Pendelaar Gianni: "Alleen op vakantie slaag ik erin om te deconnecteren"

GEZICHT

Het zintuig dat me motiveerde om een vereniging voor pendelaars op te richten. In 1998 stond mijn trein vast op het platteland tussen Leuven en Tienen. Gsm's bestonden toen niet of nauwelijks, en ik kon de persoon die me opwachtte niet verwittigen. We hadden geen flauw idee wanneer we weer zouden vertrekken. Dat gevoel van vastzitten en machteloos zijn, was de start van Navetteurs.be.

GEHOOR

Ik vind het jammer dat alles digitaal wordt en dat de menselijke stem verloren gaat. In de stations merk je dat heel erg. De serviceberichten kondigen niet altijd storingen aan. Technologie heeft natuurlijk goeie kanten. Je kan je trein realtime volgen (al is dat niet altijd even accuraat). Maar er gaat iets menselijks verloren.

REUK

Ik zweer maar bij één ding: de geur van barbecueën! Dat is een hele kunst. Ik gebruik geen hulpmiddeltjes om hem aan te steken. Alleen krantenpapier, een houten tomatenkistje en kolen. Er gaat niets boven de geur van vlees dat grilt terwijl je aan het aperitieven bent. Behalve de geur van gemaaid gras misschien… Het gras afrijden, dat ontspant me. En daarna een barbecue… perfect!

SMAAK

Ik ben dol op eten. Als ik er één keuken moet uitkiezen, dan is het de Aziatische. Ik ben nog nooit in Azië geweest, maar ik ben zot van de Thaise en Vietnamese keuken. Als ik tijd heb, kook ik. Mijn favoriet is de combinatie pasta-vis. Simpel, en iedereen houdt ervan.

TAST

Digitaal is de tastzin van de 21ste eeuw. Ik ben hypergeconnecteerd. Maar dat maakt mijn leven er niet makkelijker op. Ik heb het heel moeilijk om te deconnecteren, behalve op vakantie. Mijn gezin apprecieert die verslaving niet echt, dus als we op reis gaan is dat hét moment voor een detoxkuur.

ZESDE ZINTUIG

Ik hou van cijfers. Ze analyseren en verifiëren, tabellen maken, gegevens verwerken en leesbaar maken voor de doorsneegebruiker... Dat is wat ik doe als boekhouder en met Navetteurs.be. Vreemd genoeg was ik slecht in wiskunde. Hoofdrekenen, geen probleem, maar stellingen…

Tekst en foto Sarah Frères