MOVIES. 'Chambre 212' keert de rollen van de romantische komedie om

Vijf maanden geleden kreeg Christophe Honoré al de eer om zijn nieuwe film voor te stellen op het festival van Cannes. Hij neemt ons een hele nacht lang mee in het hoofd van Maria, een ontrouwe vrouw. Tijdens die bewogen nacht ontmoet ze niet alleen een 20 jaar jongere versie van haar echtgenoot, ze loopt ook haar rivale, haar moeder en haar vroegere minnaars tegen het lijf. Christopher Honoré en Chiara Mastroianni stonden Metro te woord voor wat tekst en uitleg.

Waar komt het idee vandaan om een komedie te maken over een huwelijkscrisis?

Christophe Honoré: "Het is allemaal begonnen bij mijn leeftijd. Ik ben 49 jaar oud, moet je weten. (lacht) Op dat moment in je leven vraag je je af hoe je een liefdesrelatie op lange termijn moet onderhouden."

Chiara Mastroianni: "Maar nee, schat! Dat idee zat ook al in 'Les chansons d'amour'. Daar voer je zelfs een personage op dat zegt 'Hou minder van mij maar hou langer van mij'. Je loopt dus al een hele tijd met die gedachte rond."

CH: "Verdomme, je hebt gelijk! Wat de komische kant betreft, stelde ik me Chiara voor in de huid van Cary Grant. De oude Amerikaanse komedies over gescheiden koppels die elkaar terugvinden, hebben een diepe indruk gemaakt op mij als filmliefhebber. Ik heb geprobeerd om daar een typisch Franse fantasie aan toe te voegen, die meer aansluit bij ons kluchttraditie."

Amerikaanse films praten graag over liefde, maar niet zo vaak over seks.

CM: "Vind je? Woody Allen doet toch niks anders in zijn films."

CH: "Zelfs die oude komedies hebben het eigenlijk over seks. Je moet weliswaar tussen de regels lezen, maar al de dialogen hebben een dubbele betekenis. Je moet niet denken dat de Fransen de enigen zijn die geobsedeerd zijn door seks."

Maria geeft blijk van een seksualiteit die je niet vaak ziet bij vrouwelijke filmpersonages.

CM: "Christophe wou een vrouwelijk hoofdpersonage met clichés die traditioneel meer eigen zijn aan mannen. Daarom rijgt mijn personage de veroveringen aan elkaar en durft ze tegen haar man te zeggen dat haar avontuurtjes niets te maken hebben met hun leven als echtpaar. Ik vond dat heel geestig en origineel als uitgangspunt. Ook al betekent het dat je op een bepaald moment in een kamer binnenstapt waar 20 jongens uitgestrekt liggen op een bed." (lacht)

CH: "De film vertrekt van mannelijke dominantie. Als Maria tegen haar echtgenoot zegt dat ze een tijdje alleen wil zijn, belandt ze in een kamer vol mannen die allemaal in haar plaats willen praten. Op de keper beschouwd is 'Chambre 212' de mentale constructie van die vrouw. Zij is het dus die zo'n paternalistisch mannelijke blik aanneemt. Die sluit haar op in een bepaalde manier van denken. Ik hoop dat de film de kijker meer van zijn stuk brengt dan het olijke verhaaltje doet uitschijnen. Uiteindelijk gaat het over een vrouw die zichzelf moet bevrijden."

Geloven jullie in eeuwigdurende liefde?

CH: "Het probleem is niet dat liefde niet blijft duren, maar eerder wat je ermee moet aanvangen als je geen begeerte meer voelt."

CM: "Precies. Als je iemand hebt liefgehad, blijft die persoon voor een stuk in je lijf hangen. Ik denk ook niet dat je een liefdesrelatie opgeeft om je op de volgende te storten. Ik denk dat je ze opstapelt, zoals een mooie tiramisu." (lacht)

Hoe verliep de samenwerking tussen de acteurs?

CM: "Vincent Lacoste, die de jongere versie van mijn echtgenoot speelt, kende ik al een beetje. We konden meteen goed met elkaar opschieten. Geloof me vrij, dat maakte de ervaring een pak gemakkelijker. We hebben wekenlang samen naakt in bed gelegen, en die taak is aangenamer als je de andere persoon ook echt graag hebt. Camille Cottin, mijn rivale in 'Chambre 212', kende ik niet, maar we zaten snel op de juiste golflengte. En Benjamin Biolay, mijn echtgenoot in de film, is in het echt mijn ex. We hebben samen een kind. Hem hoefden ze dus niet meer aan mij voor te stellen." (lacht)

De betreurde Charles Aznavour is heel aanwezig in deze film.

CH: "In mijn films speelt het Franse chanson altijd een belangrijke rol. Ik probeer die songs een essentieel onderdeel te maken van het scenario. Muziek is niet zomaar illustratie bij mij. 'We zullen elkaar nooit meer zien,' zegt de song. Ik vind het mooi dat Maria de stem van Aznavour in het hoofd heeft wanneer ze haar minnaar verlaat. Zulke chansons begeleiden ons vaak bij onze amoureuze verwikkelingen."

De film heeft een uitgesproken fantasierijke kant, met name door de decors.

CH: "Het was ingewikkeld, want ik had nooit eerder met kunstmatige decors gewerkt. We hebben vijf weken in een studio gedraaid en één week in Parijs. Om zo'n magische toets aan de film toe te voegen, heeft mijn cameraman de straten van Parijs belicht alsof ze een studio waren en de studio alsof het natuurlijk licht was. In het midden kwam alles samen."

Stanislas Ide