SOUNDCHECK. Admiral Freebee over zijn nieuwe ep 'Don't Follow Me, I'm Lost': “Die vrolijke wanhoop zit in mijn DNA ingebakken”

Tom Van Laere is er de man niet naar om zich te wentelen in zelfbeklag. Mannen met baarden varen nu eenmaal ‘te kaap'ren', stevig gesteund door een mentale vrijbuitermentaliteit. De vijf songs op de ep – voorzien van state of the art artwork door Rinus Van de Velde – intrigeren door de subtiele geluidslaagjes die zich mondjesmaat prijsgeven maar steeds over voldoende ademruimte beschikken. Vocaal zeilt de admiraal van donker en beklemmend naar ijzingwekkende falsetto's, al dan niet bijgestaan door Karolien van Ransbeeck (Few Bits) en Judith Okon.  Ander goed volk bestaat uit o.a. Jasper Maekelberg (Faces On TV), Alain Gevaert (dEUS), Mario Goossens (Triggerfinger) en Senne Guns.

“Je moet van de nood een deugd proberen te maken. Blijkbaar toch iets te hard gerockt en die arm had rust nodig. Een klein Yamaha-keyboard, een Korg-drumcomputer en wat elektronica bleken de oplossing te zijn. Plots bevond ik me in een setting die een nieuwe, frisse manier van werken toeliet, ook al heb ik piano gestudeerd aan de jazzstudio. Ik vond het boeiend om eens in andere toonaarden en met nieuwe akkoordenprogressies te werken. Dat laten toetsen meer toe dan een gitaar. De handigheid en routine van gitaarspelen maken me onderdanig. Mijn manier van zingen veranderde, ik nam demo's op met mijn smartphone, werkte die ideeën uit, zocht de juiste mensen en boekte wat studiotijd.”

Eigenlijk zijn de songs al een dik jaar geleden vormgegeven, niet?

“Klopt en we waren op zoek naar het beste moment om ze uit te brengen, maar dat is momenteel niet meer aan de orde. Niemand weet wat de toekomst zal brengen en het leek me goed om nu toch alvast deze ep te releasen. Ach, misschien hadden we een jaar geleden beter sneller op de bal gespeeld. Het is nu eenmaal zo. Plannen blijkt toch steeds een belediging voor de toekomst te zijn.”

‘Spijt is wat de geit schijt', zei mijn grootmoeder zaliger in haar meer filosofische momenten.

“Inderdaad en die gedwongen reset- of pauzeknop is achteraf bekeken zeker geen verloren tijd geweest. Ik heb ondertussen vijftien songs helemaal af – gemasterd en al – maar ik weet nog niet of die andere tien nummers als een volledig album of twee ep's zullen verschijnen. We zien wel.”

Na de eerste, eerder spaarzame en beperkte manier van opnemen was het tijd om er meer volk bij te betrekken.

“Ik heb de opnames steeds afgewerkt met twee verschillende groepen muzikanten. Enkel Senne Guns en Joris Caluwaerts (o.a. STUFF) waren een constante op keyboards. Joris nam de rol van mijn gitaar over en Senne danste daar dan omheen met violen of andere klanken. Ik koos er ook voor om daarna met een live bezetting op te nemen: contrabas, drummer en gitarist verdeeld over twee bezettingen. Andere muzikanten maar wel dezelfde instrumenten. En daaropvolgend nog wat overdubs.”

Allemaal ingrediënten die tot een ‘wall of sound' hadden kunnen leiden.

“In die val wilde ik niet trappen. Ik let er altijd op dat de songs niet dichtslibben. Ik heb me qua klank aan de basis gehouden. Het gevaar bestaat dat je allerlei vintage keyboards verwelkomt en je verloren loopt in een zee van mogelijkheden. Terwijl iemand als Leonard Cohen genoeg had aan een simpel Casio-keyboard, een tafel, stoel en schriftje om de meest fantastische songs te schrijven.”

Vaart de admiraal met deze plaat niet meer in Europese wateren?

“Zeer zeker, het klinkt minder country of americana. Maar de humor in mijn muziek heeft altijd voor een sterke Europese toets gezorgd. Toegegeven, het is een ander geluid maar het is nog altijd Admiral Freebee. (lacht) De vrolijke wanhoop is er nog steeds maar dat zit nu eenmaal in mijn DNA ingebakken.”

Je bent iemand die graag met woorden jongleert maar heb je door de nieuwe koers tekstueel meer vrijheid ervaren?

“Ik wilde vooral simpel maar zeer direct werken. Genre ‘Last time I was lonely I realised that...' Of vanuit het standpunt van een verteller zoals op ‘The Wonder Of Life' waar het hoofdpersonage terugkijkt op een ‘losing streak', een periode van opeenvolgende mislukkingen of drama's. Ik lees tegenwoordig veel kortverhalen van Chuck Palahniuk, vooral bekend van zijn roman ‘Fight Club'. Terugkijken op wat er gebeurd is. Dat is op zich een hoopvolle daad en dan kan je dat combineren met het catharsisgevoel van rouw en verlies dat een song soms nodig heeft. En zulke thema's kan je misschien beter met een keyboard muzikaal vormgeven omdat toetsen een sterk filmisch karakter hebben. De vorm heeft hier de inhoud sterk bepaald en daar houd ik wel van. Daarin schuilt voor mij het mysterie van muziek maken of songs schrijven.”

Je blijft geloven in het helende karakter van muziek, niet? Dat hoor ik bijvoorbeeld toch in datzelfde nummer.

“Helen en verbinden, absoluut. Als iemand je vraag hoe het gaat en je antwoordt daarop dat je het leven nog altijd wel leuk vindt, lees je daar meteen onder dat het ook regelmatig een boeltje is. De diepte van het lijden laat de grootsheid van de liefde zien en daar is kunst het beste in. Zo'n insteek vind ik interessant en daar gebruik je dan best geen al te moeilijke woorden voor. Ik zing nu ook veel zachter en – kan aan mij liggen hoor – dan vermijd ik het liefst al te complexe woorden. Genre ‘Everybody is talking about letting go but no one knows how it works' in ‘Even On A Day Like This'. Heel simpel maar veelzeggend.”

Speel je ondertussen weer gitaar?

“Ja maar ik verdeel mijn aandacht nu wel over de snaren en de toetsen. Ze mogen elkaar blijvend besnuffelen, als ik maar niet in herhaling val. Muziek maken is een zoektocht. Je vindt het antwoord nooit maar de tocht is boeiend.  ‘Als ik wist hoe ik het deed, zou ik er vaker heen gaan', zei Cohen ooit en dat klopt. Ik weet het ook niet. Ik vergroot enkel het raadsel. Muziek kent geen tankstation. Je stopt zomaar niet om te tanken met de zekerheid dat je daarna weer kan vertrekken. Het blijft één groot vraagteken en ik ben ook niet bang om te mislukken. Falen als ambacht. (lacht) En ‘en passant' heb ik je ook uitgelegd waar ‘Don't Follow Me, I'm Lost' voor staat.”

 Dirk Fryns

‘Don't Follow Me, I'm Lost' is nu uit bij Sony.