MOVIES. 'Hors normes': acteur Vincent Cassel ontfermt zich over autistische kinderen
'Hors normes' is je eerste samenwerking met Éric Toledano en Olivier Nakache, het regisseursduo dat wereldberoemd werd met 'Intouchables'. Deze keer gaat het over gehandicapte kinderen. Hoe ben je erbij betrokken geraakt?
Vincent Cassel: "Toen ze twee jaar geleden contact met me opnamen, hadden ze nog geen scenario. Maar een van de dingen die ze me zeiden, was: 'Dit is het verhaal dat ons zin gegeven heeft om films te maken'. Ik vond het dus heel vleiend dat ze aan mij dachten voor dit project. Een jaar later was het script klaar. Voor de opnames hebben we twee maanden doorgebracht met de kinderen die je in de film ziet. We namen ze mee naar het theater, we gingen samen wandelen, we deden allerlei activiteiten samen."
Hoe viel het mee om samen met die kinderen op de set te staan?
"Het is niet moeilijk om emotioneel te worden als je allemaal autistische kinderen om je heen hebt. Je raakt snel van je stuk: ze zeggen geen woord tegen jou en plots plakken ze aan jou vast. Ze hebben geen innerlijke filter. In het begin breekt je hart dus voortdurend. Je hebt geen afstand en alles raakt je. Daarom wou ik ook genoeg tijd met hen doorbrengen, om te wennen aan hun gezelschap en de juiste afstand te creëren. De mensen die elke dag met hen werken, hebben die afstand ook. Ze weten hoe ze hun eigen emoties moeten beheersen en hoe ze die kunnen transformeren in een ander soort energie."
Van 'La Haine' en 'Irréversible' tot 'Jason Bourne' en 'Black Swan', je zit al vele jaren in het vak. Is het nog mogelijk om je te verrassen met een film of een personage?
"Dat valt best mee. Een goeie film is altijd opwindend. Wat verveelt, is iets moeten doen wat je al eerder hebt gedaan. Of iets waarvan je op voorhand weet wat het zal geven en wat je doet voor het geld. Maar een film met een complex onderwerp als ‘Hors normes' is per definitie een avontuur. In theorie zouden we eigenlijk alleen maar films zoals deze moeten maken. Alleen zou er dan niet veel werk zijn." (lacht)
Je personage, Bruno, voelt zich niet op zijn gemak in romantische situaties. Was dat niet te moeilijk om te spelen?
"Het was een opluchting! Mijn natuurlijk instinct is om meteen de confrontatie aan te gaan met de dingen. Precies het tegenovergestelde van Bruno dus. Ik hoorde Éric en Olivier de hele tijd van achter de camera zeggen: ‘Wees lief, Vincent. Vergeet niet dat je lief bent…' (lacht) Het was een hele opgave voor mij. Ik merk dat ik nu meer voeling heb met een ander deel van mezelf. En ik heb de indruk dat het goed gaat."
Trek je je iets aan van wat de pers over je schrijft?
"Toch wel. Ik lees alles. Het interesseert me wat de mensen denken van mijn werk. Maar ik stem er mijn leven niet op af. Ik heb me altijd voorgehouden dat het belangrijkste is om iets te doen waar ik van hou. Niet iedereen zou mijn keuzes per se begrijpen, maar als ik vertrouwen heb in mezelf zou het wel lukken. Ik denk dat 'Irréversible' mijn gelijk bewezen heeft. Toen we die film begin deze eeuw voorstelden, vonden de mensen het schandalig. We moesten ons schamen, zeiden ze. Vorige maand werd de film opnieuw vertoond op het festival van Venetië en was het opeens 'Oh my God, wat een meesterwerk!' (lacht) Zeventien jaar later is het schandaal vervlogen maar is de film er nog steeds. We worden vandaag gebombardeerd met beelden. Voor mij is de echte beloning om een film te maken die de mensen nooit vergeten."
Is er iets wat je over jezelf wil delen, maar wat nog niet in de pers is verschenen?
"Ik weet het niet… Check mijn Instagram, zou ik zeggen! (lacht) Daar post ik alles waarvan ik vind dat de mensen het over mij mogen weten. Wat ik mooi vind, wat me ontroert… De rest gaat enkel mezelf aan."
Is dat de reden waarom je op Instagram zit?
"Eerlijk? Ik heb mijn account gecreëerd om fondsen te werven voor een festival. Het is begonnen als een compleet commercieel project: hoe meer followers je hebt, hoe luider je stem klinkt en hoe gemakkelijker je echt dingen kan veranderen. Het spijt me dat ik het moet zeggen, maar we mogen de traditionele pers stilaan opdoeken. (lacht) Vandaag kan je je eigen medium worden. Je geeft rechtstreeks de informatie die je wil. Je bent zelf de bron van de informatie."
Nu je het over 'Irréversible' hebt: hoe was het om jezelf terug te zien op het scherm?
"Goed. Ik denk dat ik de juiste afstand heb om naar mezelf te kijken. Maar er zijn andere redenen waarom ik het moeilijk vind om die film terug te zien: ik kan het niet meer opbrengen om naar gewelddadige scènes te kijken. Zeventien jaar geleden was ik een pak wilder. 'A Clockwork Orange' is bijvoorbeeld niks meer voor mij. Ik krijg het zelfs lastig als er een moordscène in een film zit. Ik word misselijk. (lacht) Ik denk dat ik genezen ben, dokter!"
Elli Mastorou / @cafesoluble