Kinderen met een beperking genieten ook op speelpleinen

Leander en zijn zus. - Foto L. Jadot

«Leander is eigenlijk in de speelpleinwerking gerold door mee te gaan met zijn grote zus», begint Leanders moeder Lien Depoorter. «Hij was toen vier jaar en wou er graag naartoe omdat al zijn vriendjes van school er ook zaten.» Ondertussen zijn we zes jaar later en heeft Leander de diagnose van ASS (Autisme Spectrum Stoornis, red.) gekregen. Zijn reguliere school moest plaatsmaken voor het buitengewoon onderwijs, maar zijn oude schoolkameraadjes ziet hij nog steeds. Dankzij de inclusieve aanpak van de speelpleinwerking in Wetteren.

Naar elkaar luisteren

Phaedra Van Driessche - Foto L. Jadot

Deze inclusieve aanpak of inclusie steunt op twee grote fundamenten, zo vertelt hoofdanimator Phaedra Van Driessche. «Langs de ene kant proberen we meer structuur te bieden. Dat is handig voor alle kinderen, maar zeker ook voor Leander. Zo hebben we een bord staan bij de ingang waarop iedereen meteen kan zien wat er vandaag te doen is, en welke animator waar staat. Meestal zijn de dagen ook hetzelfde ingedeeld», zegt Van Driessche. «Langs de andere kant geven we de kinderen ook veel vrijheid. In het geval van Leander is het oké als hij even niet wil meedoen met de rest. Dan kijkt hij gewoon toe en geniet hij evengoed.»

«Toen autisme werd vastgesteld bij Leander, hebben we dat onmiddellijk verteld aan zijn leiding», verklaart moeder Lien. «We hebben hen dan ook de keuze gelaten: willen jullie verder met hem of stopt het verhaal hier en nu? Hun reactie was dat Leander nog steeds dezelfde jongen is, ongeacht het label dat hij nu meedraagt. Ze zagen geen reden waarom hij niet meer zou mogen komen.» Wel wijst Leanders moeder erop dat goede communicatie belangrijk is. «Als er iets misloopt, wat altijd kan, spreekt de leiding mij daar ook op aan. Dan neem ik de tijd om te luisteren naar hun verhaal.»

Onderdeel van het geheel

Om een inclusieve werking te kunnen garanderen, is wel vorming nodig. Dat beseft ook Van Driessche. «Wij vragen van al onze animatoren dat ze sowieso een basiscursus voor animator volgen. Ze worden dan gedurende een week opgeleid om alle vaardigheden onder de knie te krijgen die ze bij ons nodig hebben. Tijdens deze week worden er ook momenten voorzien specifiek rond inclusie.» Als sommige animatoren dan toch nog problemen blijken te hebben met bepaalde situaties, voorziet het speelplein steevast extra vormingsmomenten.

«Het mooie is dat Leander daar gewoon Leander mag zijn», zegt zijn moeder nog. «De verwachtingen zijn er voor hem minder hooggespannen. Ze kijken er naar wat hij kan, en niet naar wat hij niet kan.» Al geeft ze toe dat er ook minder mooie kanten zijn aan dit verhaal. «Sommige ouders vinden het moeilijk te begrijpen dat hij met kinderen zonder beperking meedoet. Vooral vroeger kregen we dat soort opmerkingen. Wat in onze ogen jammer is, want net die inclusie kan verrijkend zijn. Openheid zorgt er dan ook voor dat kinderen als Leander een onderdeel worden van het geheel. Zonder dat ze daarom minder of meer zijn dan de rest.»

Belgodyssee, een initiatief van VRT en RTBF, in partnerschap met het Prins Filipfonds, Metro en L'Avenir, bevordert de samenwerking tussen jonge journalisten in spe uit de verschillende gemeenschappen van ons land. Heel concreet werken de jongeren in tweetalige duo's. Tijdens deze editie gaan ze aan de slag met de Universele Verklaring van de Rechten van de Mens, die dit jaar 70 jaar bestaat. Pieter Van der Elst belicht hoe kinderen met een beperking ook kunnen genieten van speelpleinwerking.

Belgodyssee / E. Crooy

Wie ben ik?

Naam: Pieter Van der Elst

Leeftijd: 22 jaar

Woonplaats: Schepdaal

Studies: Bachelor Journalistiek (Erasmushogeschool Brussel)