SOUNDCHECK. Hendrik Willemyns van Arsenal stelt nieuw album én tv-docu voor
... en een diepe vriendschap die ondanks een bijzonder succesvol parcours met internationale uitstraling de laatste jaren meer en meer op proef werd gesteld. Voor de net verschenen plaat ‘The Rhythm Of The Band' bleef Roan weg uit de studio. Maar een goed gefundeerde relatie geeft iemand de vrijheid en tijd om andere wegen te bewandelen zonder de oprechtheid van de liefde van het eerste uur definitief weg te maaien.
Arsenal zit in een relatiecrisis, maar er wordt nog altijd gepraat?
Hendrik Willemyns: «Na twintig jaar zijn we uit elkaar gegroeid en wordt het steeds lastiger om samen aan een plaat te werken in de studio. We hebben allebei een uitgesproken mening over bepaalde zaken en dat botst. Geen van ons beiden had zin in een strijd die tonnen energie vreet. John heeft besloten om onder de naam Lalma een black metalplaat te maken die in het najaar verschijnt.»
Zelf heb je voor deze plaat wat jong bloed in Arsenal gepompt, niet?
«Ik heb samengewerkt met o.a. Felix Machtelinckx van Tin Fingers en Paulien Matheus (de winnares van het tweede seizoen van The Voice van Vlaanderen, nvdr.). Opwindende popmuziek is sowieso het terrein van de jonge mens en dat zorgt hier voor een puur buikgevoel dat ik als oudere muzikant niet meer heb. Je overdenkt meer, je springt minder snel en je stelt meer in vraag. Maar aan de andere kant heb ik dan wel weer ervaring te bieden die ik gaandeweg door het spelen en het vele reizen heb opgebouwd.»
John en jij als producersduo is dus verleden tijd?
«Never say never, maar nu is het gestopt. Eerst ging ik door een soort rouwproces want je verliest een trouwe compagnon de route. Maar gaandeweg begon ik het ook als een stap naar een nieuwe richting te zien. Arsenal live zonder John kan ik me niet inbeelden. De navelstreng tussen ons beiden is niet doorgeknipt. Zeer benieuwd hoe het allemaal evolueert. Berusten is geen optie. Ik ben nog steeds ambitieus en blijf mezelf uitdagen om zo te kunnen groeien als mens, muzikant, regisseur of wat dan ook. Dingen proberen te doen waarvan je eerst denkt dat het niet zal lukken maar die door je drive en verbetenheid toch realiteit worden. Op die manier heb ik toch al een geslaagd parcours kunnen rijden.»
Hoe het allemaal zo gelopen is, kan je zien in de driedelige televisieserie op Canvas met dezelfde naam als de plaat. In aflevering één vraagt Willemyns zich af of muziek wiskunde is en praat hij in Warschau met o.a. een wetenschapper, junkie en prostituee. Deel twee focust op het feit of dieren muziek maken en het seksuele van muziek. Hendrik reist naar Nigeria en praat met antropologen en muzikanten maar ook met de even vreemde als betoverende Emily Doolittle (echte naam!) die dierenmuziek vertaalt voor mensen. In deel drie klopt het hart van muziek in de duisternis en praat hij o.a. met filosoof Gerard Bodifee over Schopenhauer en de eindigheid van het universum terwijl zich in China een pandemie ontwikkelt die de wereld zal gijzelen. De reeks laveert tussen fictie en realiteit binnen de schitterende poëtische beeldtaal die Willemyns meer en meer beheerst.
«Ik zocht antwoorden op de vraag wat muziek nog voor mij betekent. Ik luisterde amper zelf nog naar muziek en op de vraag wat John nog kon begeesteren, kreeg ik een lofrede over black metal en meer bepaald het album ‘Transilvanian Hunger' van het Noorse Darkthrone. Om al die gedachten wat op een rij te zetten, nodigde ik John uit om naar Chongqing in China te trekken. Er moest over onze toekomst en die van Arsenal gepraat worden.»
Je was al naar Chongqing geweest in 2016 om daar aan je film ‘Bird Song' te werken. Hoe muziek daar geconsumeerd wordt, belooft niet veel goeds voor de toekomst.
«Klopt. Muziek is daar een opstap naar prostitutie, een gegeven dat ik in die film heb verwerkt. Er is één live muziekclub voor dertig miljoen inwoners. Wat je wel vindt zijn ontelbare business karaoke bars. De Chinese zakenman krijgt er na zijn meeting een show. Daarna wordt er stevig gedronken om af te sluiten met een modellenwedstrijd van mooie meisjes en jongens. Vervolgens trekken de heren zich terug in een suite waar de modellen zich komen voorstellen en dan kan er privé gezongen worden. En zo is de stap naar prostitutie snel gezet. Chongqing is een duistere plek. Toch zeker als muziek je ding is.»
Wat een contrast met de aflevering waarvoor je naar Nigeria trekt. Heerlijk toch hoe ze daar zelfs ritme in de chaos van het verkeer terugvinden.
«Daar spuit muziek uit elke mens. De ene toetert op straat, de andere antwoordt en wat wij als een kakofonie van getoeter ervaren, voelen zij als een ritmische dans aan. Ik herinner me dat ik naar het midden van een rond punt wilde geraken in Lagos om van daaruit te filmen. Het lukte me niet tot een van mijn Nigeriaanse vrienden mijn hand vastnam en me feilloos al dansend door het verkeer loodste tot het midden van de rotonde. (lachend) Te midden van al die uitlaatgassen, verzengende warmte en getoeter voelde ik me helemaal tot leven komen, ik was daar echt gelukkig.»
Heb je nu sluitende antwoorden gekregen over wat muziek juist is?
«Deels wel, deels niet. De definitie van muziek zit voor de helft in het donker en dat moet ook. Je heb de aarde ook niet steeds volledig in het licht, er is altijd een donkere kant. Dé waarheid bestaat niet. Net zoals muziek wiskunde is maar tegelijkertijd ook niet. De waarheid beweegt. Maar muziek zal er altijd zijn zolang er mensen zijn. Laten we daarmee afsluiten.»
Het album ‘The Rhythm of the Band' (****) is uit op Sony – de bijbehorende serie loopt op Canvas (nog op 9 en 16 mei) maar is ook te bekijken op VRT NU. Live 9/12 in de Lotto Arena, Antwerpen – tickets via livenation.be