Pendelaar Elice: “Bij elk concert dacht ik: hier wil ik iets mee doen!”

Elke week grijpt Metro een pendelaar bij de kraag voor een kort gesprek. Achter elke anonieme reiziger schuilt immers een verrassende persoonlijkheid. Deze week is het de beurt aan Elice Spillebeen , een 22-jarige medewerker van een muziekorganisatie. 
door
Janne
Leestijd 3 min.

ZICHT

Bij optredens doe ik vaak mijn ogen dicht, om me beter te kunnen concentreren op de muziek, zonder afleiding. Door bewust een zintuig uit te schakelen, beleef ik het intenser. Een nummer draait voor mij in de eerste plaats rond het gevoel dat het bij me teweegbrengt. Als het echt goed is, wil ik er meer over weten en ga ik aandachtiger naar de tekst luisteren. Soms is dat een afknapper, als ik dan merk dat de inhoud niet zo sterk is. Soms, zoals bij The Cure, worden nummers nog tienduizend keer beter.

GEHOOR

Mijn passie voor muziek heeft er altijd al in gezeten. Het begon met het afschuimen van YouTube op zoek naar nummers en onbekende artiesten. Mijn ontdekkingen deelde ik dan met mijn zus of vrienden. Toen ik begon te denken over wat ik later wilde worden, was het duidelijk dat het iets in de muziekwereld zou zijn. Telkens als ik naar een concert ging, dacht ik: “Ja! Hier wil ik iets mee doen.” Ik had geen idee wat dat dan zou zijn en hoe de muziekwereld precies werkte, dus ben ik me daarin gaan verdiepen.

SMAAK/SPRAAK

Ik hou ervan als de sfeer echt goed zit bij een optreden en het publiek enthousiast is. Op zo'n momenten zing ik zelf ook graag luidop mee met nummers. Maar als ik merk dat er niemand echt meedoet, ga ik niet het voortouw nemen. Dan laat ik me doen door de groepsdruk, ook al frustreert me dat. Een band waar de optredens altijd overlopen van enthousiasme, is SHHT. Ik heb ze al zes of zeven keer gezien. Als ik toch een optreden moet missen, heb ik altijd spijt wanneer ik hoor dat het nog zotter en beter was.

REUK

Onlangs ging ik met vrienden een weekend naar de Ardennen. Toen we daar ‘s avonds rond het vuur zaten en de geur van brandend hout de ruimte in kwam, moest ik meteen terugdenken aan vroeger. Mijn ouders hebben ook een kachel en als kind heb ik daar heel vaak rond gehangen. Ik had die kachel tot dat moment nog nooit echt gemist, maar met die geur in mijn neus werd ik wat nostalgisch en moest ik terugdenken aan al die gezellige momenten waarop we met het gezin rond het vuur zaten, zeker tijdens de feestdagen.

TAST

Ik heb lang lessen hedendaagse dans gevolgd. Uit tijdsgebrek ben ik daarmee gestopt, maar ik heb er wel veel van meegenomen. Bij dans is het belangrijk om bewust te zijn van je lichaam, van de bewegingen die je maakt en de spieren die je daarbij gebruikt. Je staat op zo'n moment helemaal in verbinding met je omgeving en de grond. Het is er destijds goed ingedrild. Soms gebeurt het nog eens dat ik getriggerd word door een geluid of muziekfragment en er haast automatisch een bepaalde beweging bij maak.

ZESDE ZINTUIG

Als iemand met iets zit, dan pik ik dat heel snel op. Meestal moeten mensen zelfs niets zeggen voor ik al weet dat er iets scheelt. Misschien komt dat doordat ik zelf een gevoelig persoon ben en ook gevoelig ben voor prikkels. Het heeft ook zijn nadelen om snel geprikkeld te zijn. Ik ben heel snel afgeleid, zelfs als ik in een interessant gesprek zit met iemand waar ik echt al mijn aandacht aan wil geven. Dan zie ik plots iets in mijn ooghoek of hoor ik een nummer op de achtergrond en mijn focus is weg.

Tekst Pieter Lantsoght, Foto Janne Vanhemmens