MOVIES. Paolo Giordano verdient strepen als scenarist met 'We Are Who We Are': "Identiteit en gender zijn een ingewikkelde dynamiek voor jongeren"
Jij hebt het oorspronkelijke idee voor ‘We Are Who We Are' verzonnen. Hoe is dat in zijn werk gegaan?
Paolo Giordano: «Ik wou iets vertellen over de tieners van vandaag, hoe ingewikkeld de dynamiek tussen identiteit en gender is voor hen. Mijn insteek is een hedendaagse versie van ‘Romeo & Juliet', over twee jonge mensen die elkaar helpen om hun diepste verlangens te verkennen. En die zoektocht heeft ook gevolgen voor de mensen in hun directe omgeving, die zich ook vragen beginnen te stellen over hun identiteit.»
Luca Guadagnino kwam aan boord toen jij en je medeschrijfster Francesca Manieri er al lang aan gewerkt hadden. Wat bracht hij bij aan jullie project?
«Hij had een heel specifieke visie op het verhaal. Hij had bijvoorbeeld het idee om het hele verhaal te situeren op een Amerikaanse legerbasis. Uiteindelijk zijn we zowat van nul opnieuw begonnen, maar dat vonden we niet erg. Luca had de film ‘À nos amours' van Maurice Pialat voor ogen, over een meisje dat uitgebreid experimenteert met haar seksualiteit. Die sensualiteit en spontaniteit had ons verhaal ook nodig.»
Waarom speelt de serie zich af in 2016, rond de verkiezing van Donald Trump?
«Dat was een sleutelmoment, met name in de Verenigde Staten. Het was het begin van een moeilijke tijd voor minderheden en burgerrechten. De strijd voor de rechten van transgenders viel bijvoorbeeld abrupt stil. Ook in het leger. Dat wilden we weerspiegelen in onze serie.»
‘We Are Who We Are' toont dat de zoektocht naar seksuele identiteit vandaag allesbehalve eenvoudig is. Hoe kunnen ouders daarbij helpen?
«Het is nooit gemakkelijk om een zoon of dochter te begeleiden door transformaties waar gender en/of seksualiteit deel van uitmaken. Ouders zijn vaak bang en begrijpen het niet. Er is veel geduld en begrip nodig, van beide kanten. En de nederigheid om professionele hulp te zoeken als het te zwaar wordt.»
De serie gaat over de manieren waarop we als mens onze identiteit opbouwen. Weet je nog welke mensen voor jou het belangrijkst geweest zijn?
«Heel veel mensen. Leraars, vrienden, geliefden, andere schrijvers. Ik heb ze ook opzettelijk opgezocht, minstens tot ik een jaar of 25 was. Mijn hele zelf is gevormd door die ontmoetingen. Mijn vorige roman, ‘De hemel verslinden', ging over de constante behoefte die ik als jongeling voelde om me te voeden met de ervaringen en kennis van andere mensen. Ik verslond ze echt.»
Ruben Nollet
@rubennollet