The Rhythm Junks: "We laten de verbeelding van het publiek spreken"
Al is roots een veel te enge omschrijving voor wat Steven De bruyn (zang/harmonica's, foto rechts), Jasper Hautekiet (backings/bas, foto midden) en Tony Gyselinck (drums/percussie, foto links) brengen. Je hoort een blauwdruk van blues, rootsrock, funk, soul of pop, maar die wordt heerlijk in de Junks-blender door elkaar gemixt tot een smeuïg geheel waarin aanstekelijke melodieën surfen op grooves die duidelijk naar de onderbuik mikken.
Steven: «We wilden echt een energieke plaat maken. Ik denk dat we voor ‘Beaten Borders' uit 2013 in een melancholische bui verkeerden. Het was ook de overgangsplaat naar een trioformule en dat is even wennen. Ondertussen hebben we met zijn drieën al heel wat live gespeeld. Dan voel je de echte kracht van zo'n kleine unit. En dat gegeven heeft zich dan naar ‘It Takes A While' vertaald.»
Het klinkt allemaal zeer opwindend en fris, maar tegelijkertijd verlies je nooit de essentie van de songs uit het oog.
Steven: «Dat was ook de voorwaarde om het boeiend genoeg te maken voor de luisteraar. Anders moet je een live concert opnemen, maar daar ben ik geen voorstander van.»
Jasper: «Iemand vroeg me onlangs na het beluisteren van deze plaat hoe we dat in godsnaam live zouden brengen. We hebben elkaar heel wat ademruimte gegeven. Het is belangrijk binnen een trio dat je elkaar niet voor de voeten loopt. We spelen met een soort gezamenlijke leegte waarbinnen ieder van ons zijn ding kan doen.»
Steven: «We werken met drie zeer complementaire instrumenten en dat helpt wel. Maar aan de andere kant weet elk van ons ook goed wanneer er niet gespeeld hoeft te worden. We laten voldoende aan de verbeelding van de luisteraar over.»
Tony: «Het vorige album kwam er na een lange pauze en is het resultaat van een zoekproces. Nu haast voelen we bijna telepathisch aan wat de andere gaat doen.»
Hoe is ‘It Takes A While' dan tot stand gekomen?
Steven: «We hebben maandenlang gejamd en geïmproviseerd en daar honderden opnames van gemaakt. Die hebben we dan even laten liggen om veel live te spelen. Daarna hebben we daar met een fris paar oren naar geluisterd om er het beste uit te selecteren.»
Jasper: «Ik hoor graag platen waarop je dingen hoort die er toevallig zijn ingeslopen of zelfs een klein foutje bevatten. Zoiets houdt het menselijk. Je hoort geen machine die alles juist aan elkaar heeft geplakt. De huidige technologie maakt het zo makkelijk om alle leven uit een song te zuigen. Daar bedanken we voor.»
Mooi ook hoe drie generaties zich vinden binnen deze trioformule.
Steven: «Drie generaties zorgen er ook voor dat je niet snel vastgeroest raakt. Zo kan Jasper een heel andere en verfrissende kijk hebben op iets en me zo naar een andere plek brengen, terwijl Tony vanuit zijn ervaring evengoed nieuw licht op bepaalde zaken kan laten schijnen. We kunnen elkaar zonder morren in vraag stellen omdat er ook geen ego's zijn die gevoed moeten worden. Stel nu dat we bijvoorbeeld met drie vijftigers in de band zaten. (lachend) De kans bestaat dat we dan allemaal met dezelfde visie een oplossing proberen te vinden voor een probleem maar de nooduitgang niet vinden.'
Jullie toeren internationaal tot in Japan toe. Hoe kom je in godsnaam zover?
Steven: «Door veel te spelen kan je heel wat grenzen openbreken. In Japan spelen we dan altijd het spelletje ‘leeftijdraden'. (lachend) Door mijn grijs haar schatten ze me 58 terwijl Tony rond de 54 blijft draaien. Alleen Jasper komt er goed uit, variërend tussen de 25 en 35. Maar ik speel graag in Aziatische landen. Zowel in China als Japan zijn ze zeer benieuwd naar Europese muziek. We zien er daar ook zeer exotisch uit. Er zijn zelfs Japanse fans die het vliegtuig nemen om naar een concert van ons te komen. Over toewijding gesproken!»
Dirk Fryns
The Rhythm Junks spelen live op 18/03 in de Muziekodroom in Hasselt en op 01/04 in De Roma in Antwerpen.