MOVIES: Catherine Deneuve over 'L'Adieu à la Nuit': "De jihad intrigeerde me meteen"
Muriel ontdekt dat haar kleinzoon zich voorbereidt op de jihad. Hoe pak je zo'n rol aan?
"Het was interessant dat ze zijn grootmoeder is en niet zijn mama. Ik denk dat grootouders sneller bereid zijn het onbegrijpelijke te begrijpen en te aanvaarden. Het is geen scheiding. Ze wil hem echt terughalen en weer tot rede brengen. Ze roept niet en veroordeelt hem niet."
Hoe zou jij in haar plaats reageren?
"Moeilijk te zeggen. Ik zou me heel machteloos voelen en weet niet of ik zo toegeeflijk zou zijn. Het beste wat je kan doen, is het aanvaarden en proberen te begrijpen."
Maar hoe aanvaard je iets als radicalisering?
"Ja, dat is moeilijk voor te stellen. Het is choquerend om iets wat zo ondenkbaar is te ontdekken. Maar ongeacht wat ik denk of wat jij denkt, moeten we onze ogen openen. Die jongeren worden gemanipuleerd door een paar heel intelligente individuen, die een zwakte uitbuiten en hen geduldig binnenlokken. Ik kan me alleen maar inbeelden dat wie in die val trapt dat doet omdat ze er troost vinden. Een zin in het leven, die ze verloren zijn. Hun discours over de onderdrukkende samenleving die moet vallen, is slechts een middel. Je ziet dat in elk tijdperk, ongeacht de ideologie die erachter schuilt. De strijd tegen ongelovigen en de bourgeoisie. Je kan zeggen wat je wilt, maar voor die jongeren is dat een revolutie."
Het is al je zesde film met André Téchiné. Jullie kunnen het blijkbaar wel met elkaar vinden.
"Ja, en toch is elke film met hem anders. Als je een regisseur zo goed kent, begrijp je elkaar zonder woorden. Maar gelukkig blijft het verrassend, want het is elke keer een nieuwe situatie en een nieuw personage. Dit onderwerp intrigeerde me direct."
Je hebt net een film gedraaid met je dochter, Chiara Mastroianni...
"Ja, ‘La dernière folie de Claire Darling' van Julie Bertuccelli (uit op 8 mei). Dat was heel grappig, want we spelen een moeder en dochter die niet overeenkomen. Compleet het tegenovergestelde van onze relatie. Tussen ons is er nooit spanning. Onze karakters passen goed bij elkaar. Er zijn mensen die beter in woede of weerstand bestaan. Ik heb harmonie nodig."
Je maakt films aan de lopende band. Leeftijd lijkt geen vat te krijgen op jou.
"Ik ben er 75, maar dat is slechts een getal. Het kan schrik aanjagen, maar je hebt tijd genoeg om je erop voor te bereiden (lacht). Vorig jaar heb ik drie films gemaakt (deze, die van Bertuccelli en 'La Vérité' van Cédric Kahn), dat is te veel voor mij. Een per jaar is genoeg. Maar als ik een sterk scenario lees of de kans krijg met een interessante regisseur te werken… De dag dat ik geen boeiende rollen meer krijg, stop ik."
Vorig jaar ondertekende je als reactie op de #metoo-beweging een controversiële open brief die het ‘recht om vrouwen lastig te vallen' verdedigde.
"Ik heb niet de gewoonte om commentaar te geven op mijn commentaar, want het houdt nooit op (lacht). Ik heb mijn naam gezet onder die tekst in ‘Le Monde' omdat ik erachter stond. Daarna heb ik een brief geschreven om mijn bedoeling te verduidelijken. In die eerste tekst stonden een paar punten waarmee ik niet per se akkoord ben, maar ik had niet verwacht dat die de bovenhand zouden krijgen. Ik heb geprobeerd een misverstand te corrigeren. Daarmee is de kous af. Ik let nu veel meer op, ook al probeer ik zo vrij mogelijk mijn mening te uiten."
Stanislas Ide