Pendelaar Kathleen Willekens: "Ik kan mezelf goed verplaatsen in de ander. Dat is iets wat veel advocaten te weinig doen"

ZICHT

Tot vorig jaar werkte ik als advocaat in een groot internationaal kantoor waar ik zeven dagen op zeven beschikbaar was en geen tijd had voor hobby's. Ik heb heel bewust gekozen om naast mijn doctoraat ook iets helemaal anders te doen, daarom ben ik twee avonden per week met een opleiding schilderkunst begonnen. Het is fascinerend om te merken hoe je hersenen je ogen kunnen bedriegen. In de opleiding leer je om echt te kijken naar de dingen. Het is vier uur lang kijken, meten en pure concentratie.

GEHOOR

Na de middelbare school ging ik een jaar op uitwisseling bij een gastgezin in Panama. Ik heb er wat salsa geleerd en heb er een voorliefde voor latin muziek opgedaan. Het draait er vooral om het ritme en het gevoel dat de muziek oproept. Wanneer ze hier aan het einde van een feest, als iedereen al wat beschonken is, après-skimuziek en schlagers beginnen spelen, draaien ze daar salsa. Dat is het moment waarop echt iedereen begint te dansen en je merkt dat het ritme hen echt in het bloed zit.

SMAAK/SPRAAK

Ik ga graag in discussie. Tijdens mijn laatste jaar rechten nam ik met drie medestudenten deel aan een internationale pleitwedstrijd waar we een heel jaar lang intensief aan werkten. Eerst voor de Europese voorrondes en daarna ook bij de wereldwijde finale in Genève. In mijn huidige job komt dat minder aan bod, al hou ik wel van het contact met studenten, vooral als ze echt durven uitkomen voor hun mening en in discussie treden. Mijn opa stond in het onderwijs en ik merk dat dat er bij mij ook ergens in zit.

REUK

Reukzin is een onderschat zintuig. Soms merk ik hoe een geur mij helemaal uit mijn concentratie kan halen. Onlangs ging ik met mijn vriend op reis naar Japan toen ik daar op de luchthaven exact dezelfde luchtverfrisser rook als in het huis van mijn Panamese familie. Ik had die geur sindsdien nog nooit ergens anders geroken en plots werd ik daar in Japan helemaal teruggekatapulteerd naar die eerste momenten toen ik aankwam in Panama en voor het eerst voet binnenzette in het huis van mijn gastgezin.

TAST

Belgen zijn over het algemeen niet zo lichamelijk. Dat was in Panama wel anders. De jongste dochter van mijn Panamees gastgezin, die even oud is als ik, kwam hier onlangs op bezoek en toen viel het me nog eens op. Ze gaat altijd wat tegen je aan leunen als je naast elkaar zit of steekt haar arm door de jouwe op straat. Dat voelt heel fijn en normaal aan, we beschouwen elkaar ook echt als familie. Als we elkaar terugzien lijkt het nooit alsof het al lang geleden is dat we elkaar zagen.

ZESDE ZINTUIG

Ik kan mezelf meestal goed verplaatsen in de andere. Dat is iets wat veel advocaten volgens mij te weinig doen. Ze verplaatsen zich misschien wel in hun cliënt en doen er alles aan om die te laten winnen, maar ze houden minder rekening met de tegenpartij. Dat is niet altijd een goede zaak, ook niet voor wie wint. In het ideale geschil, ook al bestaat dat niet, kom je net tot een oplossing die voor beide partijen goed is. Misschien heeft dat meegespeeld in de beslissing om de advocatuur, toch voor een tijdje, achter mij te laten.

Tekst: Pieter Lantsoght

Foto: Janne Vanhemmens