Road to New York - De halve marathon van Brussel: een cruciale test
"De hele dag zeul ik met zware verhuisdozen. De ideale voorbereiding"
In mijn leven zijn er weinig dingen die verlopen volgens een tot in detail uitgewerkt, maar hopeloos optimistisch plan in mijn hoofd. De trainingen zijn helaas geen uitzondering. Door stom toeval heb ik de dag voor de wedstrijd een verhuis gepland. De hele dag zeul ik ijverig met de zware verhuisdozen. Slopend, vooral voor mijn knie waar ik een lichte pijnscheut door voel trekken bij elke stap die ik op de trap zet. Verre van ideaal.
Een korte nacht
Ik stel mijn alarm in op 7 uur ‘s ochtends, zodat ik drie uur voor de wedstrijd een bord droge volkorenpasta naar binnen kan werken. Wanneer het alarm na een nacht van zes uur afgaat, kan ik de verleiding van de snoozeknop echter niet weerstaan. Uiteindelijk zit ik pas om 9 uur aan de ontbijttafel. Ik eet niet teveel en hoop dat het extra uurtje slaap me straks niet duur komt te staan.
De oldtimer en de Porsche
Camille en ik vertrekken samen. Terwijl hij op z'n dooie gemak tegen elf per uur over de straten paradeert, loop ik er als een enthousiast zwetende amateur naast. Elke stap die ik zet, is een gevecht. Het verschil met mijn normale tempo is maar een kleine tien seconden per kilometer, maar mentaal voel ik me een versleten oldtimer die een Porsche probeert bij te benen.
Nature vs. nurture
Ik loop verder aan de zijde van een goede vriend die ‘s ochtends impulsief besloten heeft om mee te lopen. Maar zelfs ongetraind kan hij me met gemak bijbenen. Enerzijds ben ik dankbaar dat hij naast me loopt om me af en toe een high five te geven. Anderzijds is het dubbel dat ik drie maanden hard moet trainen om dit te kunnen, terwijl hij met een tweetal weken voorbereiding gelijktijdig met mij na twee uur en tien minuten al glimlachend over de finish loopt.
Protesterende spieren
Het zwaarste deel van de training moet echter nog komen. We nemen een korte pauze en trekken naar het Warandepark voor de laatste negen kilometer. Mijn spieren protesteren hevig, maar uit ervaring weet ik dat dit gevoel na verloop van tijd vanzelf zal wegtrekken. En zo geschiedt gelukkig. Enkel de laatste drie kilometers voelen mijn benen loodzwaar. Ik weet echter dat dit de cruciale momenten zijn en bijt op mijn tanden. In drie uur en zes minuten loop ik de 30 kilometer volledig uit. Wat een opluchting.
Mare Hotterbeekx
Ga naar Metrotime.be/road2ny voor nog meer artikels!