SOUNDCHECK. Amy Macdonald omspeelt een quarterlifecrisis op haar vijfde worp: "Soms voel ik me een oudje in de muziekindustrie"
Dag Amy. Eerst en vooral: hoe vergaat het jou in deze bittere coronatijden?
Amy Macdonald: «De voorbije maanden zijn natuurlijk heel gek geweest. Muziek uitbrengen was geen makkie. De situatie bleek veel hachelijker dan ik initieel dacht. Maar we slaan ons erdoor, zo goed en zo kwaad als dat gaat.»
'The Human Demands' is je vijfde langspeler. Vanwaar de titelkeuze?
«Het album is vernoemd naar een song op de plaat. Het is geïnspireerd door enkele van mijn fans die een moeilijke periode in hun leven doormaakten. De titel slaat op het leven, met zijn up en downs, en vooral op die belachelijke druk die we onszelf opleggen. We willen dat iedereen 24 uur op 24 uur, 7 dagen op 7 beschikbaar is. We vinden het raar als we niet meteen antwoord krijgen op onze e-mails. En intussen worden we gebombardeerd door perfecte foto's van volmaakte mensen op het internet, waarmee we onszelf vergelijken. Beelden die niet eens echt zijn, maar gemanipuleerd.»
«We zetten zoveel druk op onszelf en op anderen in zoveel facetten van ons leven. Ik wil daar met deze plaat bij stilstaan en ons gedrag onder de loep nemen. Ik wou dat we de tijd namen om te vragen hoe het écht met de ander gaat, en te stoppen met zo veeleisend te zijn voor elkaar.»
Veel van de songs op het album gaan over verouderen. Je bent amper 33: heb je schrik van de jaren die aantikken of loert er een quarterlifecrisis om de hoek?
(lacht) «Geen zorgen, ik ga niet door een identiteitscrisis. De hele plaat belichaamt het punt waarop we terugkijken naar ons leven tot dan toe, en tegelijk vooruitkijken naar de toekomst. Het album voelt als een evaluatie van mijn verleden en een vooruitblik op wat komen zal.»
«Soms voel ik me oud in de huidige muziekindustrie. Het voelt alsof er geen middenweg is: ofwel ben je een dartele, jonge artiest, ofwel hoor je bij de veteranen. Artiesten die zich daartussenin bevinden, zoals mezelf, vallen tussen wal en schip en worden behandeld als deel van het meubilair. Daaruit is mijn gevoel van ouder worden ontsproten.»
"Wat 'This Is The Life' met mijn leven gedaan heeft is onvoorstelbaar. Ik ben daar zo dankbaar voor"
Het album wordt omschreven als je meest persoonlijke tot dusver. Waarom voelde je nu net de nood om de deur van je ziel wijd open te zetten voor je fans?
«Ik heb altijd mijn zielenroerselen gedeeld in de vorm van kleine verhaaltjes, maar mijn staat van geest tijdens het schrijven van deze plaat was anders. Ik was kort daarvoor getrouwd en zat op een wolk, maar tegelijk was ik bezig met introspectie. De neerslag daarvan hoor je op de plaat.»
In België wordt de naam Amy Macdonald voor eeuwig geassocieerd met je doorbraakhit ‘This Is The Life' uit 2007. Hoe ben je geëvolueerd sinds je debuutalbum?
«Ik heb me altijd voorgenomen om authentiek te blijven en de cheesy stuff te mijden. Dat werkt soms in mijn nadeel. Het zou wellicht beter zijn voor mijn carrière om het soort popmuziek te maken dat momenteel in trek is, en zo airtime te krijgen op de radio. Maar zo ben ik niet. Mijn muziek moet iets betekenen. En hoe kan mijn materiaal iets betekenen voor een ander, als het geen betekenis heeft voor mezelf?»
Veel artiesten hebben een haat-liefdeverhouding met hun grootste hit. Ben je ‘This Is The Life' soms beu?
«Nee, nooit. Ik ben er veel te trots op. Ik heb dat lied op mijn zestiende geschreven in mijn slaapkamer. Wat die song met mijn leven gedaan heeft is onvoorstelbaar. Ik ben daar zo dankbaar voor.»
«Tegelijk is het moeilijk voor mij om de rest van mijn muziek aan het publiek verkocht te krijgen, want die ene hit wordt nog steeds op de radio gedraaid. De mensen willen dat lied niet loslaten; het lijkt alsof ze niets anders van mij verwachten. Dus ergens klopt je stelling wel: enerzijds is ‘This Is The Life' een zegen – ik betaal er nog steeds mijn facturen mee (lacht) – anderzijds is het lastiger om nieuw materiaal in de ether te krijgen. Maar uiteindelijk is het een competitie met mezelf, dus zo erg is het allemaal niet.» (lacht)
In vorige interviews liet je je ontvallen dat de muziek op de radio eenheidsworst is in jouw oren. Je klinkt redelijk pessimistisch over de huidige staat van de mainstreammuziek.
«De radio is doorheen geschud door het gegeven van streaming. Voorheen ontdekte ik nieuwe muziek op de radio, nu draaien radiozenders de muziek die populair is op de streamingplatformen. Het voelt niet meer spannend aan. Vroeger was er nog ruimte voor nieuwe, onbekende artiesten op de radio, nu maak je geen kans als je niet in het welomlijnde plaatje past. Desalniettemin denk ik dat de radio nog steeds belangrijk is om met je muziek ingang te vinden bij het grote publiek.»
Dan wens ik je nieuwe plaat alvast veel airtime toe. Dank voor dit gesprek!
Quentin Soenens
'The Human Demands' verschijnt op vrijdag 30 oktober. Op 22 april 2021 treedt Amy Macdonald op in de Ancienne Belgique.