SOUNDCHECK. Joe Jackson kijkt terug op zijn leven: "Ik dien de 'good guy' zolang ik nog rondpikkel"

Het is overduidelijk dat de goesting om te schrijven en te spelen niet verminderd is met de jaren. Blijft muziek je ultieme levenselixir?

"Het is sowieso mijn reden van bestaan, al meer dan veertig jaar. Ik heb er een leven rond kunnen opbouwen, de wereld door kunnen rondreizen en nooit honger gehad. Qua levenselixir kan dat dus tellen. Toen ik 'Fool' begon te mixen vorig jaar in augustus realiseerde ik me dat dit qua timing exact overeenkwam met mijn debuut 'Look Sharp' uit 1979. Ik voelde ook nog steeds eenzelfde soort kinderlijk enthousiasme, al was het deze keer aangelengd met een stevige portie dankbaarheid. Toegegeven, mijn haar is weer wat witter geworden, maar de rest werkt nog goed en staat nog steeds op scherp. En eigenlijk is het zeer simpel: als ik er niet meer van geniet stop ik er meteen mee."

De onbevangenheid van de begindagen is er natuurlijk niet meer, maar in de plaats ben je als muzikant gegroeid. Hoe zie je jezelf als songschrijver na vier decennia?

"Ik ben gegroeid als zanger, pianist en componist. Of de songs daardoor ook beter zijn geworden, is een zeer subjectief gegeven. Vaak grijpt je publiek naar de songs uit de begindagen, zeker wanneer het generatiegenoten zijn. Voor hen zijn de nummers uit mijn debuut of ‘Beat Crazy' een jaar later de soundtrack van hun jeugd of jong volwassenheid. Dat is een kracht die je niet mag onderschatten."

Terwijl je na je eerste plaat met ‘Night And Day' of ‘Jumpin' Jive' meteen duidelijk maakte dat je meer was dan een ‘angry young musician' met een gezonde punkattitude en een oor voor melodie en hooks.

"Pop, punk, jazz, klassiek, jive... Ik proef graag van verschillende dingen, maar zal er steeds voor zorgen dat er genoeg van mezelf inzit. Dat heeft de rit ook steeds boeiend gehouden en hopelijk niet alleen voor mezelf. Maar ik merk gelukkig dat ik niet voor lege of halfvolle zalen moet spelen. (lachend) Ook dat helpt om de goesting van de noodzakelijke brandstof te voorzien."

Je hebt ook altijd inspiratie en drive gezocht in de band waarmee je op tournee vertrok. Klopt het dat je momenteel met je droomband de wereld rondtrekt?

"Absoluut en dat al de afgelopen drie jaar. De sterkste band heb ik met bassist Graham Maby. Ik ken hem al van mijn achttiende en heb door de jaren heen nog nooit een betere bassist voor mijn songs tegengekomen. Zonder Graham was het een heel ander verhaal geworden. Doug Yowell geeft me als drummer dan weer tonnen energie en hij switcht moeiteloos van de ene naar de andere stijl. En dan heb je nog Teddy Kumpel, de gitarist waar ik jaren naar op zoek was en nooit vond. Tot enkele jaren geleden. Een godsgeschenk op zes snaren. Na het einde van een concertreeks trokken we steevast naar de studio en begonnen we op te nemen."

Heb je de nummers van ‘Fool' dan eerst live getest?

"Jawel en zo kregen we ze veel beter in de vingers en geest. Vroeger maakte ik een plaat en meteen daarna vertrok ik op tournee. En keer op keer stelde ik vast dat de nummers beter gespeeld werden na een maand of twee maanden. Dan had ik spijt dat ik ze zo vroeg had opgenomen. Dat wilde ik deze keer vermijden en de energie na een korte, intense tour kan je dan optimaal benutten."

Ik las in de bio dat de acht nummers op ‘Fool' voorheen nooit konden afstuderen aan de ‘Joe Jackson Song University', als ik het zo mag omschrijven.

"De oorzaak ligt in het feit dat ik gewoon strenger ben geworden voor mezelf. En net daardoor krijg je een aantal songs die schipbreuk leiden, aanspoelen en wachten tot ze gevonden worden met de hoop om daarna mee te mogen varen op je eigen wereldzeeën. Acht 'aangespoelden' hebben het overleefd en dat is oké. 'Fool' verschijnt naast een cd-release ook op vinyl en dan lijken twee kanten van twintig minuten prima. Net zoals in de begindagen. Ik heb het dan ook echt als een album geconcipieerd."

Wat was de achterliggende gedachte bij ‘Fool'? Is er een bepaalde gebeurtenis die je getriggerd heeft?

"Ik vertrek nooit van een vastomlijnd idee, maar het gebeurt dat er gaandeweg een lichtje gaat branden dat uiteindelijk alles in een stroomversnelling brengt. De centrale thema's op 'Fool' laveren tussen tragedie en komedie. Ik zing over angst, verlies, woede en vervreemding, maar evengoed over zaken die het leven de moeite waard maken om te leven. Denk aan vriendschap, kunst, de liefde en natuurlijk muziek."

Qua spirit is er wel een link naar je debuutplaten, maar inhoudelijk is het een wereld van verschil.

"Ik had gewoon nog niet genoeg geleefd in 1979. Ik ging de wereld veroveren met een gezonde portie 'sturm und drang', maar gaandeweg leer je dat het allemaal niet zo simpel in elkaar zit. En ik heb ook de kracht van humor geleerd. Het titelnummer ‘Fool' gaat over mijn favoriete superheld. Hij heeft een superkracht die ons laat lachen. Hij is onsterfelijk en niet te verwonden, want humor kan je nu eenmaal niet doden. Net als bij Shakespeare is de malloot helemaal geen malloot. Hij is de bepalende factor omdat hij de goede kant kiest in de eeuwige split tussen tragedie en komedie. En laat het net 'the good guy' zijn die ik als mens, maar ook als muzikant wil dienen zolang ik hier nog rondpikkel."

Dirk Fryns

'Fool' is uit bij V2. Joe Jackson speelt zaterdag in De Roma te Antwerpen, 15 april in de AB te Brussel en staat op 6 juli op het Cactus Festival in Brugge.