MOVIES. Jérémy Clapin, regisseur van 'J'ai perdu mon corps': "Ik kijk nu met heel andere ogen naar mijn handen"

Jérémy Clapin: "Die hand was voor mij als regisseur de grootste uitdaging. Hoe zorg je ervoor dat het publiek kan meeleven met een personage dat geen ogen, geen mond, geen gezicht en dus geen enkele expressie heeft? Hoe creëer ik empathie met hem?"

In de scènes met de hand wordt ‘J'ai perdu mon corps' zowat stille cinema. Was dat altijd al de bedoeling?

"De hand is per definitie een personage dat niet kan spreken. Dat is al een groot verschil met het boek waarop de film gebaseerd is. Daarin hoor je de innerlijke stem van de hand, die zijn avonturen vertelt. In de eerste versies van ons scenario hadden we ook een vertelstem en dat gaf een compleet andere film. We wisten dat het een hinderpaal was dat de hand zich niet kon uitdrukken, maar beetje bij beetje hebben we beslist om van dat gebrek een troef te maken. Dus reis je nu met de hand mee, in een wereld die per definitie sprakeloos is. Voelen is er veel belangrijker dan spreken."

Kijk je nu met heel andere ogen naar je eigen handen?

"Absoluut, en ik hoop dat de kijker dat aan het einde van onze film ook zal doen. Onze handen bepalen een groot deel van wie we zijn. Als je iemand een hand geeft, weet je al iets over wie die persoon is. De manier waarop hij of zij een hand geeft, of de hand ruw of zacht is, het vertelt allemaal iets over de persoonlijkheid en over het parcours dat die persoon afgelegd heeft. Via onze handen gaat er een hele wereld open."

Het andere hoofdpersonage is Naoufel, de jongeman van Marokkaanse origine. Was het moeilijk om een evenwicht te vinden tussen de verschillende delen van de film?

"Het klopt dat we vaak heen en weer springen in de tijd. Het verhaal is als een puzzel. In de eerste 20 minuten heeft de film een wild ritme en krijg je als kijker een hele hoop puzzelstukken die pas later op hun plaats zullen vallen. Maar op een bepaald moment hou ik dan halt en begrijp je hoe de verschillende onderdelen van de film werken. Om dat voor elkaar te krijgen, moesten we de flashbacks een herkenbare identiteit geven. De scènes in Marokko zijn in zwart-wit om de nadruk te leggen op het licht. Naoufel heeft een aangename kindertijd gekend in Rabat. Daarom ziet alles er zo helder en soms zelfs een beetje overbelicht uit. Zo maken we ook duidelijk dat Parijs niet de thuis is van Naoufel, dat hij ontworteld is."

Wordt het steeds makkelijker om animatiefilms voor volwassenen te maken?

"Het blijft knokken. We vinden het idee van volwassen animatie allemaal heel mooi, maar je vindt tot op vandaag maar weinig zulke films. Het kan alleen maar in goeie zin evolueren. Het hangt niet alleen af van de regisseurs, de scenaristen of de producenten. Vaak loopt het ergens anders in de productieketen fout, bijvoorbeeld bij de financiers, de distributeurs, de televisiezenders of de exploitanten. Je hoort bij veel animatiemakers dat ze wel zin hebben om een volwassen verhaal te vertellen, maar ze krijgen niet de middelen om het deftig aan te pakken."

Ruben Nollet / @rubennollet