Laura Bispuri: "Alle vrouwen hebben twee verschillende gezichten"
Laura Bispuri: «Deze film is niet gebaseerd op ware feiten, maar ik heb me laten inspireren door iets wat een vriendin me ooit vertelde. Ze groeide op in een normaal gezin maar toen ze een jaar of twintig was, vertelde ze me dat ze ervan droomde om geadopteerd te worden door een andere moeder. Dat is me altijd bijgebleven. Een andere inspiratiebron was ‘The Mistress' Daughter', de roman van A. M. Homes over een vrouw die haar biologische ouders ontmoet. Maar dat is enkel de achtergrond. Het verhaal, de personages, de locatie, de dynamiek, al die dingen zijn volledig origineel.»
Waarom wou je dit verhaal vertellen? Wat trok je aan in die situatie?
«Ik vond het behoorlijk schokkend wat die vriendin vertelde. Ik had het gevoel dat ik er iets uitzonderlijks mee kon vertellen over moederschap. Wat is een moeder? Kijken we hier in het Westen vandaag anders naar die figuur dan vroeger? Die hamvraag ben ik dus beginnen uit te spitten. Dit verhaal heeft tegelijk ook iets archaïsch, als een oervertelling. Het doet me bijvoorbeeld denken aan het verhaal over Koning Salomon in de Bijbel, over twee moeders die vechten om het hoederecht over een baby. Ik hou van ideeën die zowel tijdloos als eigentijds zijn.»
Je hebt zelf een dochter, heb ik begrepen.
«Dat klopt, en ze lijkt verdacht veel op Vittoria, het meisje uit de film. Ze heeft ook rood haar en ze is ongeveer even oud.»
Heb je sinds ‘Figlia mia' een ander idee over wat het betekent om een moeder te zijn?
«De film ligt heel dicht bij wie ik ben. Ik draag zowel Tina als Angelica, de twee vrouwen uit ‘Figlia mia', in mezelf. Alle vrouwen hebben twee verschillende gezichten — alle mannen ook trouwens. Aan de ene kant willen we heel zorgzaam zijn, zoals Tina, en anderzijds zit er ook een drang naar onafhankelijkheid in ons, zoals bij Angelica. Uiteindelijk vormen die twee moeders in de film één moeder, en dat is wat ik zelf ook probeer te doen. Ik wil die twee kanten samensmelten en een goeie moeder zijn voor mijn dochter.»
Mensen zijn complexe wezens.
«Precies, en dat is voor mij het andere thema van ‘Figlia mia'. Mensen steken veel complexer in elkaar dan we denken. Vooral vrouwen lijden daaronder, omdat ze moeten beantwoorden aan één beeld. Daar wil ik tegen ingaan met deze film. Elk hoofdpersonage ontdekt andere kanten van zichzelf en de wereld: Vittoria leert inzien dat ze een complex meisje is, Tina begrijpt dat haar dochter geen simpel en perfect kind is, en Angelica snapt dat ze toch moedergevoelens in zich heeft.»
‘Figlia mia' speelt zich af op Sardinië, een prachtige locatie die we nochtans niet vaak zien in films. Waarom heb je die plek gekozen?
«Voor mij is Sardinië het vierde hoofdpersonage van de film. Mijn co-scenariste Francesca Manieri en ik hebben heel lang aan het scenario gesleuteld omdat we bij elke scène de band tussen het eiland en de personages zo hecht mogelijk wilden maken. Een tijdje geleden ben ik er met mijn dochter naartoe getrokken en toen al maakte het eiland een diepe indruk op mij. Ik kende de plek dus al maar ik heb toch twee jaar research verricht. In principe kon de film zich om het even waar afspelen, maar op Sardinië krijgt het een universele lading, zoals een Griekse tragedie.»
Wat maakt Sardinië dan zo bijzonder?
«Het is alles behalve een stedelijke omgeving. Je hebt er de indruk dat je ontsnapt aan de tijd of op een andere planeet rondloopt. In Sardinië bestond ook lang een traditie die ‘figli dell'anima' heette, de kinderen van de aarde, waar een arme familie een kind schonk aan een rijke familie. Dat kind woonde dus een tijdje bij de twee families. Bovendien is Sardinië ook de perfecte plaats om een verhaal te situeren dat over identiteit gaat, want het eiland heeft een uitgesproken identiteit. Daar zijn de eilandbewoners heel trots op, maar tegelijk vragen ze zich af wat er aan de andere kant van het water te beleven valt. Die tweestrijd vind je ook terug in de drie hoofdpersonages uit de film.»
Ruben Nollet