SOUNDCHECK. De Trixie Whitley van 'Lacuna' wil graag "dat ene mémeetje in de dancing zijn"

Op de lijst van aangename gesprekspartners prijkt Trixie Whitley ergens bovenaan. Guitig, openhartig en door de mix tussen sappig Gents en filmisch Amerikaans Engels een genot om naar te luisteren. Het helpt natuurlijk ook dat ze op haar 31ste al 15 jaar in de muzieksector zit. Al die ervaring heeft Whitley nu omgezet in een dansplaat à la Trixie.

"De fascinatie voor elektronische muziek is er altijd geweest. Ik noem 'Lacuna' ook wel eens de plaat voor mijn 14-jarige zelf, want dat is de periode wanneer ik begon te dj'en. Daardoor ontdekte ik de connecties tussen de muziek waarmee ik opgegroeid was. Toen al ontstond het idee om een sound te creëren waarin die verschillende invloeden terug te vinden waren. En eigenlijk heeft het tot nu geduurd om daar een evenwicht in te vinden."

Waarom had je daar zoveel tijd voor nodig?

"Ik heb me altijd al creatief kunnen uitdrukken, maar rond mijn twintigste voelde ik de noodzaak om eerst een muzikale taal met instrumenten en the art of songwriting te ontwikkelen. De muzikant in mij was toen de prioriteit, maar ik heb altijd wel als doel gehad om een klank te vinden waar ik ook die andere uitlaatkleppen aan bod kon laten komen. Zo is dansen al van kleins af aan een van mijn most favorite things to do. Het laat me toe mijn lichaam te gebruiken en tegelijk kan ik luisteren naar alle ritmes en de muziek ertussenin. Als ik naar dansers kijk, dan hoor ik zoveel verschillende dingen."

Hoe heeft je producer Little Shalimar, die ook bij Run The Jewels achter de knoppen zit, je bij de sound van ‘Lacuna' geholpen?

"Als ik met mensen samenwerk, vraag ik altijd: 'Please, inject your own language into it'. Mijn wereld kan alleen maar verrijken als ik hun wereld ook toelaat. Ik zie mezelf als een soort kraan en die creativiteit moet daar gewoon uitvloeien. Al heb ik natuurlijk ook mijn opinies, dus het is de kunst om genoeg vrijheid te laten en tegelijk grenzen te stellen. Ik heb daar speelser mee leren omgaan. Tegenwoordig ga ik niet meer voor perfectie, maar voor discovery. Little Shalimar was bijvoorbeeld een echte chef als het aankomt op programmeren, vooral omdat hij ook een rasechte muzikant is. Hij begrijpt de instrumenten en weet dat er een ritme zit in alles. Daardoor kan hij programmeren op een manier die het organische dient in plaats van het te onderdrukken."

Het is wel straf dat je ouder moet worden om te kunnen teruggrijpen naar je jeugd.

"Met deze plaat voelde ik de roep van the curious child in me, who just wants to dance and play around. Ik heb dat nog niet genoeg in mijn muziek aan bod laten komen, terwijl dat net hetgene is waardoor ik gedreven word. Die speelsheid, absurditeit, creaviteit en humor. Ik werd de laatste jaren vaak getriggerd door zaken die heel dark waren en ik wist: I don't wanna let that shit dominate my life. (lacht) Dus ik wou in mijn verbeelding op zoek gaan naar wat me gelukkig maakt."

En wat heeft die zoektocht opgeleverd?

"Ik ben tot het besef gekomen dat ik als jonge vrouw in de muziekindustrie er alles aan gedaan heb om niet betutteld te worden. Maar op den duur was ik heel serieus bezig met hoe ik au sérieux genomen kon worden. Nu weet ik: who cares? Ik kijk ernaar uit om te verouderen en tegelijk te verjongen. Hopelijk word ik één van die oude mémeetjes die haar been in haar nek kan leggen of naar dancings gaat.” (lacht) 'Lacuna' is uiteindelijk een persoonlijke studie van de dingen waarvoor ik sta. Om te weten waar ik naartoe ga, was het belangrijk om te kijken naar waar ik vandaan kom. En om in te zien wat van het verleden ik niet meer nodig heb en wat me juist wel sterker maakt. Als ik ooit tot het punt kan komen waarop ik mezelf een beetje liever kan zien, wat zou ik dan van mezelf als kwaliteiten kunnen omschrijven en welke dingen hebben dan geen relevantie meer?"

Ben je dan niet blij met wie je bent?

"Binnenin weet ik waar ik voor sta, maar ik had nog niet de zelfzekerheid om dat naar te buitenwereld toe te vertolken. De reden waarom ik bijvoorbeeld zo geraakt was door de #MeToo-beweging, was omdat ik zelf met een toxische duivel in mij zat. Mijn eigen ervaring met misbruik heb ik altijd als mijn schuld ervaren. 'Ik heb dat laten gebeuren', dacht ik. De externe druk was zo extreem en duwde me zo hard in een hoek, dat ik er niet op een andere manier kon over nadenken. I was ashamed of being a woman. En zelfs al besefte ik in mijn kern waar ik voor stond, wist ik nog niet hoe ik dat maatschappelijk moest vertolken."

Bij 'Lacuna' hoort ook een drieluik van videoclips. Wat is het verhaal dat je daarin vertelt?

"Hannah Marshall (die ook al met The XX en Florence + The Machine werkte, red.) en ik wilden het simpel houden, in de hoop iets heel complex te kunnen tonen. En dat complexe is het ingewikkelde van de mensheid, van onze psyche en hoe we met elkaar omgaan. Ik heb zelf momenten waarop ik veel met mijn binnenste bezig ben en veel gesprekken met mezelf aanga. En er zijn momenten waarop ik mezelf in vraag stel in verhouding tot de buitenwereld. Je zou het niet zeggen, maar ik ben eigenlijk niet zo'n sociaal wezen. (lacht) De clips zijn een studie van het individu vanuit die invalshoek. De eerste video toont de dialoog binnenin het individu en de spanning die daar heerst. Het ongemakkelijke tegenover het comfortabele. De tweede video is de dynamiek tussen twee individuen en de derde gaat over het collectief. Het onderliggende verhaal is de connectie tussen alles. Dat het collectief niets is zonder de individuen en dat een individu partnership nodig heeft om zich heel te kunnen voelen. Daarbinnen is er veel ruimte voor conflict, maar ook voor closeness. En ik wou een soort lichaamstaal ontwikkelen die dat kon verwoorden zonder woorden. Voor sommige mensen is dat misschien heel abstract, maar ik vind dat heel simpel." (lacht)

Xavier Vuylsteke de Laps

‘Lacuna' is uit bij Unday Records. Trixie Whitley staat 28 en 29 mei in de AB in Brussel. Enkel voor de tweede datum zijn nog tickets verkrijgbaar.