MOVIES. Regisseur Rupert Goold ontleedt het levensverhaal van actrice Judy Garland in 'Judy'

Rupert Goold: «Judy Garland was ook een echte vrouw, en een moeder. Daar wou ik de aandacht op vestigen met mijn film. Jazeker, we zien haar een paar keer optreden, maar ik wou iets vertellen wat niet louter theatraal was.»

Op een bepaald moment ontmoet ze een twee fans die hun homoseksuele relatie voor de buitenwereld verborgen moeten houden. «Deze wereld jaagt mensen die anders zijn op», zegt ze hen, waarmee ze ook naar zichzelf verwijst. Op welke manier voelde zij zich anders?

«Je ziet het een beetje in de film. Louis B. Mayer, het hoofd van Hollywoodstudio MGM waar Judy Garland haar carrière begon en lang onder contract lag, was een duistere man. Hij wees er haar voortdurend op dat ze niet mooi genoeg was, dat ze te dik was en dat haar tanden scheef stonden. Hij dwong haar om pillen te slikken om haar gewicht onder controle te houden. Judy vocht terug. Ze liep vaak weg. Maar ze kon niet ontsnappen. Ze zat vast in de klassieke economische val: omdat de acteurs zich niet organiseerden in een vakbond werden ze uitgebuit.»

Het gevolg van Garlands rebelse gedrag was wel dat ze een reputatie kreeg als lastige tante. Terecht?

«De waarheid is dat ze weinig betrouwbaar was. Dat komt voor een deel door haar jeugd (in een gezin van vaudeville-performers, nvdr.), maar daar hadden de filmmakers natuurlijk geen boodschap aan. Ze had in 1955 een Oscar moeten krijgen voor haar rol in de remake van ‘A Star Is Born' maar ze heeft naast die onderscheiding gegrepen omdat ze zo'n buitenbeentje was. Ze had haar emoties ook niet in de hand. Er zijn aanwijzingen dat ze waarschijnlijk zelfs bipolair was. Je moet op YouTube maar eens luisteren naar de ‘Judy Garland Tapes', opnames uit de jaren 1960. Het ene moment klinkt ze als een depressieve Tom Waits, het volgende zegt ze de meest krankzinnige dingen. Het gaat voortdurend op en neer.»

Foto Pathé Films

Hoe ga jij als regisseur om met lastige acteurs?

(lacht) «Ik probeer ze te begrijpen. De meeste lastige acteurs voelen zich in werkelijkheid kwetsbaar. Dus moet je achterhalen waarom ze zo onzeker zijn. Eigenlijk heb ik nog maar drie keer met een lastige acteur moeten werken. En nee, ik kan je hun namen niet geven. (lacht) Een van hen had echt een mentale stoornis. Daar kan je weinig aan doen. Een andere was alcoholverslaafd. Dat is vooral tragisch. Ik kan niet zeggen dat ik al met echte bullebakken heb gewerkt. Het is me altijd gelukt om de lont uit het kruitvat te trekken.»

Judy Garland was een enorm zangtalent, maar ook op de planken ging het soms fout. Mogen we stellen dat ze zowel haar hoogste pieken als diepste dalen beleefd heeft op het podium?

«Dat denk ik ook, ja. Ze heeft letterlijk gezegd dat ze zich nooit gelukkiger gevoeld heeft dan op het podium. Daar kon ze veel van haar pijn kwijt. Maar zoals je in ‘Judy' kan zien, ging ze daar ook soms gruwelijk onderuit. Letterlijk en figuurlijk. (lachje) Een van de vragen die ik wou stellen in de film is wat er met je gebeurt als je ene grote talent het laat afweten. Wat doe je als je ergens bekend om bent, en plots lukt het niet meer. Hoe voelt dat en hoe ga je daarmee om? Iedereen kan dat begrijpen, maar ik denk dat zangers daar extra gevoelig voor zijn. Er zijn weinig dingen zo hartverscheurend als een zanger die niet meer kan zingen. Het komt veel harder aan voor hen dan een relatie die stukloopt.»

Was dat een opluchting voor de hoofdactrice, Renée Zellweger? Het betekende dat ze niet zo goed moest kunnen zingen als Judy Garland.

«Renée kon het zich in elk geval veroorloven om niet te klinken als de Judy uit pakweg 'The Wizard of Oz' of 'A Star Is Born'. Ze hoefde niet te zingen zoals Judy Garland omdat zelfs Judy Garland eind jaren 60 niet meer kon zingen zoals Judy Garland. Haar stembereik was veel kleiner geworden. Renée heeft veel geluisterd naar opnames uit die periode. Ik heb haar uitgelegd dat Judy het op dat moment vooral moest hebben van de manier waarop ze haar songs bracht. Het verhaal dat ze met haar stem en ziel kon vertellen.»

Ruben Nollet