MOVIES. Terug naar de gloriedagen van Holly Hunter: "Ik wist dat ‘Crash' bepaalde mensen zou choqueren"
‘Crash' en The Piano' zijn vandaag klassiekers. Hoe heb je die rollen te pakken gekregen?
Holly Hunter: «Door de regisseurs achter de vodden te zitten. In het geval van ‘Crash' wou ik absoluut samenwerken met David Cronenberg. Als ik het werk van een regisseur bewonder, bazuin ik dat vooral overal rond. Ik heb mijn manager ook gevraagd om David constant lastig te vallen. En dat heeft blijkbaar gewerkt. (lacht) ‘The Piano' wou ik met alle geweld doen omdat ik nog nooit zo'n sterk script gelezen had. Na tien pagina's wist ik al dat ik die rol moest en zou spelen.»
Ik herinner me dat veel mensen schande spraken toen ‘Crash' voorgesteld werd in Cannes. Hoe heb jij dat beleefd?
«Ik wist dat de film bepaalde mensen zou choqueren omdat het oorspronkelijke boek van JG Ballard zo provocerend is. Het gaat tenslotte over seks en dood en auto-ongevallen. Ik was wel diep ontgoocheld dat de film in sommige landen verboden werd. In Groot-Brittannië bijvoorbeeld! Dat vond ik maar zielig.»
‘Crash' en ‘The Piano' zitten vol gewaagde momenten. Eigenlijk heb je zowat carrière gemaakt met films die tot op het bot gaan. Heb je soms schrik op de set?
«O, ik word al voor veel minder bang. Ik heb schrik voor de ‘gewone' scènes die naar die gewaagde momenten toe bouwen. Ik denk de hele tijd dat ik er niks van zal bakken. Dat is mijn grote angst, dat ik mijn rol niet genoeg zal uitvlooien en de bal zal misslaan. Vergeleken met die kleine momenten zijn de grote emotionele of gewaagde scènes eigenlijk eerder simpel, hoe lastig ze ook zijn. Daar weet je tenminste waar je aan toe bent.»
Hoe overwin je die angst?
«Dat hangt ervan af. Soms praat je erover met de regisseur. Ik weet nog goed wanneer ik me voor het eerst zo bang voelde. Dat was in ‘Broadcast News'. In een onbenullige scène met William Hurt kreeg ik plots mijn zinnen niet meer uit mijn bek. James Brooks, de regisseur, snapte er niks van en raakte geïrriteerd en ongeduldig. William heeft me toen gered. Hij heeft me bij de hand genomen en me meegenomen naar buiten. En hij zei: ‘Ik weet wat er aan de hand is. Je bent bang. Ik wou dat ik je kon vertellen dat die angst op de duur verdwijnt, maar dat is niet zo. Het enige wat ik kan zeggen, is dat ik het begrijp.' En het was alsof de zon door de wolken barstte. Sindsdien aanvaard ik mijn angst.»
Ruben Nollet
@rubennollet