Pendelaar Raphaël: "Het is voor mij niet gemakkelijk om mezelf te verkopen"

ZICHT

Ik observeer, ik ben nieuwsgierig. Ook als het mijn zaken niet zijn. Wanneer mensen ruziemaken of vreemd doen. Vooral als ze vreemd doen, eigenlijk. Andere mensen zijn mijn inspiratiebron. Ik kijk hoe ze zich gedragen, hoe ze kijken, gesticuleren en praten. Ik denk vaak: dat zou een goed personage zijn. Als ik sommigen van hen zou imiteren op het podium, zou het publiek vinden dat ik overacteer.

GEHOOR

Als je op het podium staat, geldt maar één regel: luisteren. Je moet alert zijn voor wat er rondom je gebeurt. Elke avond hetzelfde doen, is dodelijk. In een toneelstuk zijn er vaste punten, kruisingen, ontmoetingen. De rest beweegt constant. In het volgende stuk van mijn gezelschap, Compagnie Clair de Plume, ligt geen enkele verplaatsing van de acteurs vast. Alleen het binnenkomen en weggaan van de personages.

SMAAK

Voor mij is kunst een kwestie van smaak. Mensen zijn er op heel verschillende manieren gevoelig voor. Als je naar een schilderij kijkt, een gedicht leest of muziek luistert, voel je een emotie. Die verschilt naargelang de persoon, zijn humeur of het moment van de dag. Een emotie is er alleen voor de persoon die ze ervaart. Ze heeft geen verantwoording nodig. Op het moment dat je ze voelt, bestaat ze. Alleen jij bent er verantwoordelijk voor. Kunst geeft hier veel vrijheid in. Iedereen ziet hetzelfde, maar denkt ervan wat hij of zij wil.

TAST

In mijn werk heb ik altijd de indruk dat ik dingen aanraak en begin zonder ze ooit écht af te maken. Een artistiek project is nooit klaar, de zoektocht is nooit afgerond. Je blijft ontdekken, leren, doorgeven en transformeren. Je bent altijd in beweging. Het is dan ook geen toeval dat er vaak gesproken wordt over artistieke bewegingen. Kunst staat altijd in relatie met de wereld. Het is mijn taak om de gevoelige snaren in onze maatschappij te vinden en te raken, waarheden bloot te leggen en emoties, gedachten en zorgen te delen met de rest van de wereld.

REUK

Als ik denk aan geuren in het theater, dan is het die van oude kostuums. Soms ruiken die echt naar stof en zweet. Ik vind dat misschien vreselijk, maar het publiek – dat het niet kan ruiken – vindt het prachtig en mij op het lijf geschreven (lacht). Ik denk ook aan rook. Het getuigt van slechte smaak als een acteur een sigaret opsteekt op het podium. Dat doorbreekt de magie van het moment en drukt de kijker met de neus op een pijnlijke realiteit: hij kijkt niet naar een verhaal dat zich afspeelt op een andere plek of in een andere tijd. Nee, hij kijkt naar een acteur die hem lastigvalt met zijn sigaret. Als je een onzichtbare muur wil creëren tussen het podium en het publiek mag je zo'n fout niet maken.

ZESDE ZINTUIG

Het zesde zintuig in mijn job is contact hebben met mensen. Sociaal en zelfs een beetje mondain zijn. Ik geef toe dat dit mijn zwakke punt is. Ik ben gek op acteren, schrijven en regisseren, maar mezelf verkopen ligt me niet. Ik ben ook nooit op mijn gemak tijdens een casting. Ik weet nooit hoe ik een regisseur moet aanspreken met wie ik wil werken. Uit vrees voor onverschilligheid. Gelukkig is mijn vrouw daar beter in. Als zij iets wilt, krijgt ze het voor elkaar (lacht)!

Tekst en foto door Gaetan Gras