Onze grootste wens: “Samen gelukkig blijven”

Vlamingen en Walen zijn niet de beste vrienden. Zeker niet in België, waar het al ingewikkeld genoeg is om een regering te vormen en tot besluiten te komen. Maar in het hartje van Brussel, hebben Pierre Wynants en Marie Thérèse Dossche een bloeiende zaak met bloed en tranen uit de grond gestampt.

‘Comme Chez Soi' is al decennia lang een toprestaurant gelegen in het hartje van Brussel. Het sterrenrestaurant begon met simpele bereidingen, toen nog aan de Lemonnierlaan, maar in 1953 kreeg het restaurant een eerste Michelinster. Vanaf 1973 namen Pierre Wynants en z'n vrouw Marie Thérèse de zaak volledig over. Na 33 jaar gingen ze in pensioen, maar de liefde voor het restaurant en henzelf bleef bloeien.

Opslag verliefd

Marie Thérèse vond Pierre zeer toevallig op een trouwfeest van haar broer. Het was liefde op het eerste gezicht: “Ik voelde direct iets voor mijn toekomstige man, een onbeschrijfelijk gevoel. Hij kwam aangereden met een Porsche en ik was direct verkocht. Niet voor de wagen maar zijn persoonlijkheid en uitstraling sprongen in het oog. Zo is de bal aan het rollen gegaan.” De taal tussen dit verliefd koppel was duidelijk geen barrière: “De liefde is blind! Ik spreek niet perfect Frans maar ik kon mij genoeg uitdrukken tegen hem en de ogen zeggen ook genoeg”, lacht Marie Thérèse.

In de beginjaren van het restaurant was het de bedoeling om onder leiding van Georges Cuvelier simpele lekkere gerechten te serveren. Dat loonde, want het waren de klanten die het restaurant plots ‘Comme Chez Soi' noemden. In de tweede helft van de vorige eeuw nam de schoonzoon Louis Wynants de zaak in handen. Het jaar 1953 was een gezegevierd jaar want toen kreeg het restaurant z'n eerste Michelinster. De sterren volgden elkaar op, een tweede en als kers op de taart een derde ster onder leiding van Pierre Wynants. “Wij streefden naar perfectie.” Maar na z'n vertrek in 2006 viel de zaak terug naar twee sterren. “Het doet nog zeer veel pijn aan mijn man…”, vertelt Marie Thérèse. Pierre reageert nog altijd verbolgen: “Ik vind dat onze schoonzoon een derde ster verdient. Ik begrijp Michelin niet meer… Maar het is misschien beter dat de derde ster niet komt omdat er dan meer stress bij komt kijken, de dag van vandaag is dat niet gemakkelijk.”

Vlamingen versus Walen

Het restaurant ligt in het midden van België. “Onze klanten komen van overal, Walen, Vlamingen en nieuwsgierigen uit het buitenland komen graag naar ons. Er is voor ons geen verschil tussen die twee taalgroepen. Als ze tegen mij Frans praten ga ik in het Frans antwoorden en omgekeerd. Een win win situatie dus”, lacht Marie Thérèse. “Ik pas mij makkelijk aan, maar ben toch blij dat ik klanten kon ontmoeten die Nederlands spraken. Dat is nog altijd m'n moedertaal want ik kom van Gent.” In de relatie spreken Pierre en Marie Thérèse altijd Frans. Tussen de potten en pannen is er wel een opmerkelijk verschil: “In de keuken zijn de Vlamingen voor de nieuwe gerechten en Walen voor klassiekers. Een mengeling van de twee is het beste”, lacht Pierre.

“De toekomst is niet voorspelbaar”, vertelt Marie Thérèse. “We hopen om nog lang en gelukkig te leven, vooral in een goede gezondheid.” “In het restaurant wensen we dat onze schoonzoon Lionel het goed doet en dat de zaak in de familie blijft. Hij mag zich binnenkort verwachten aan een derde Michelinster, daar twijfelen we niet aan!”

Nu ze in pensioen zijn hebben ze meer ‘quality time'. “Het restaurantenleven was erg hard en druk, nu hebben we eindelijk wat rust en tijd voor bezigheden. We zien elkaar graag en dat zal altijd zo blijven!”

Nikeli De Ceuninck