MOVIES. 'Dirty God' vertelt het leven van een jonge vrouw met brandwonden: "Iedereen verdient geluk"

C. Sparrow/Getty Images/AFP

Sacha Pola: «Ik kreeg het idee tijdens een muziekfestival, waar ik een jonge vrouw vol littekens zag. Eerst kon ik mijn ogen niet van haar afhouden, maar toen ze in mijn richting keek, draaide ik mijn blik meteen weg. En ik zag dat iedereen rond mij op dezelfde manier reageerde. Ik realiseerde me dat die vrouw zulke situaties waarschijnlijk elke dag meemaakt, dat ze de blikken van de anderen de hele tijd op zich voelt. Ik heb lang met dat verhaal rondgelopen en ik ben twee jaar geleden aan het scenario begonnen. We hebben mensen met zware brandwonden ontmoet, onder wie ook slachtoffers van zuuraanvallen (die misdaad komt steeds vaker voor, met name in Groot-Brittannië; waar het gemiddeld twee keer per dag gebeurt, n.v.d.r.). Dat was de kiem van dit verhaal.»

«Ik wou het absoluut over die reactie hebben, dat iemand al zijn hoop inzet op een mirakeloplossing. Jade weet heel goed dat het haar niet per se zal helpen, maar ze heeft die hoop nodig om te overleven. Vicky, de actrice die de rol vertolkt, heeft hetzelfde meegemaakt en ze heeft die fase gekend. Ook zij is via het internet op zoek gegaan naar artsen.»

«Ik wist dat ik een actrice wou die weet wat het betekent om zulke brandwonden te hebben, geen vedette met speciale make-up op het gezicht. We hebben Vicky ontdekt toen ze deelnam aan een reality-serie met als titel ‘Too Ugly for Love'. Dat was een vreselijke ervaring voor haar, vooral omdat de makers de uitzending hadden voorgesteld als een reportage. Ze voelde zich vernederd en wou dus aanvankelijk niets met ons te maken hebben. Maar ik vond haar mooi en cool, en ik was dol op de energie die ze uitstraalt. Na een jaar heeft ze er dan toch mee ingestemd om me te ontmoeten. Vicky is geen slachtoffer. Ze is een overlevende, een heldin.»

«Dat idee is voortgevloeid uit de eerste reactie die je hebt als je iemand met zware brandwonden ontmoet. Je kunt niet anders dan eerst naar die littekens kijken. Maar na vijf minuten vergeet je ze en zie je enkel nog de persoon. Die opnamedag was heel zwaar voor Vicky. Ze heeft haar littekens zo lang verborgen gehouden, en plots stond ik daar met mijn camera om die wonden mooi af te beelden. Gelukkig vindt ze het een prachtige film.»

«Het is geen doordeweekse uitdrukking in het Engels, eerder een gevoel dat je hebt als je in de put zit. Iedereen verdient een liefhebbende god, maar soms heb je de indruk dat het universum geen moer om je geeft. Aanvankelijk had ik ‘Jade' in gedachten als titel, maar bij nader inzien vond ik het een te groot cliché om de film simpelweg de naam van het hoofdpersonage te geven. ‘Carrie', ‘Frida', ‘Annabelle', voorbeelden genoeg. Nu verwijst de titel naar het idee dat Jade haar leven in eigen handen moet nemen, dat ze haar eigen godin moet worden.»

«Per toeval. Het was de bedoeling dat ik voor een Brits productiebedrijf een kostuumfilm zou maken maar dat project heb ik laten vallen. Ik heb dit verhaal dan eerst verteld aan mijn Nederlandse productrice, die ook mijn beste vriendin is geworden. Toen ze begreep dat ik de film in Groot-Brittannië wou draaien, is ze me gevolgd. We hebben maandenlang een stapelbed gedeeld in een jeugdherberg. (lacht) Uiteindelijk hebben we financiële steun gekregen van de BBC, en dat heeft ons gered.»

«Dat klopt. Onze cameraman Ruben Impens (bekend van zijn werk met Felix van Groeningen, NVDR) komt uit Vlaanderen, net als de rest van de beeldploeg. Ik vind Ruben fantastisch. Hij heeft echt geholpen om de film naar een hoger niveau te tillen. Ik werk graag met Belgen. Ze zijn altijd beleefd en zacht.»