Julianne Moore: "Ik zou vaker in komedies willen spelen"

Georgette is een bijzonder entertainend personage: neurotisch, dominant, en met een vingerdik Deens accent. Hoe hebt u haar gecreëerd?

Julianne Moore: "In tegenstelling tot wat velen lijken te denken, heb ik haar niet gebaseerd op een bestaand persoon. (lacht) Ik vond het leuk om eens een Europees personage te mogen spelen. Mijn moeder is geboren in Schotland, dus ik vind het helemaal niet moeilijk om me in de geest van een Europese te verplaatsen. Meer zelfs: sinds een paar jaar heb ik heb naast de Amerikaanse, ook de Britse nationaliteit. De eerste keer dat ik met mijn nieuw paspoort naar Londen ging, stond ik in de luchthaven aan te schuiven bij het loket ‘Britse burgers'. Plots kwam er iemand naar me toe: ‘Darling, je staat in de verkeerde rij.' Waarop ik: ‘Nee hoor!'" (lacht)

We zien u niet vaak grappig zijn in de bioscoop, maar het gaat u goed af. Zou u niet vaker in komedies willen meespelen?

"Zeker! Maar dat heb je niet altijd te kiezen. Mensen denken vaak dat acteurs helemaal zelf bepalen in welke projecten ze meespelen, maar dat is niet altijd zo. Je hangt volledig af van de voorstellen die je krijgt. Dus als producenten en regisseurs mij niet als een komische actrice zien, dan zal ik ook maar weinig komische rollen aangeboden krijgen. Terwijl ik echt wel voor alles open sta. Binnenkort speel ik trouwens mee in ‘Suburbicon' van George Clooney, met een script van de Coen brothers! Dat wordt een heerlijk donkere komedie..."

Welke films of series doen u lachen?

"Mijn man, die doet me lachen! (lacht) Onlangs moest ik voor een volle zaal spreken, maar net voor ik het podium op ging, kreeg ik een sms'je van hem. Ik moest echt huilen van het lachen. Het was bijzonder moeilijk om mijn gezicht weer in de plooi te krijgen. (lacht) Voor de rest kijk ik heel graag naar tv-series: ‘Difficult People' van Julie Klausner en Billy Eichner bijvoorbeeld.

De film is niet alleen grappig, hij toont ook hoe gezinnen er vandaag helemaal anders kunnen uitzien dan vroeger. Georgettes man wordt verliefd op Maggie, waardoor Maggie ook een soort vervangmama wordt voor hun kinderen.

Ja, dat vond ik heel intrigerend. Georgette heeft de reputatie een vreselijk kreng te zijn, maar wanneer ze Maggie voor het eerst ontmoet, zegt ze heel volwassen: ‘Bedankt, je zorgt zo goed voor mijn kinderen. Laten we een manier vinden om daarover te communiceren.' Dat zie je vaak tegenwoordig. Ik hoor geregeld van gescheiden vriendinnen: ‘Ik ben dol op de nieuwe vriendin van mijn ex, want onze kinderen zien haar graag.' Mensen denken tegenwoordig meer aan het geluk van hun kinderen – ook al kunnen ze het niet meer met elkaar vinden. Ik vind het mooi hoe de film dat weerspiegelt."

Diversiteit in films is dit jaar een belangrijk thema geweest, vooral in de aanloop naar de Oscars. Een film als deze, met vrouwen voor én achter de camera, is bijvoorbeeld erg zeldzaam.

"Inderdaad. Al is het toch stilaan aan het veranderen – daar is deze film het bewijs van. Kijk, de enige manier om meer diversiteit te creëren, is zorgen dat de scenaristen en regisseurs diverser worden. Als een vrouw een film schrijft, dan zal ze automatisch meer vrouwelijke personages bedenken, omdat ze vanuit haar persoonlijke ervaring vertelt. Zo moeten we dat diversiteitsprobleem oplossen. En niet door plots aan een bende mannen te gaan zeggen: ‘He, jullie moeten meer verhalen over vrouwen vertellen!' Zo werkt het niet. De waaier van stemmen die de verhalen vertellen, moet breder worden. En dat is stilaan aan het gebeuren, denk ik."

Een jaar geleden won u uw eerste Oscar – eindelijk, want het was al uw vierde nominatie. Dit was de eerste film die u opnam na de overwinning. Hoe voelde u zich toen u aankwam op de set?

"De opnames van ‘Maggie's Plan' begonnen letterlijk twee dagen na de Oscars! De uitreiking in Hollywood was zondagavond, en dinsdagochtend stond ik al in New York op de set. Heel onwerkelijk. Te meer omdat we de allereerste scène op een schaatsbaan draaiden. En ik kan niet schaatsen."(lacht)

Zowat iedereen had voorspeld dat u die Oscar zou winnen voor uw rol als Alzheimerpatiënte in ‘Still Alice'. Had u het ook zien aankomen?

"Heel eerlijk: nee. Totdat dat envelopje opengaat, zit je te schuifelen op je stoel. Ook al zegt iedereen dat je gaat winnen, daarom geloof je het zelf nog niet. Een Oscar krijgen, dat betekent dat al die leden van de Academy ook echt de moeite moeten nemen om op hun stemformulier een kruisje te zetten naast jouw naam. Dat is niet vanzelfsprekend, dus ik rekende er helemaal niet op dat ik zou winnen."

Tot slot: de aanloop naar de Amerikaanse presidentsverkiezing verloopt erg woelig dit jaar. Hoe zal het volgens u uitdraaien?

"Geen idee! Er zijn zoveel onvoorspelbare factoren... Ik hoop alleszins dat Hillary Clinton president wordt." 

Door Lieven Trio

Foto Diaphana Distribution