SOUNDCHECK. 'Giant Of All Sizes' van Elbow: "Mensen sluiten verbazend goed hun ogen voor wat ze niet willen zien"

Guy Garvey en bassist Pete Turner houden kantoor in de betonnen 'jungleruimte' van de VRT. De zoveelste stopplaats van een hectische promotournee die hen enkele uren later richting Berlijn laat vliegen. Een kratje Karmeliet heeft voor een gezellig milde ‘verdoving' gezorgd en Garvey verontschuldigt zich alvast voor wat er zal komen.

Guy: (lachend) "We moeten dringend een persbericht uitsturen dat journalisten verbiedt om vloeibare geschenken mee te brengen. Het is best een vermoeiende promotrip en we worden er niet jonger op. Als de chaos in mijn hoofd al eens de overhand neemt, vertrouw ik er op dat jij voor de nodige samenhang zorgt."

Word ik voor betaald, don't worry. En meteen sorry voor deze serieuze opener. Je beschrijft ‘Giant Of All Sizes' als een soort kwade klaagzang die uiteindelijk verlossing vindt in familie, vrienden, de band en nieuw leven.

Guy: "Pas door er de laatste weken veel over te praten, besef ik hoe hard dood, verlies en zelfmoord de teksten van 'Giant Of All Sizes' kleuren. Ik ben nu eenmaal een chroniqueur van wat er zich afspeelt in mijn wereld. Een andere optie is er niet en het is ook de rode draad doorheen alle Elbow-albums. Zo verhaalt 'Dexter & Sinister' over Jan Oldenburg en Scott Alexander, twee muzikanten uit Manchester die kort na elkaar overleden. Ik heb op hun begrafenis gespeecht en toen werd het me overduidelijk dat er een tijd was gekomen waarin je meer met overlijden wordt geconfronteerd dan met huwelijken of geboortes."

'The Seldom Seen Kid' uit 2008 stond ook in het teken van verlies, maar ik heb de indruk dat je het nu pas echt beleefd hebt. Aan wat ik hoor, heeft het er behoorlijk diep ingehakt.

Guy: "Omdat ik het deze keer inderdaad vanaf de eerste rij heb beleefd. In 'Weightless' zing ik over mijn vader en hoe ik me voelde toen hij op zijn 84ste aan longkanker stierf. Ik had de jaren daarvoor regelmatig zijn stem opgenomen voor mijn radioprogramma en de band tussen ons was alleen maar sterker geworden. We voelden het wel, maar spraken het nooit echt uit. Mijn pa moet een zeer moeilijke jeugd gekend hebben. Hij was ook blind aan één oog na een onfortuinlijke val als kind uit de armen van zijn moeder. In zijn hoofd was de donkerte zeer aanwezig en dat heb ik al kind en tiener gevoeld. Nooit fysiek, maar wel verbaal. Pas kort voor zijn dood heb ik echt kunnen vertellen wat hij allemaal heeft betekend voor mij. Hij vertelde me toen ook hoe trots hij op mij en Elbow was."

Zware thematiek, maar ik veronderstel dat het jonge vaderschap in dit geval voor tegengewicht heeft gezorgd.

Guy: "Zeer zeker. Mijn zoon Jack is er nu twee en hij heeft echt alles in balans gebracht. Een eindigend leven is een voorwaarde om nieuw leven te verwelkomen en dat liet me toe om de dood van mijn vader binnen een groter geheel te kaderen. De dood leidt vaak ook tot zeer bizarre situaties. Zo zing ik in 'Delayed 3:15' over een treinreis van Londen naar Manchester. Door een zelfmoord stond die trein een hele tijd stil en zag je plots mensen met elkaar beginnen praten over koetjes en kalfjes en werd er zelfs wat geflirt. (grijnzend) Een sterk staaltje 'empathie' dat eens te meer duidelijk maakt dat we als ras verbluffend goed de ogen kunnen sluiten voor wat we niet willen zien."

En toch is er steeds hoop aanwezig, niet?

Guy: "Moet wel, want anders heeft het geen zin. Meer dan ooit zoek ik steun bij familie en vrienden. Kijk om je heen en je ziet hoe de ongelijkheid in de wereld alleen maar toeneemt. Of hoe dat Brexit-gekloot alle geloof in een opbouwende politieke klasse naar de prullenmand verwijst. Dan is het goed om het positieve te ontdekken en toe te laten in wat er zich dicht bij jezelf afspeelt. Als groep is Elbow trouwens nog sterker geworden na al die jaren. Er zijn minder woorden nodig om duidelijk te maken wat we voelen of willen spelen."

Ik werd na een eerste beluistering overvallen door een soort Bijbels gevoel. Lul ik hier nu een eindje weg?

Guy: "Nee hoor. Voor een songschrijver is de Bijbel qua metaforen en verhalen nog steeds het hoogste goed. Een onuitputtelijke bron van inspiratie met oog voor alle grote thema's die het mensdom beheersen. (lachend) Enkel Lenoard Cohen komt in de buurt van ‘Het Grote Boek'. Ik blijf tegen beter weten gewoon proberen."

'I pick the broken dreams that hang in city center trees' zing je op ‘White Noise White Heat'. Die vind ik alvast meer dan geslaagd.

Pete: "Ik zie Guy nog glunderen toen hij die zin voor de eerste keer liet horen. Toen wisten Craig (Potter, toetsen), Mark (Potter, gitaar) en ik dat het lyrisch al meer dan goed zat."

Guy: "Een bescheiden moment van euforie overvalt me telkens weer wanneer er een zin staat die boven de anderen uitspringt."

'Giant Of All Sizes' verkent ook nieuwe wegen. De gitaren klinken harder, maar toch zalvend, terwijl de niet voor de hand liggende arrangementen veel ruimte geven aan sterke zangmelodieën.

Pete: "Blij dat je dit aanhaalt, want het is de eerste keer dat we op geen enkel moment hebben toegegeven aan uiteenlopende compromissen die de te scherpe randjes moesten afveilen. Net als bij de vorige vier albums heeft Craig de productie en mix gedaan. Hij maakte het ons meteen duidelijk dat er grenzen moesten verlegd worden en liet ons eerst in alle rust thuis ideeën en demo's uitwerken. Zo hadden we met zijn vieren al een goed onderbouwde visie toen we live gingen opnemen in de Hamburgse Cloud Hill Studio, een goudmijn voor analoge vintage freaks. Het heeft voor een meer organische live-klank gezorgd en je hoort de goesting van het samenspelen. Daarna hebben we nog onder andere in Brixton en Vancouver opgenomen, maar de basis werd in Hamburg gelegd. (lachend) 'Giant Of All Sizes' is ons Krautrockalbum."

Dirk Fryns

‘Giant Of All Sizes' is uit bij Universal. Elbow speelt op woensdag 25 maart 2020 in Vorst Nationaal.