SOUNDCHECK. Geert Verdickt (frontman Buurman) schrijft met 'Einzelgänger' een relatiebreuk van zich af

Laten we meteen vermelden dat het album ondanks de pijn en grote vraagtekens over heel de lijn zalft. Romantisch falen is geen halsmisdaad, zeker niet als er hoop en licht uit kan opstijgen. Tien songs lang neemt Verdickt je mee in een goudeerlijk verhaal dat leest en luistert als een film.

"Ik was niet op zoek naar een album vol wanhoop of gejammer. Daar heeft niemand iets aan. Ik zie het einde van een relatie ook niet als een mislukking. Ik heb twee fantastische kinderen die de schoonheid van wat ooit met vieren werd gedeeld, blijvend in zich meedragen. Daar trek ik me ook aan op. De barst van Leonard Cohen waarlangs het licht binnenvalt, is het beeld dat ik voor ogen had tijdens die moeilijke periode. Het heeft geen zin te focussen op wat niet meer is. Als je blijft kijken naar een gesloten deur weet je nooit wat er allemaal achter kan liggen."

‘Einzelgänger' is een zeer eerlijke en bij momenten teder en broze plaat.

"Ik blijf het schone zien in alles wat er gebeurd is. Wat niet wegneemt dat je ook de minder fraaie momenten een plaats moet geven. Eerlijkheid is het sleutelwoord en dat heb je nodig om na het initiële zelfbeklag terug kleur te vinden."

Je bent de nummers gaan opnemen in het afgelegen, maar bloedmooie Inishbofin voor de westkust van Ierland, in de studio van Philippe Robrecht die daar een tweede leven als zanger, songschrijver en muzikant heeft uitgebouwd. Zijn de songs daar pas echt geschreven?

"Toen we naar Ierland vertrokken was het al duidelijk welke nummers het zouden worden en welke kant we wilden opgaan. Ik wilde ook met de nodige contrasten spelen. Bijvoorbeeld een snijdende tekst met een optimistisch arrangement of omgekeerd. Op het eiland hebben we de harmonieën en arrangementen gemaakt. Je zit in een studio die aan het einde van de wereld lijkt te liggen en je ziet niets dan natuur om je heen. Die heerlijke afzondering heeft zeker een bepaalde kleur aan 'Einzelgänger' gegeven. De kleur die ik zocht was blauw, laverend tussen licht en donker en nooit ver weg van hoop."

Je liet je nog wel omringen door producer Jeroen Swinnen en de jonge technicus en multi-instrumentalist Yello Staelens.

"Jeroen kent me zeer goed en heeft ook al met Buurman gewerkt. Yello was een openbaring. Nog jong, maar enorm matuur qua visie en spelen. Ze wisten allebei perfect welke toon ik zocht voor dit album. Het is de eerste keer dat ik bijna alle gitaarpartijen heb gespeeld en dat heeft ook de zang een veel meer doorleefd karakter gegeven. Jeroen heeft de gave om me te doen stoppen met denken, heerlijk gewoon. En wanneer ik me overgeef, kom ik op onbekend terrein terecht en dan gebeurt er iets. Yello was op aan aangeven van Jeroen een cadeau dat we onszelf gegeven hebben. Qua songstructuren of kleur heeft hij een grote rol gespeeld. Hij is ook zeer percussief ingesteld. Borstels op een houten trap, tikjes op je gitaarblad, een bak met bestek, stampen op een houten vloer... Hij haalt er wonderlijke dingen uit. Sommige songs als 'Amanda' of 'Tussen Brooklyn en Manhattan' zijn dan ook wat rijker qua inkleuring."

Mooi ook hoe ‘Brussel' op een gegeven moment echt openbloeit.

"Daar zit een mooi verhaal aan vast. Ik was in Los Angeles voor mijn filmwerk en daar stond iemand op straat te spelen die iedereen uitnodigde om mee in zijn mantra te gaan. Op een gegeven moment waren er zo'n 200 mensen aan het meezingen met die muzikant en dat werkte zeer helend. Achteraf vertelde hij dat zo'n energie je in staat stelt om bepaalde hindernissen met vertrouwen te nemen. Ik sloeg het op in mijn geest voor later. Met reden dus, want in 'Brussel' wilde ik een soort bries steken die je hoofd als het ware leeg laat waaien."

Ook een gesprek in de schaduw van de Tafelberg in Kaapstad liet een blijvende indruk na, niet?

"Ik heb natuurlijk met meerdere goede vrienden gesproken over wat er zich afspeelde in mijn leven. Een van die vrienden is Stef die daar woont. Dat gesprek bleef nazinderen waardoor je weer andere inzichten krijgt over hoe je met de zaken omgaat. Leren dat liefde soms ook loslaten is, dat het niet gaat om vasthouden of vastgrijpen. 'Liefde is niet overwinnen', zei hij me en die kwam binnen. In de ogen van iemand anders leer je jezelf pas goed kennen en ik voel me gezegend dat ik zoiets kan ervaren binnen mijn intieme vriendenkring."

Voor veel mensen is loslaten een concept dat maar niet aanslaat. Voel je dat ook?

"Zeker, want bijna alles draait rond tastbare zaken zoals bijvoorbeeld winst, efficiëntie, likes of volgers. Allemaal zaken die je kan fixen en bijsturen, maar liefde is onmeetbaar en niet zomaar te fixen. Uiteindelijk moet je er toch in geloven dat je er wel zal geraken, welke weg er ook genomen wordt."

Ben je als tekstschrijver niet merkbaar gegroeid door ‘Einzelgänger'?

"Moeilijk om dat over mezelf te zeggen maar (lachend) bedankt voor de aanzet. Ik voel dat ik hier veel meer een verhaal vertel waarin elke song een scene is geworden van een grote film. Ik heb het trefzekerder kunnen brengen dan vroeger. Het titelnummer is als een van de eerste geschreven, maar als laatste afgewerkt. Het schrijven van de andere songs beïnvloedde de strofes van 'Einzelgänger'. 'Splinterkind' is ook zo'n sleutelsong. Jeroen vroeg me of er nog een song ontbrak die het verhaal zou vervolledigen. Ik wilde nog een song naar mijn kinderen toe brengen zodat ze zouden weten hoe ik binnen dit verhaal sta. Ik voel nog altijd een grote warmte voor ons vieren en wilde dat ook overbrengen."

‘Splinterkind' is echt een zeer mooi woord. Ik ben er gezond jaloers op.

"Ik besefte het pas later toen ook andere mensen me daarop wezen. Naar mijn weten bestaat er nog geen woord voor kinderen in zo'n situatie."

Kunnen we dit richting Van Daele sturen zodat het een officieel woordenboekwoord wordt?

"Dat zou de kers op de taart zijn. Laat dit de aanzet zijn."

Dirk Fryns

‘Einzelgänger' is uit op Golfplaten/NEWS. De tournee van Geert Verdickt start morgen in Sint-Amands. Alle info vind je op www.buurman.be.