MOVIES. Emily Blunt over haar rol als de nieuwe Mary Poppins
Emily Blunt toonde eerder haar kunnen in onder meer ‘Sicario', ‘The Girl on the Train' en begin dit jaar nog de horrorthriller ‘A Quiet Place'. Alles behalve rooskleurige films dus, waardoor haar selectie voor ‘Mary Poppins Returns' toch een beetje als een verrassing komt. Heel snel nadat regisseur Rob Marshall bekendmaakte dat Blunt de hoofdrol zou spelen, kwam er echter heel goed nieuws voor de actrice: ze kreeg de zegen van de originele Mary Poppins, Julie Andrews.
Emily Blunt: "Er viel een pak van mijn schouders toen ik dat hoorde. Ik kan me niet voorstellen wat ik had moeten beginnen als Julie Andrews haar afkeur had laten blijken. Als kind was ik een grote fan van Mary Poppins. Ik was zes toen ik de originele film zag en ik weet nog dat ik ook met pinguïns wou dansen. En dat ik doodsbang was voor de bankiers. Het idee dat ik Mary Poppins zou spelen, maakte me bloednerveus. Maar het is niet per se slecht om schrik te hebben. Integendeel zelfs, ik vind het geen goed voorteken als ik me niet een beetje bang voel voor ik ergens aan begin. Al moet ik toegeven dat ik zelden zo de daver op het lijf heb gehad als bij deze film. Ik was heel blij dat ik anderhalf jaar de tijd kreeg om me voor te bereiden."
Wat maakt Mary Poppins zo speciaal?
"Ik vind het mooi hoe ze niet zomaar alle problemen wegtovert met haar magische krachten. En ze duikt ook niet op met een opgestoken wijsvingertje, om de mensen een zedenlesje te leren. Ze kijkt wat er scheelt, ze ziet wat je nodig hebt en dan plant ze de kiem van de oplossing in jou. Ze geeft je een duwtje in de rug, zodat je de moed en de verbeelding kunt opbrengen om de oplossing te vinden in jezelf. Ze zorgt ervoor dat je jezelf ontdekt. Ze leert je de dingen bekijken met andere ogen maar ze zal haar wil niet opdringen. Uiteindelijk moet je zelf beslissen wat je doet. Dat vind ik een heel mooie manier om mensen te helpen."
Het valt op dat jouw interpretatie van Mary Poppins een beetje stouter is dan Julie Andrews' versie. Heb je dat met opzet gedaan, of is dat gewoon jouw eigen persoonlijkheid?
(lacht) "Ik heb altijd gedacht dat Mary Poppins een beetje stout is. Ze flirt graag en ze is ondeugend en ze is behoorlijk ijdel. Ze vindt het wel fijn als mannen aandacht hebben voor haar. (lachje) In mijn ogen krijgt ze er een adrenaline-kick van als ze in een fantasiewereld mag duiken. Op die momenten kan ze haar strenge uiterlijk laten vallen en zich helemaal uitleven. Het is haar job om mensen weer een beetje kinderlijke verwondering aan te leren. Dat gevoel van durf en vrijheid moet je dus ook in haar kunnen zien."
In de vorige film ging het erover dat de volwassenen weer moeten leren om met kinderogen naar de wereld te kijken. Deze keer staat er meer op het spel: de vader kan de leningen niet meer afbetalen en dreigt het huis te verliezen aan de bank. Een teken des tijds?
"Het legt uit waarom het gezin Mary Poppins dringend nodig had. De inzet moest groter zijn, want waarom zou ze anders terugkeren? In mijn ogen is Michael, de vader van het gezin die in de originele film nog een kind was, haar voornaamste reden om weer van zich te laten horen. Los daarvan was het belangrijk om een verhaal te vertellen dat ook relevant is voor de wereld van nu, dat weerspiegelt hoe de mensen zich vandaag voelen. Veel mensen hebben de indruk dat niemand voor hun belangen opkomt. Misschien kunnen we allemaal Mary Poppins gebruiken."
De grote slechterik van dit verhaal is een bankier. Wat vind je ervan dat het uiteindelijk toch de bank is die het gezin redt?
"Alles is mogelijk, zelfs het onmogelijke, zegt Mary Poppins. (lacht) Kijk, de Perzische dichter Rumi verwoordde het 800 jaar geleden heel mooi: ‘Ergens voorbij goed en kwaad ligt een veld. Daar wil ik je graag ontmoeten.' Ik ga ervan uit dat er ook goeie bankiers bestaan. Ze kunnen niet allemaal slechte bedoelingen hebben."
Ruben Nollet / @rubennollet