MOVIES. 'Lola vers la mer': een roze adolescente roadmovie
Mya, dit is je eerste filmvertolking. Hoe heb je je voorbereid?
Mya Bollaers: «Ik heb met twee coaches gewerkt die me geleerd hebben hoe ik moet spelen, me verzoenen met mijn verschijning en mijn stem. Ik moest ontdekken wie Lola is, hoe ze beweegt en spreekt en rookt en danst. Dat laatste haat ik trouwens.» (lacht)
Heb je zin om verder te gaan als actrice?
«Ik heb nu een agent, ja. Ik wil nog meer acteren maar ik ben voorzichtig. Ik weet hoe competitief het milieu is. Als het me niet lukt, zal ik heel blij zijn, maar in het andere geval ook. Dan heb ik op zijn minst een geweldige ervaring gehad. Ik zal Yves Saint Laurent gedragen hebben en op filmfestivals op de rode loper gewandeld hebben.» (lacht)
Is transidentiteit een bijkomend obstakel in de competitieve filmwereld?
«Zeg maar een rem! Ik ben echter in de eerste plaats een vrouw, veel meer dan een transgender vrouw. Ik heb wel raakpunten met Lola, maar we zijn niet dezelfde. Acteren is iets wat je moet leren en ontdekken. Dus ja, ik wil graag transgender vrouwen spelen en zelfs cisgender vrouwen [het tegenovergestelde van transgender, iemand van wie het geslacht overeenkomt met het geslacht bij de geboorte, nvdr]. Ik weet niet of dat mogelijk zal zijn, maar we zien wel.»
Wat zijn de belangrijkste verschillen tussen jou en Lola?
«Lola heeft meer mannelijke trekjes dan ik. Ze skatet, ze rookt, ze heeft een bizarre manier van stappen. Ze is een meisje dat haar vrouwelijkheid herbekeken heeft. Ze heeft begrepen dat ze kan zijn wie ze wil en hoe ze wil.»
Waarom vind je het belangrijk dat transgender mensen meer zichtbaarheid krijgen op het witte doek?
«In een ideale wereld zou iedereen elke rol kunnen spelen. Dat zou mooi zijn. Maar zo ver zijn we nog niet. Daarom vind ik het belangrijk om alle minderheden een plaats in de schijnwerpers te gunnen, zowel qua seksualiteit, religie als etniciteit. Om ze te tonen zonder enige vooringenomenheid. Toen ik jonger was, was de enige gay persoon die ik ooit had gezien het cliché van de zottin op televisie. Hoe meer diverse facetten je toont, hoe meer mensen je omarmen in de samenleving.»
Laurent, in ‘Even Lovers Get the Blues' had je het over dertigers die zichzelf in vraag stellen. Waarom had je zin om je blik deze keer op de adolescentie te richten?
Laurent Micheli: «De adolescentie was een bijzondere periode voor mij. Ik was het noorden kwijt en heel kwaad op de volwassen wereld. Ik had voor deze film zin om te vertrekken bij die rebelse energie om het verhaal te vertellen van Lola, een tiener die weet wie ze is. Ze wil haar identiteit bovendien bevestigen, ook al is de wereld daar nog niet helemaal klaar voor. Naast transidentiteit wou ik het hebben over de intimiteit van de band tussen ouder en kind.»
De adolescentie is een universeel thema. Denk dat we ons allemaal met Lola kunnen identificeren?
«Volgens mij wel, ja. Vorig weekend hebben we al voor de derde keer de prijs van het publiek gekregen op een festival! Ik weet dat nog niet iedereen zich bewust is van dit vraagstuk, en misschien staan de mensen in het begin wat weigerachtig tegenover dit verhaal. Maar uiteindelijk worden ze er wel door geraakt.»
Waarom vond je de bekende Franse acteur Benoît Magimel een goeie keuze voor je film?
«Een castingverantwoordelijke stelde me voor om contact op te nemen met hem. Aanvankelijk heb ik geaarzeld. Maar ik heb dan ‘Le tête haute' (2015) nog eens bekeken, en ik besefte dat hij behalve een geweldige acteur ook heel open en vrijgevig was tegenover zijn jonge tegenspeler. Ik wist dus dat Mya iemand tegenover zich zou krijgen die welwillend en genereus zou zijn. Benoît en ik hebben haar elk op onze eigen manier begeleid, ik achter de camera en hij ervoor.»
‘Lola vers la mer' is tweetalig Frans-Nederlands. Hoe belangrijk was dat voor jou?
«Toen ik beslist had om er een roadmovie naar de kust van te maken, heb ik van de gelegenheid gebruikgemaakt om mijn film Vlaams te kleuren [met de actrices Anemone Valcke en Els Deceukeleir, nvdr]. We reden dwars door Vlaanderen, dus waarom zouden we daar niet van profiteren! Er zijn naar mijn smaak te weinig Belgische films die de twee talen door elkaar mengen. Gelukkig komt daar nu wat schot in met de jonge generatie, zoals Lukas Dhont met ‘Girl' en Eva Cools met ‘Cleo'.»
Hoe schat je het belang van politiek in de cinema in?
«Het is een privilege dat ik als filmmaker mensen op het scherm kan brengen en ervoor zorgen dat anderen naar hen kijken. En ik wil daarvan gebruikmaken om de geest van de kijker te openen. Maar ‘Lola vers la mer' is geen militante documentaire. Dit is in de eerste plaats cinema. Politiek is even belangrijk als poëzie. Het is een kwestie van evenwicht. En poëzie vind je ook daar waar je het niet verwacht.»
Elli Mastorou