Rosamund Pike: "Ik was echt gefascineerd door mijn personage"
Rosamund Pike: "Dat had ik nooit voor elkaar gekregen zonder Daniels voortdurende steun. Ik ging ervan uit dat hij zou gruwen van het idee dat ik als Britse zou proberen om Duits te spreken in deze film, maar hij heeft nooit aan me getwijfeld. Ik had ook de hulp van een fantastische dialectcoach. Ik denk dat het me geholpen heeft om Brigitte te spelen. Ik had het gevoel dat ik dichter bij haar stond door Duits te spreken. We hebben de scènes ook in het Engels gedraaid maar het klonk gewoon veel beter in het Duits. Veel krachtiger en emotioneler."
Hoe heb je je voor de rest voorbereid op je rol?
"Dat was niet eenvoudig. Die twee figuren kwamen een beetje uit het duister en daarna konden ze het niet meer navertellen. Daniel en ik moesten het dus met verbazend weinig informatie stellen. Als je mijn personage opzoekt, Brigitte Kuhlmann, vind je enkel een wazige foto van een eerder vreemde en vijandig kijkende vrouw met donker haar en een bril op. En dat is waarschijnlijke de foto van het valse Panamese paspoort dat ze gebruikte voor deze kaping."
"Terwijl we de film draaiden, dook er plotseling een nieuw beeld van haar op. Haar ex-lief, dat nu in Bolivia woont, postte een foto op Facebook met de mededeling ‘Aan de lieve en warme Brigitte, die 40 jaar geleden gedood werd'. En daar ziet ze er helemaal anders uit, heel jong en onschuldig. De kloof tussen dat meisje en die harde vrouw op de pasfoto is gigantisch."
Kun je meer je eigen zin doen als er zo weinig geweten is over de persoon die je speelt?
"In zekere zin wel. Ik voelde toch minder druk dan bij twee andere bestaande personen die ik onlangs gespeeld heb, Marie Curie en de oorlogsjournaliste Marie Colvin. Vooral bij die laatste is er heel veel beeldmateriaal en moest ik rekening houden met allerlei vrienden die haar koste wat het kost willen beschermen."
In 2004 speelde je al mee in ‘Promised Land', een andere film met een Israëlische inhoud. Is jouw kennis en mening over de situatie in het Midden Oosten de voorbije 14 jaar veranderd?
"Gelukkig maar. Ten tijde van ‘Promised Land' voelde ik elke dag hoe weinig ik eigenlijk afwist van de hele situatie. Als je opgroeit in Engeland krijg je hoogstens een beetje oppervlakkige kennis mee over de geschiedenis en evolutie van die regio. Ik was diep beschaamd, moet ik toegeven. Ik had totaal geen inzicht. Deze keer had ik het gevoel dat ik steviger op mijn benen stond. Ik was echt gefascineerd door die twee jonge Duitsers, hoe overtuigd ze waren van hun eigen gelijk en toch zo naïef. Ze droomden echt van een betere wereld en wilden de kapitalistische machthebbers een hak zetten, maar ze belandden in de ironische situatie waar zij de gewelddadige onderdrukkers werden."
Hoe zie jij het belang van de gijzelingszaak in Entebbe?
"Volgens mij heeft de zaak een paar dingen veranderd. Door die operatie vonden veel landen zo'n militaire ingreep niet langer uitgesloten. Plots werd het een rationele optie om een probleem op te lossen. Neem nu de manier waarop de Verenigde Staten afgerekend hebben met Osama bin Laden. Daar ging het ook om een Amerikaanse operatie die uitgevoerd werd op vreemde bodem. Zonder Entebbe was dat nooit gebeurd."
José Padilha, de Braziliaanse regisseur van ‘7 Days in Entebbe', is een heel energieke figuur. Hoe belangrijk is de persoonlijkheid van de regisseur voor jou?
"Het is een van de elementen die ik in overweging neem voor ik ja zeg tegen een film, naast het verhaal en het personage. Als acteur wil je weten dat de film een sterke stem zal hebben, dat je in goeie handen zal zijn. Ik wil voelen dat een regisseur op de set staat omdat hij brandt van verlangen, niet omdat hij geld moet verdienen. Marjane Satrapi, met wie ik ‘Radioactive' heb gemaakt, waarin ik Marie Curie speel, is ook zo. ‘Dit is de film die ik al mijn hele leven wil maken!' zei ze toen we eraan begonnen. Die woorden klonken me als muziek in de oren."
Je hebt je debuut in de cinema gemaakt als Bondgirl in ‘Die Another Day'. Heb je daar ooit spijt van gehad?
"Kijk, ik heb daar geleerd om met wapens om te gaan, en dat kwam in ‘7 Days in Entebbe' alvast goed van pas. (lachje) Maar het was inderdaad soms moeilijk om na ‘Die Another Day' ernstig genomen te worden als actrice. Ik had vaak de indruk dat ik dubbel zo hard moest werken om een kans te krijgen. Over het algemeen hebben Bondgirls nu eenmaal niet de reputatie dat ze geweldige actrices zijn. Onterecht trouwens."