SOUNDCHECK. Laura Pergolizzi ontdekt zichzelf: "Ik ben geen stoeipoes"
Ze was amper twintig toen ze haar debuut ‘Heart-Shaped Scar' uitbracht in 2001, maar potten brak ze amper. Het was eerder het begin van een ware calvarietocht langs verschillende platenfirma's die Pergolizzi wilden kneden naar een commercieel verkoopbaar product. Ze dacht er sterk aan om het hele muziekcircus on hold te zetten toen ook haar demo ‘Lost On You' op een ‘njet' van de platenfirma botste.
LP: «Ik wist dat ik een sterk nummer had geschreven en liet de demoversie horen aan ‘the powers that be' bij mijn toenmalige label. Daar zag niemand enig potentieel en vond men het beter om mijn contract op te zeggen. Ik bleef ontredderd achter en voor hetzelfde geld stond ‘Lost On You' nog jaren als demosong op mijn pc. Net als miljoenen andere nummers met hetzelfde potentieel. Gelukkig was er wel een ander label dat het een kans wilde geven en plots was ik ‘the hottest songwriter on the planet'.»
Zo ‘hot' dat je nummers kon schrijven voor o.a. Rihanna, Christina Aguilera, Cher, Back Street Boys...
«Maar dat deed ik daarvoor ook al. (lacht) Een mens moet van iets leven, niet? Al is er de laatste jaren zeer veel veranderd. Nu kijk je er niet meer van op wanneer je op een gegeven moment met tien verschillende schrijvers aan een song werkt. Dan kan de superster waarvoor je werkt er al shoppend de beste dingen uitkiezen en beginnen ‘plakken'. Zeer bizar, neem het van me aan. En natuurlijk verandert je positie wanneer je plots een single hebt die wereldwijd meer dan 500 miljoen streams genereert. Voor het album ‘Lost On You' heb ik promogewijs heel Amerika rondgereisd en daarna Europa van Londen tot Rusland en alles daartussen.»
Voor je nieuwe in januari verschenen album ‘Heart To Mouth' trek je nu opnieuw de wereld rond, zowel voor promo als voor concerten. Geniet je er nog evenveel van als twee jaar geleden?
«Absoluut, want het wordt meer en meer mogelijk om mijn eigen verhaal te vertellen. Ik zit nu in een positie waarin ik kan bepalen welke kant ik uit wil gaan met mijn muziek. Is het niet vreemd hoe je door een wereldhit plots je eigen wetten kan dicteren terwijl je daarvoor net hetzelfde deed? Wat me nu zeer veel rust schenkt, is het feit dat ik niets meer na hoef te jagen. Daarvoor zat mijn hoofd vol grote verwachtingen terwijl ik nu kan terugblikken op drie ongelooflijke jaren die me op de muzikale wereldkaart hebben gezet. Hoelang ik daar een belangrijke positie zal innemen, weet ik niet. Is ook niet zo belangrijk, wat telt is genieten van elke seconde en het moment vastgrijpen wanneer het zich voordoet.»
De titel ‘Heart To Mouth' heb je niet zomaar gekozen. Er zit duidelijk een emotionele boodschap in, niet?
«De titel verwijst naar de verbindingslijn die er ontstaat tussen mijn hart en mijn mond wanneer ik aan het zingen ben. Het is de eerste keer dat ik zo diep in mijn ziel heb gegraven. Ik ben op zoek gegaan naar de diepste emoties en heb geleerd ze toe te laten. Anders had ik bijvoorbeeld nooit ‘Special' kunnen schrijven, een song over een onlangs overleden vriend. Op mijn 37ste hoef ik me ook niet meer te verschuilen achter een harnas dat mijn lichamelijke en geestelijke kwetsbaarheid beschermt.»
Je graaft inderdaad diep maar dat resulteert niet in een donkere of sombere plaat. Na enkele luisterbeurten werd het me duidelijk dat zelfs donkere emoties kunnen dansen. Heb ik hier een punt of klets ik gewoon een eind weg?
«Je hebt zeker een punt. Ik ben op zoek gegaan naar de juiste balans tussen vreugde en verdriet en heel wat emoties daartussen. Net als in het echte leven heb je goede en kwade dagen, ‘the natural flow of things'. Dat gevoel moet ook uit de plaat spreken. Als artiest ben je steeds een oorlog aan het uitvechten met je gevoelens. Vanaf het moment dat je beslist om die gevoelens in tekst en muziek om te zetten, stoot je op een gigantisch en onverbiddelijk leger van meningen geuit door de meest diverse raadgevers. Het maakt je kop zot en dan is het de kunst om sterk genoeg in je schoenen te staan.»
Een mentale ‘Game of Thrones' voor songschrijvers...
«Yep, zo voelt het bij momenten best wel aan. Je moet zoveel verschillende poortwachters uitschakelen en de ene heeft al zwaardere wapens dan de andere. Eigenlijk ben ik vrij ongeschonden en zonder bitterheid uit die strijd gekomen. Dat is waarschijnlijk wel de grootste verdienste van mijn carrière tot nu toe. (lacht) Ik zie er niet uit als een doorsnee stoeipoes, speel met mijn androgyne looks, kom uit voor mijn geaardheid, verdedig mijn ideeën... En samen vormen ze één geheel dat als LP door het leven gaat. Ooit vertelde een of andere platenbaas me dat ik mezelf als persoon moest weggommen. Het label zou mijn persoonlijkheid vastleggen en aan de buitenwereld presenteren. (lacht) Die idioot is nu waarschijnlijk mobiele telefoons aan het verkopen. En Laura Pergolizzi uit het echte leven moet door dezelfde deur kunnen als de artieste LP. Dat lukt nog steeds, al kweek je door de jaren heen wel een bescheiden olifantenhuid. En die beschermt mijn zachte binnenkant dan weer.»
Heb je als zangeres grenzen verlegd voor ‘Heart To Mouth'? Je hebt nu niet bepaald een stemkleur die ieders vriend kan zijn.
«Tja, je houdt er van of je loopt er van weg. Er is geen tussengebied. Ik heb er vrede mee genomen en probeer gewoon nieuwe wegen te verkennen. Mijn stem heeft een rockkant en dat heeft zich doorgetrokken naar dit album. De eerste platen die ik kocht waren van Led Zeppelin, The Beatles en The Rolling Stones. Die bands zijn nog steeds een grote inspiratiebron voor melodielijnen, ritmes en arrangementen. (lacht) Er is niets mis met een gezonde portie oldskool en mijn concerten hebben nu qua energie veel meer rockinvloeden gekregen. Op die manier kan ik ook 90 minuten blijven boeien op een podium en zeker op festivals is het altijd een hele opgave om de aandacht van het publiek scherp te houden. Maar daar heb ik nu het gereedschap voor...»
Dirk Fryns
‘Heart to Mouth' is uit bij BMG. LP speelt op woensdag 10 juli in OLT Rivierenhof te Deurne.