MOVIES. Andrew Garfield: "Kwetsbaarheid is een kracht"

Deze rol heeft niets te maken met Spider-Man, maar was fysiek wel even uitdagend. In die eerste was er veel actie, hier is het helemaal omgekeerd: je bent verlamd…

Andrew Garfield: "Het was een fascinerende uitdaging. Maar behalve de fysieke challenge was het vooral het verhaal van Robert en Diana dat me enorm raakte. Wat hen overkomt, had hen kunnen verwoesten. Maar ze beslissen om de dood elke dag recht in de ogen te kijken en alles uit het leven te halen. Als je dreigt te sterven bij elke ademhaling, bekijk je het leven door een andere bril. Wat zo interessant is, is niet zozeer het fysieke aspect maar de emotionele kant: Wat doe je als je ziet dat je zoon gevaar loopt maar je niks kan doen om hem te beschermen? Wat doe je als je niet de vader bent die je wou zijn? Hoe kan je die frustratie omzetten in actie, in iets dat je voldoening schenkt? Dat is volgens mij de centrale vraag in het leven van Robin en Diana."

Jonathan Cavendish, de zoon van Robin en Diana, heeft de film gecoproducet. Heeft hij je geholpen?

"Jonathan, Diana, al hun vrienden… ze stonden allemaal voor ons klaar. Ze praten graag over Robin. Ze hielden heel veel van hem, dat voel je. Voor de opnames heb ik maanden met hen doorgebracht. We keken in oude fotoboeken, ik heb zelfs met de dokters gepraat… Ik kreeg toegang tot heel veel dingen, dat was erg inspirerend."

Claire Foy speelt je vrouw in de film. Zij werd onlangs bekend in de reeks ‘The Crown'. Jij bent al langer vertrouwd met de sterrenstatus, heb je haar tips gegeven?

"O nee. (lacht) Misschien ligt het aan mij, maar zo zie ik mijn of haar carrière niet. Ze werd pas onlangs bekend, maar wel op latere leeftijd dan ik met Spider-Man. Ze kan dus beter om met de krankzinnige aspecten van de job. Ik was 26 en nog lang niet volwassen. Ik had nog een kinderlijk kantje en dat was heel moeilijk te verzoenen. Als ik al die jongeren zie die beroemd worden op hun 16de… Ik wens het mijn ergste vijand niet toe."

Hoe ben jij normaal gebleven?

"Het is moeilijk daarover te praten… Dankzij vrienden en familie. En door zo eerlijk mogelijk te zijn met mezelf. Het is belangrijk niet mee te gaan in het spelletje van lof en kritiek. Het is een continue inspanning, vooral bij het begin van een promotiecampagne voor een film. Interviews, rode lopers… ik zal er nooit echt aan wennen. Gelukkig maar, want dat is geen natuurlijke omgeving voor een mens. Heel dat circus niet te ernstig nemen, is het ultieme doel."

Volgens jou is de sterkte van je personage dat hij iemand voor hem laat zorgen. Zegt dat iets over jouw visie op mannelijkheid?

"Er bestaan veel foute ideeën over mannelijkheid en kracht. Over wat ‘een echte man' is. Ik zeg vaak: Big boys don't cry, but real men do. Kwetsbaarheid is een kracht. Onlangs zag ik een video van Jimmy Kimmel (een Amerikaanse talkshowhost, red.) die voor de ogen van miljoenen kijkers aan het huilen was na de massamoord in Las Vegas. Het was heel ontroerend zoveel moed en eerlijkheid te zien op tv. En het is jammer dat dat ontroerend is, want het is precies wat we nodig hebben: totale eerlijkheid over wat er in de wereld gebeurt. Iemand bombarderen lost nooit iets op. Het getuigt van een vreselijk gebrek aan verbeeldingskracht. Het is een makkelijk antwoord. Maar medeleven en empathie zijn de enige antwoorden. Dus als ik mannen zoals Kimmel zie, die de betekenis van mannelijkheid herdefiniëren, dan ben ik blij. Wat Robin betreft, die had de valse indruk dat omdat hij de man des huizes was hij altijd sterk moest zijn en nooit hulp mocht vragen. Wat hem overkomt, bevrijdt hem van dat idee. Hij laat een sterke vrouw toe voor hem te zorgen."

Vind je van jezelf dat je niet beantwoordt aan de mannelijke stereotypen?

"Dat gevoel heb ik altijd gehad, ja. Ondanks het feit dat de samenleving zegt dat anderen nodig hebben een teken van zwakte is en dat zwakte gezien wordt als iets slechts. Dat valse idee van ‘een man moet altijd sterk zijn' is gevaarlijk. Het creëert innerlijke schaamte en drijft veel mannen tot zelfmoord."

Over stereotypen gesproken, in de film komen die ook aan bod in termen van seksualiteit. Wanneer Robin tegen Diana zegt dat hij het begrijpt als ze iemand anders wil zien.

"Dat is een natuurlijke behoefte. En als Robin die niet meer kan vervullen voor Diana, dan komt dat ter sprake natuurlijk. Het is heel delicaat, vooral voor Engelsen en hun eeuwenlange seksuele repressie. (lacht) Maar de film behandelt het discreet en respectvol. Er is een scène tussen hen die dat goed samenvat. Uiteindelijk is het een daad van liefde. Hij wil zijn vrouw gelukkig en voldaan zien, ook op seksueel vlak. Dat moet een serieuze les in bescheidenheid geweest zijn voor hem."

Wanneer heb je voor het laatst gehuild tijdens een film?

"Ik heb de laatste tijd niet veel films gezien, maar met ‘It's a Wonderful Life' (Frank Capra, 1946) vloeien er altijd traantjes."

Elli Mastorou