MOVIES. C'est ça l'amour: "Liefhebben betekent niet oordelen"
Hallo Bouli. Wat is dat, liefde?
Bouli Lanners: «Aha, de dooddoener. Kom naar de film kijken! Ik kan die vraag onmogelijk beantwoorden. In ons verhaal is het een mix van kleine gebaren die een vader en zijn twee tienerdochters voor elkaar hebben. De moeder is vertrokken, maar ze veroordelen elkaar niet en proberen vrienden te blijven. Dat is ook een vorm van liefde.»
De chemie met de actrices die je dochters spelen, spat van het scherm.
«Ik had voorgesteld om een weekje ‘gezinnetje te spelen' bij mij thuis. Gewoonweg samen leven: ontbijt maken, de afwas doen, om beurten de douche gebruiken… alles wat een gezin zo intiem maakt. Dat was nodig om samen in pyjama te kunnen spelen en elkaar te durven knuffelen.»
De film is bijna autobiografisch voor Claire Burger. Herkende je jezelf in de rol van haar vader?
(aarzelt) «…Nee. Maar ik zou net zoals Mario gedaan hebben als ik dezelfde levensloop had. Mijn ouders wilden absoluut dat ik ambtenaar werd omdat al de rest mislukt was. Ik had evengoed in een klein provinciestadje kunnen blijven, want ik ben opgegroeid in de Duitstalige gemeenschap. Ik had ook een scheiding achter de rug kunnen hebben. En het daar heel moeilijk mee hebben… En net als Mario had ik mezelf weer kunnen optrekken aan de kunst.»
De band tussen cultuur en platteland is belangrijk in de film.
«Heel belangrijk. Claire liet zich inspireren door haar eigen dorp, Forbach (Noord-Frankrijk). Een plek in totaal economisch verval, waar cultuur een essentiële rol speelt. Vroeger was het een communistische stad met een 'scène nationale' (steun voor de verspreiding van hedendaagse kunst in de Franse publieke theaters). Claire is haar hele leven opgegroeid met een sterk cultureel aanbod, wat ongewoon is voor zo'n klein stadje. Daarom is het voor haar zo belangrijk om klassieke muziek in de film te gebruiken. Je kan ook arbeider of middenklasse zijn en van Mozart houden. Dat is niet alleen voor de bourgeoisie.»
Er zit veel humor in de film, zoals wanneer Mario zonder het te weten drugs neemt.
«Dat was de riskantste scène. Een kerel spelen die voor de ogen van zijn kinderen een pil slikt, had snel heel karikaturaal kunnen zijn. Maar het is uiteindelijk teder en grappig geworden. Op de set voelde ik me… groggy! We begonnen aan die scène alsof het echt was. En dat werkt, want ik ben echt close met Justine en Sarah (de actrices). De oudste besefte dat ik mijn echte gevoelens gebruikte om te improviseren, de jongste begreep niet alles maar liet zich meevoeren. Een heel lieflijk moment. Het is zelfs de affiche van de film geworden.»
Je bent een van de bekendste namen in de Franstalige Belgische cinema. Heeft het succes van 'Eldorado' in 2008 alles veranderd?
«Absoluut! Dat was een belangrijk jaar. Enerzijds met ‘Eldorado', dat me op de kaart zette als regisseur, en anderzijds met 'Louise Michel', dat tegelijkertijd uitkwam en een kassucces was. Plots kende iedereen me.»
Je volgende film draai je in het Engels. Vertel?
«Ik kom serieus uit mijn comfortzone ja. Het is een liefdesverhaal dat zich afspeelt in het noorden van Schotland, met plaatselijke acteurs. We volgen een zestig jaar oude presbyteriaanse dame die haar principes opzijschuift. Ze besluit te liegen om één keer in haar leven bemind te worden. Ik heb het scenario daar geschreven. Ik ga vaak naar Schotland.»
Wat was je laatste crush in de cinema?
«The Revenant, met DiCaprio. Ik weet dat iedereen die vier jaar geleden gezien heeft, maar ik niet. Ik was op slag verliefd. Ik droom ervan ooit zo'n film te maken.»