Nochtans gaat het hier niet over een radicale ommezwaai, maar eerder om een subtiele koerswijziging. De eerste en tweede viool worden nog steeds gespeeld door zijn typische stem en afgelijnde melodieën, maar af en toe komt daar een stevige beat of een streepje elektronica bij kijken. Het zorgt voor de frisse, eigentijdse sound die Milow al van bij het eerste akkoord in gedachten had.

"'Modern Heart' is zonder twijfel een van de gemakkelijkste uit mijn carrière om te maken, te schrijven en op te nemen. Ik heb geen seconde getwijfeld over de richting die ik in wilde slaan en omdat ik in een creatieve en productieve periode zat. Dat bleek de juiste strategie: op enkele maanden tijd was alles ingeblikt."

Markeert ‘Modern Heart' voor jou een nieuw muzikaal hoofdstuk?

Jonathan Vandenbroeck: "Zo zou je het kunnen omschrijven. Op mijn vorige plaat, ‘Silver Linings', hoor je heel duidelijk dat ik volop op zoek ben naar mijn plaats in een nieuwe stad en mijn muzikale richting. Begin 2012 ben ik namelijk naar Los Angeles verkast, een intense stad waar veel te ontdekken valt en waar ik even tot rust kon komen. Ik heb daar veel gelezen, nieuwe muziek geluisterd, musea bezocht… Die indrukken heb ik opgeslagen en in de plaat verwerkt. Op ‘Modern Heart' hoor je dat ik een soort tweede adem gevonden heb en veel duidelijker weet wat ik wil op muzikaal vlak."

"Ik ben een muzikant die met beide voeten in het heden staat"

Was die verhuis naar LA dan een noodzakelijke stap om verder te kunnen gaan met je muziek?

"LA is een grootstad met veel stimuli, wat perfect past bij het soort energieke plaat dat ik wilde maken. Als je non-stop blijft rondtoeren loop je het risico dat je nummers begint te schrijven over hoe het is om muzikant te zijn. Maar ik wil dat mensen zich in mijn muziek kunnen herkennen, en het leeuwendeel van mijn publiek bestaat nu eenmaal niet uit toerende muzikanten. (lacht) Daarom is het voor mij belangrijk om tijd in te bouwen om even geen muzikant meer te zijn. Zo'n verhuis helpt me daarbij. Het fijne aan LA is dat het zo ver van Leuven ligt en dat er een tijdsverschil is van negen uur. Dat helpt me om afstand te nemen en alles in perspectief te plaatsen. Ik acht de kans groot dat ik ook de komende albums zal opnemen in een andere stad dan Leuven, maar dat hoeft daarom geen grootstad als LA te zijn. Wie weet sluit ik me wel op in een hutje in the middle of nowhere en kom ik dan naar buiten met een absurde, intieme plaat."

Je single ‘Howling At the Moon' is opvallend vrolijk. Wil je met die singlekeuze je imago van singer-songwriter van je af schudden?

"Dat niet meteen. De keuze om een ander soort muziek te gaan maken was geen negatieve keuze, ik wilde me niet afzetten tegen het verleden. Maar onderweg heb ik beseft dat ik me niet moet laten leiden door mijn publiek, het is eerder omgekeerd. Mijn luisteraars hebben natuurlijk een duidelijk beeld over wat een typische Milow-sound is. Maar aangezien ik Milow ben, staat het me vrij om die definitie op tijd en stond te updaten. Ik wil me niet laten beperken door één genre omdat dat toevallig het genre is waarmee ik begonnen ben. Het is dit jaar alweer een decennium geleden dat ik aan mijn allereerste album begonnen ben. Sindsdien ben ik als mens en als muzikant geëvolueerd. En dat hoor je ook aan de muziek, en dat is een goede zaak. Ik ben een muzikant die met beide voeten in het heden staat."

Is dat ook wat je wilde benadrukken door het woord ‘Modern' in de albumtitel te verwerken?

"Ik houd van het woord modern, net omdat het zo vintage is. Onze ouders en grootouders gebruiken dat woord om aan te geven dat iets eigentijds is, maar de betekenis ervan is intussen achterhaald. Met ‘Modern' in de titel verwijs ik naar de beats en de elektronische accenten, terwijl dat ‘heart' slaat op de emotie die in de nummers verwerkt zit. De muziek die we de dag van vandaag op de radio horen, is redelijk steriel en koud, en dat wilde ik koste wat het kost vermijden. Elk nummer op dit album heeft een kloppend hart."

Gaat het niet moeilijk worden om dat kloppende hart op het podium sneller te doen slaan?

"Na het beluisteren van het album dachten sommige vrienden dat ik een nieuwe band zou zoeken. (lacht) Maar ik kan iedereen geruststellen: dat is niet het geval. Ik ben omringd door intelligente muzikanten die perfect aanvoelen wat ik van hen verlang en die begrijpen dat je jezelf niet kan blijven herhalen. De intense samenwerkingen voor deze plaat hebben me doen inzien dat veel muzikanten zichzelf beperkingen opleggen waarvan ze denken dat die van de buitenwereld komen. Maar dat klopt niet, die beperkingen zitten gewoon in je eigen hoofd. In 2016 bestaan er geen grenzen meer. Die gedachte vind ik bevrijdend."

Is dat de reden waarom je jezelf nu veel minder profileert als een typische singer-songwriter? De beats op de plaat zijn complexer, terwijl de teksten net opvallend eenvoudig zijn.

"Ik heb het gevoel dat ik op het vlak van songschrijven nog weinig te bewijzen heb. Maar niets is moeilijker dan het maken van een ogenschijnlijk eenvoudig nummer. Want het is niet omdat een nummer simpel klinkt, dat het in één keer uit je pen is gevloeid. Bij eerder werk heb ik me vooral bediend van spaarzame arrangementen, waardoor de nadruk veel meer op de tekst komt te liggen. Wanneer een nummer dan té eenvoudig dreigde te worden, greep ik in en begon ik opnieuw aan de tekst te puzzelen en gaf ik er een twist of een donker kantje aan. Ik houd nu eenmaal heel erg van bittersweet. Op deze plaat heb ik het optimisme eindelijk een echte kans gegeven en geprobeerd om minstens drie minuten ongegeneerd vrolijk te zijn. En hoewel ik goed besef dat ik met een song als ‘Howling at the moon' geen Pulitzer-prijs zal willen, ben ik ontzettend trots op de tekst. En dat geldt bij uitbreiding ook voor de rest van de plaat."

Mare Hotterbeekx

Milow speelt op 03/06 in de AB te Brussel.