MOVIES. 'De Collega's 2.0': Karikaturen met belegen mopjes
Het menselijk geheugen is per definitie onbetrouwbaar, maar ik bewaar aangename herinneringen aan de VRT-serie ‘De Collega's'. Wat Jan Matterne uit zijn pen schudde en samen met de acteurs van het toenmalige Mechels Miniatuur Teater op het kleine scherm bracht, was warmhartige humor op mensenmaat. De dames hadden niet echt veel in de pap te brokken — we spreken over de late jaren 70 — maar je zag plastische personages met een eigen leven en herkenbare problemen. Dat die tijdloos zijn, bewees Jan Eelen 25 jaar later met ‘Het Eiland', een meer surrealistische, maar niet minder menselijke variante op het thema van individuen die door hun job gedwongen worden om dag na dag samen te zitten.
Duffe oneliners en lauwe slapstick
In ‘De Collega's 2.0', de film die Jan Verheyen nu voorstelt, maken we ook weer kennis met contrasterende typetjes, maar die zijn zo karikaturaal en vlak dat je er geen enkele voeling mee hebt. Meer nog, ze zijn om het hatelijkst, van de suffende would-be rockster en de sikkeneurige regelneef over de verliefde poëet en de leeghoofdige bimbo tot de immer kwade allochtoon en de verbitterde PVDA-er die eigenlijk NVA-praat spuit. Na een kwartier vraag je je al af hoe je het ooit anderhalf uur in dat gezelschap zult uithouden. Van het scenario komt ook bitter weinig soelaas, want dat stelt zich tevreden met duffe oneliners, belegen mopjes en — als de boel weer eens dreigt stil te vallen — een smak lauwe slapstick.
En dan, na een half uur, lijkt er plots een bloempje uit het grauwe beton te kruipen. De collega's vertrekken op teambuilding naar Genk en doen daar een ‘circle of compliments', waarbij ze elkaar een rubberen bal moeten toegooien en iets liefs zeggen. Even sluipt er een intrigerende gêne in het verhaal die de personages in een ander daglicht stelt. Die opleving is binnen de kortste keren echter al voorbij, waarna de film weer op zijn verroeste treintje verder tjokt. De Collega's 2x0, zeg maar.
Ruben Nollet