheid van regisseur Zack Snyder? Aan ‘Batman v Superman: Dawn of Justice' te horen, is de man namelijk potdoof aan het worden. De ruim tweeënhalf uur durende strijd tussen de Man van Staal (Henry Cavill) en de Zwarte Ridder (Ben Affleck neemt de rol van Christian Bale over) klinkt in handen van Snyder ongeveer zo: BAAAM KRRRAAAAAK SHHHHCCCRRRRIIIIIIEEEK RRROOOOOO. Leuk voor in een tekstballon, maar in de cinema een ware aanslag op je gehoor.

‘Batman v Superman' begint nochtans opwindend, met een flashback naar het einde van ‘Man of Steel': deze keer zien we door de ogen van Bruce Wayne hoe Superman en Generaal Zod al vechtend Metropolis in puin leggen. Een ramp van 9/11-formaat, Ground Zero incluis. Al snel komt er een debat op gang over de rol van Superman: is hij een beschermengel van de mensheid, of een almachtige alien die ons in een vingerknip zou kunnen uitroeien?

Batman – depressiever en bozer dan ooit dankzij de voortdurende pruillip van Affleck – schaart zich duidelijk in het tweede kamp. Dat had interessante cinema kunnen opleveren, maar niet met Zack Snyder aan het stuur. De donkere sfeer die Christopher Nolan in zijn superieure ‘Dark Knight'-trilogie installeerde, escaleert hier naar onverteerbare bombast en haast lachwekkende ernst. Alleen slechterik Lex Luthor moet voor een lichtere noot zorgen, maar die wordt dan weer vreselijk irritant vertolkt door Eisenberg. Hij lijkt de waanzin van Heath Ledgers Joker te willen imiteren, maar blijft steken in doorzichtige zenuwtrekken en gespeelde geluidjes.

Sommige actiescènes zijn indrukwekkend geregisseerd en gechoreografeerd, maar aangezien Snyder zowat de hele tijd met de voorhamer op onze zintuigen inbeukt, waren we al snel te afgestompt om ervan te genieten. Ook de muziek van Hans Zimmer en Junkie XL blijft maar in crescendo gaan – ‘Carmina Burana' lijkt er een slaapliedje bij. Dit is het filmische equivalent van monster truck racing, American football en worstelen tezamen. Nolan deed je je hoofd gebruiken, Snyder bezorgt je alleen hoofdpijn.

Foto's Warner Bros