SOUNDCHECK. Guido Belcanto blikt met 'Guido Belcanto: 30 jaar' tevreden terug op jaren van smartlapperij

Een gewone ‘best of' is het niet geworden. CD 1 bevat 14 van zijn bekendste songs, live gebracht en voorzien van andere arrangementen dan de oorspronkelijke albumversies. De twee andere cd's bevatten 35 vergeten parels, weeskinderen, rariteiten en demo's die een soort schetsboek zijn van de weg naar het moment dat de zanger en de mens definitief tot Guido Belcanto versmolten. Een bijbehorend boekje licht het allemaal treffend toe.

"Het is een terugblik op een mooi en veelzijdig parcours. Ik ben Felix (Huybrechts – zijn platenbaas) van Starman Records zeer dankbaar dat hij me de kans heeft gegeven om die songs uit het verleden uit te brengen. Eindelijk weten mensen nu met wat ik bezig was voor ik de Guido Belcanto werd die ze nu al dertig jaar kennen."

Het is zeker geen nostalgische duik in het verleden geworden.

"Absoluut niet. Het is een terugblik met veel goesting naar de toekomst toe. Ik voel dat ik nog niet uitgezongen ben. De productiviteit van een jonge man is er niet meer, maar dat hoeft ook niet. Het talent en de drang om te schrijven zijn er nog. Ik wil als oudere artiest nog fier op een podium kunnen staan zonder een karikatuur van mezelf te worden. Ik was onlangs bij Sabam om wat zaken te regelen en daar vertelden ze me dat ik 247 songs had aangegeven. Best wel indrukwekkend en (lachend) het beste bewijs dat ik niet heb stilgezeten. Ik heb nu een repertoire dat me zou toelaten om stilistisch bekeken vijf verschillende shows in elkaar te steken. Dat is een luxe."

Het is de eerste keer dat je live-nummers uitbrengt. Waarom nu pas?

"Ik ben geen fan van live-platen, een concert maak je best in het moment zelf mee. De geur van de zaal, de mimiek van de zanger, zijn gebaren... Dat gaat veel verder dan het auditieve van plaat. In de studio stem je je daar op af. Veel fans hebben het me gevraagd in de loop der jaren en nu is het er. Eigenlijk hebben mijn groep en vaste geluidsman de laatste vijf jaar heimelijk de optredens opgenomen. Een super cadeau van Het Broederschap, de band die ondertussen mijn familie is geworden. Ik ben een eenzaat, maar eens met die mannen op stap heb ik plots een familie. Het zijn broers geworden die het muzikale gegeven overstijgen."

In het begin van je carrière was je broer Dirk de motor die alles in gang heeft gezet en deze plaat is ook een eerbetoon aan hem.

"Inderdaad. Ik ben binnen een muzikale samenwerking altijd op zoek gegaan naar het familiale aspect. Toen mijn eerste plaat uitkwam, had ik nog geen officiële manager en heb ik aan mijn vader gevraagd of hij het wilde doen. Een manager moet een vaderfiguur zijn voor mij. Het belang van Dirk is onmetelijk. In het boekje staan maar twee foto's: eentje met mijn broer en eentje met Jakke de Zeeman. Die twee zijn sleutelfiguren in mijn muzikale ontwikkeling. Dirk was drie jaar jonger en speelde al gitaar vanaf zijn elfde. En goed! Met hem samenspelen was fantastisch. Hij is helaas veel te vroeg gestorven. Jakke was de man die ik contacteerde toen mijn laatste band The Gigolo's ermee stopte. Ik was 29 en wilde straatzanger worden. Samen met hem heb ik de weg naar Guido Belcanto afgelegd en wist ik dat ik het Levenslied van de ondergang moest redden."

Wat was je eerste band?

"Riverboat Shuffle. We speelden blues, skiffle en country en gaven al ons geld uit aan platen. Begin jaren zeventig was er in Turnhout een interessante bluesscene die nog aan belang won toen het cultuurhuis De Warande openging. Daarna was het Speedy King & His Feetwarmers. De eerste keer Chuck Berry zien in Londen op mijn achttiende, samen met Little Richards, Jerry Lee Lewis en Bo Diddley. De ultieme omarming van de rock 'n roll. Daarna was het The Gigolo's. Die periodes hoor je dus ook op deze verzamelaar."

Klopt het dat je in de vroege jaren tachtig van een cultstatus genoot in de Antwerpse volkskroegen?

"Er was een territorium waarin Jakke en ik welkom waren met onze smartlappen. Ik kwam tot de onthutsende vaststelling dat ik mensen tot tranen toe kon ontroeren met liedjes van de Zangeres Zonder Naam. Dat was mijn openbaring. Ik zag toen het licht en wist wat mijn opdracht was in dit leven. Ik zou als zanger trachten pijn te verzachten. Dat moest mijn roeping worden en ik ben daar de laatste 30 jaar trouw aan gebleven. Ik heb nooit een rol gespeeld. Niet altijd even simpel, maar er was en is geen alternatief. Het is een opdracht van hierboven. We zagen in die tijd veel miserie in die kroegen en konden even soelaas bieden. Die levensliederen waren de blues van hier en ik nam dat ernstig."

Heeft die roeping jou ook troost gebracht?

"Als dertiger zat ik goed in mijn vel, maar later heb ik toch met enkele zware depressies gevochten. Momenten waarop je je rol als zanger in twijfel trekt, maar ik ben blijven optreden. Een zanger die ‘out' is kan niet naar de ‘ziekenkas'. Op het podium word ik een held, een uitvergroting van mezelf. Dan ben ik de mirakelman die me kracht geeft, ook in het echte leven. Ik heb nog altijd plankenkoorts voor een concert. Zo'n 20 minuten voor het begint, ben ik de Ongenietbare Guido die (lachend) daarna in Marvel Man Guido transformeert."

Beheers je de kunst om dramatische vertellingen te linken aan de juiste speelstijl steeds beter met het ouder worden?

"Waarschijnlijk wel, maar er bestaat geen formule voor. Ik weet niet hoe ik het doe, maar wanneer ik schrijf hoor ik al meteen de muziek eromheen. Ik ben geen goede muzikant in de strikte betekenis van het woord. Maar ik ben wel trefzeker. De kracht van de songs ligt in de eenvoud, drie à vier akkoorden. Ik ben me altijd bewust geweest van mijn talent, zonder arrogantie hoor. En ik twijfel best aan mijn creaties, maar nooit aan mijn intrinsieke talent."

Anders hadden we hier ook nooit gezeten.

"Zo is het."

Dirk Fryns

‘Guido Belcanto: 30 jaar' (****) is uit bij Starman Records. Guido Belcanto is op tournee tot eind december. Meer info vind je op www.guidobelcanto.be.