Mark Lanegan: "De Belgische festivalpodia zijn mijn tweede thuis"
The Screaming Trees, Queens of the Stone Age, The Gutter Twins of duowerk met Isobel Campbell... Mark Lanegan heeft er al een veelzijdig parcours opzitten. Toch voelt hij zich naar eigen zeggen op zijn 51ste pas echt goed in zijn vel. De pijn van het zijn verdraagt meer balsem, een gegeven dat zich ook op het podium etaleert.
"Ik heb veel meer vrede met wat ik doe en wie ik ben. Ik heb geleerd het plezier van het leven te omarmen. Vroeger was dat altijd een ongelijk gevecht. En hoewel ik blijf strijden tegen de demonen in mijn geest, maak ik daar geen uitputtende veldslag meer van. Een verlossend en zeer bevrijdend gevoel dat mijn creativiteit als songschrijver alleen maar ten goede komt."
Is dat de helende kracht van de muziek?
Mark Lanegan: "Er is voor mij geen beter levenselixir. Een dag zonder muziek en ik transformeer tot een schim van mezelf. Ik blijf vechten voor een pure benadering en beleving van muziek. Tegenwoordig draait alles rond de waan van de dag. Ik neem mijn tijd om zaken te herkauwen en te laten doordringen en verwerk dat in mijn songs. Wie mijn muziek kan smaken, herkent zich ook in die werkwijze. Ik probeer een langetermijnrelatie op te bouwen met mijn publiek. (lachend) Het is tegelijkertijd ook een mooi pensioenplan, want ik word er niet jonger op."
Op je tiende plaat ‘Phantom Radio' komt je liefde voor new wave duidelijk naar voor. Waar komt de belangstelling voor dat soort muziek vandaan?
"Het is de muziek waar ik als tiener en jonge twintiger naar luisterde en dat kruipt dan onbewust in je muzikale DNA door de jaren heen. Nostalgie is een bijzonder sterke speler in je brein. En ook hier kom je terug uit bij de fenomenale kracht van muziek. Door een paar noten te horen word je enkele decennia terug in de tijd gekatapulteerd en voel je opnieuw wat er toen door je lijf ging. Welk ander medium kan dat zo sterk? Alleen moet je er wel voor zorgen dat je niet in die nostalgische trip blijft rondzwemmen. (lachend) Anders wordt het eerder pathetisch."
Vorige zomer verscheen ‘Houston', een soort ‘tussenalbum' met songs die meer dan tien jaar oud zijn, maar nooit werden uitgebracht. Waarom was er plots nood aan zo'n plaat?
"Rond 2002 had ik er al vijf soloalbums opzitten, maar ik voelde onderhuids dat het tijd was om nieuwe paden te betreden. Ik had er ook al een lange carrière opzitten met The Screaming Trees. Door de groep op non-actief te zetten, konden er nieuwe deuren geopend worden. Iets later werd ik lid van Queens of the Stone Age en meer en meer werd ik er me van bewust dat ik muzikaal gesproken een veel groter speelveld aan het verkennen was. De songs op ‘Houston' geven die transformatie naar mijn gevoel mooi weer. (lachend) De versterker hoefde niet meer op elf te staan. Leve de intensiteit van een puur accordeon of enkele goed gespeelde akkoorden op een akoestische gitaar."
Het blijft een genoegen om naar België af te zakken, niet?
"Het is een beetje als thuiskomen, zowel muzikaal als culinair. Er zit altijd wel een Belg in mijn band en ik koester de momenten op Belgische festivalpodia."
Dirk Fryns
Mark Lanegan speelt vanavond op het binnenplein van het Belfort in Brugge. Het concert is uitverkocht.