SOUNDCHECK. Julia Stone omarmt de onzekerheid op popplaat ‘Sixty Summers': "Dit voelt als opgroeien"
Dag Julia. Hoe voelt het om na een lange pauze weer solo muziek te maken?
Stone: “In vergelijking met mijn twee vorige soloalbums voelt het helemaal anders. Veel van de nummers op die platen hadden naar mijn gevoel songs op albums met mijn broer kunnen zijn. Dit nieuwe album komt echt voort uit liefde. Het was een passie om een popplaat te maken, dat wilde ik al lang doen. Het is spannend en het voelt bevrijdend, als opgroeien.”
Waarom heeft het zo lang geduurd om het album uit te brengen dat je echt wilde maken?
“Mijn leven was erg comfortabel toen ik muziek maakte met mijn broer. Ik vind ons werk samen echt geweldig, ik heb genoten van de manier waarop we twee verschillende muziekstijlen en manieren van zijn met elkaar verzoenden. Ik deed het al zo lang en ik geraakte eraan gewend. Ik moest vertrouwen kweken om die comfortzone te verlaten, en dat had deels tijd en levenservaring nodig. Met de tijd trok ik me minder aan van wat andere mensen denken en was ik meer gefocust op wat ik wilde doen. Het maken van dit album was echt dolle pret, en dat was de bedoeling.”
“Ik denk dat ik het afgelopen jaar heb beseft hoe graag ik de controle bewaar, hoe graag ik weet wat er op me afkomt. Dat heb ik moeten loslaten, net zoals de meesten onder ons. Het is een proces geweest. Nu vind ik meer dan ooit zekerheid en vertrouwheid in kleine rituelen en kleinere dingen in mijn dagelijkse leven, waardoor muziek de plek is geworden waar ik voor het onzekere kan gaan. Ik bedoel, ik weet zelfs niet of er nog een muziekcarrière kan bestaan zoals ik die heb ervaren toen ik 20 was: al tourend over de hele wereld. Alles is aan het veranderen, en ik heb het gevoel dat dit album op het moment komt waarop ik kan zegen dat ik daar oké mee ben. ”
‘Sixty Summers' voelt in vergelijking met je vorige werk ook wat lichter. Liefde is nog steeds een belangrijk thema, maar het is niet alleen maar tristesse en hartzeer.
(lacht) “Ja, op ‘The Memory Machine' kon je die pijn echt voelen. De interesse in liefde en menselijke relaties met vrienden, geliefden, familie en mezelf is een rode draad in mijn leven, dus die vind je nog steeds terug in mijn muziek. Maar er is een gevoel van vrijheid dat ik zelfs hoor in de manier waarop ik zing. En de teksten zijn soms nog behoorlijk triest, maar ik ervaar dat verdriet niet meer op dezelfde manier.
Het album werd geproducet door Annie Clark (St. Vincent). Hoe is de samenwerking met haar begonnen?
“Ik heb Annie ongeveer tien jaar geleden toevallig ontmoet op de luchthaven van Helsinki. We hebben toen gsmnummers uitgewisseld en we zijn altijd met elkaar in contact gebleven. Toen ik twee jaar geleden samen met Thomas (Bartlett, ook bekend onder de artiestennaam Doveman, nvdr) dertig nummers had klaarliggen en we niet wisten wat we ermee moesten doen, stelde hij voor om Annie te vragen als producer. We hadden echt iemand nodig die het project zou afwerken, want Thomas en ik bleven maar nummers schrijven. En Annie heeft de sterkste eruit gekozen. Ik heb al met veel producers gewerkt doorheen de jaren, maar Annie – mijn eerste vrouwelijke producer - is echt geweldig. Ik voelde me ook zo geïnspireerd door samen met haar in één kamer te zijn, en ze heeft me gemotiveerd om harder mijn best te doen als songwriter en zanger.”
“Maar ook de invloed van Thomas op het album is erg groot. Thomas heeft me de ruimte gegeven om helemaal mezelf te kunnen zijn. Dat proces waar ik het eerder over had om naar een nieuw soort comfort te gaan: dat was allemaal Thomas. Thomas en Annie samen zijn echt bepalend geweest: het album klinkt zoals het klinkt dankzij hen.”
“Deze plaat gaat helemaal over de samenwerkingen, zoveel mensen zijn mee aan boord gesprongen en hebben heel coole dingen gedaan. Zo heeft Claire Pomme (beter bekend als Pomme, nvdr) me geholpen met mijn uitspraak voor de Franstalige versie van ‘Dance', en heeft ze de vertaling wat aangepast om het echt goed te laten klinken in het Frans.”
Als afsluiter: wil je je nu focussen op je solowerk, of mogen de fans van Angus & Julia Stone hopen op een reünie met je broer?
“Ik denk dat we altijd dingen samen zullen blijven doen. We hebben samen een wereld gecreëerd en die is heel belangrijk voor ons. Maar momenteel zijn we allebei heel tevreden en gelukkig dat we onszelf kunnen uitdrukken in ons solowerk (Angus' soloproject heet Dope Lemon, nvdr.). Dus daar ligt voorlopig onze focus. Ik wil dit album tijd geven en ik wil het graag live spelen, want het is zo leuk om te zingen. Maar wanneer Angus en ik opnieuw zullen samenwerken: ik weet het niet. Ik ben er heel goed in geworden om dat laatste zinnetje te zeggen.”