SOUNDCHECK. Hydrogen Sea neemt op 'Automata' afscheid van hun laptops: "We botsten op een glazen plafond"

Zangeres Birsen Uçar en partner PJ Seaux debuteerden al sterk en eigenzinnig op ‘In Dreams', maar beseften gaandeweg dat de laptop als beste vriend een verdere ontwikkeling in de weg stond. Tijd voor actie dus.

Birsen: "Op een gegeven moment wordt het duidelijk dat je meer wil kunnen doen dan meezingen met de laptop. Wat we in het verleden gedaan hebben, willen we zeker niet verloochenen. Het was gewoon tijd om een nieuw hoofdstuk te schrijven met Hydrogen Sea."

PJ: "We zaten wat aan een glazen plafond. Het was bijzonder aangenaam vertoeven in de wereld die we met ons tweeën hadden gecreëerd. Maar we voelden dat we nieuwe horizonten moesten verkennen om de toekomst boeiend en creatief te houden. Het was al langer aan het sluimeren en een vervelende computercrash drukte ons keihard met de neus op de feiten. Daarna werd het duidelijk dat er verandering nodig was."

Die je vond in de komst van extra bandleden.

PJ: "Steven (Van Gelder, drums - o.a. Tout Va Bien) ken ik al vanaf mijn twaalfde, een jeugdvriend dus. Joris (Caluwaerts, toetsen - o.a. Stuff) kijkt net als Steven veel verder dan zijn instrument en die muzikale veelzijdigheid is een welgekomen gegeven om Hydrogen Sea te verrijken. Met Joris hadden we in het begin ook al samengewerkt om als eerste de studio mee in te trekken en muziek op te nemen."

Birsen: "Met Patricia (Vanneste, viool, ex-Balthazar) speel ik in Oko Yono en coveren we Franse chansons van o.a. Serge Gainsbourg. Klankgewijs is er wel een verwijzing naar Franse cinematografische en orkestrale muziek uit de seventies. En Patricia is ook zo veel meer dan enkel violiste. De keuze om met haar te musiceren kwam er op een heel natuurlijk manier. En ik wilde ook een extra vrouw in de band."

Wat zoek je zeker in zo'n extra muzikanten?

Birsen: "Bruikbare input, maar ook de juiste persoonlijkheid. Je voelt meteen of het al dan niet klikt met bepaalde mensen. Met zijn vijven zitten we duidelijk op dezelfde golflengte, rekening houdend met de unieke creativiteit van elk individu."

PJ: "Ik hou van de klank van strijkers. De viool is dus zeker een meerwaarde. En Joris is een ‘keyboard wizard' die van zijn synths als het ware een toverdoos maakt. Hij verrast je keer op keer en is op zijn hoede om niet in herhaling te vallen. We hebben een tijdje als ‘artist in residence' in de Antwerpse deSingel gezeten. Er was dus tijd en ruimte om zaken uit te proberen."

Was er een vastomlijnd plan toen jullie daar aan nieuwe songs begonnen te werken?

Birsen: "Het kon toen verschillende kanten uit. Het sleutelwoord van die sessies was ‘onvoorspelbaar'. Er moest ruimte zijn voor experiment en verwondering. We hebben er zo'n twintig dagen gewerkt om het concert voor te bereiden. Eigenlijk was het de bedoeling om bestaande songs met zijn vijven te spelen, maar het is veel meer geworden. We hadden al de geraamtes van enkele nieuwe songs, zoals melodielijnen of een zangpartij. Toen we merkten dat er toch een bijzondere soort chemie groeide, hebben we de andere bandleden de nieuwe songs mee laten aankleden."

PJ: "Ik zie Joris nog met een klein keyboard aankomen. (lachend) Ik was teleurgesteld, daar ging mijn droom van weidse soundscapes of bizarre klanken. Maar gaandeweg bracht Joris meer en meer apparatuur mee die perfect paste binnen de muzikale richting die we aan het uittekenen waren. Op die manier is de plaat zeer organisch gegroeid. Na het concert in deSingel opperde de platenfirma het idee om een ep uit te brengen met nieuw werk. Waarom geen volledig album, dachten we, en we begonnen songs bij te schrijven. Het was oorspronkelijk niet de bedoeling om een tweede plaat uit te brengen, maar het is anders uitgedraaid."

Klinkt ‘Automata' zo fris en spontaan doordat jullie jezelf voortdurend hebben laten verrassen?

PJ: "Het mocht zeker geen overgeproducete plaat worden. Het menselijke aspect moest bijzonder aanwezig zijn. Net doordat we in het verleden te hard gebonden waren aan onze laptops, wilden we die warmte en spontaniteit laten spreken over heel de lijn. ‘Automata' klinkt dan ook meer analoog, meer organisch en rijper dan ons debuut. In ‘Run' hoor je bijvoorbeeld het geluid dat op een vallende piano lijkt. Dat is Joris die na enkele takes gefrustreerd op zijn toetsen slaat. ‘Knip het er maar uit', zei hij meteen, maar het klonk gewoon te mooi."

Birsen, je stem is en blijft het ‘geheime wapen' van Hydrogen Sea. Werd er rekening gehouden met je bijzondere klankkleur en frasering?

Birsen: "Heel wat nummers zijn gecreëerd rond mijn stem en de teksten. Die hebben de nodige ruimte nodig om effect te sorteren. We zijn samen op zoek gegaan naar atmosferische elementen in de teksten die we daarna naar klank konden vertalen. En live kunnen we nu ook veel beter op elkaar inspelen. Wanneer ik vertraag of extra ruimte wil creëren, zal de band automatisch volgen. Dat was met een laptop wel even anders. We kunnen het verhaal nu veel mooier en rijker vormgeven."

PJ: «We zijn ook niet eindeloos blijven fotoshoppen aan de songs. Je moet ze op tijd kunnen loslaten, anders verliezen een deel van hun frisheid.»

Hoe zijn jullie bij ‘Automata' als titel aanbeland? Het doet me denken aan van die oude, mechanische speelgoedautomaten die je nu nog in musea kan bewonderen.

Birsen: "Het was de titel van ons project in deSingel en een eerste verwijzing naar het afscheid nemen van de laptop. Weg van de automatisering. Maar daarnaast is het ook gewoon een zeer mooi woord dat de verbeelding prikkelt."

Dirk Fryns

‘Automata' komt vandaag uit bij Unday Records. Hydrogen Sea speelt op 25 april in de Brusselse Ancienne Belgique.