SOUNDCHECK. 'Making Sense of Infinity', het nieuwe album van Stef-Kamil Carlens: "De sleutel naar geluk is de dood in de ogen kijken"

Stef-Kamil Carlens werkte twee jaar aan deze plaat en dat hoor je. De gelaagde arrangementen, waaruit zijn liefde voor percussie spreekt, behandelen het karakter van elk instrument met een uitgelezen oor voor détail. Negen songs lang vinden zijn gitaren – met opmerkelijk veel slidewerk – de juiste weg tussen de analoge synths, vintage orgels en drummachines uit de oude doos. Carlens' stem zoekt ook meer de lage registers op en wordt op die manier nog mooier ingebed door de heldere hoogtes van zangeressen Nel Ponsaers en Alma Auer wiens harp betoverend doorheen de songs dwarrelt. Voeg daar een contrabassend huis van vertrouwen als Nicolas Rombouts (ex-Dez Mona), nieuwkomer Maarten Moesen (drums, piano, bas) en saxofonist Nathan Daems (o.a. Black Flower) aan toe en je hebt een band die Carlens' geluidsspectrum dient en verrijkt.

Net als ‘Stuck In The Status Quo' is ook ‘Making Sense Of Infinity' een intrigerende titel.

"Ik stelde me de vraag waar de plaat eigenlijk over gaat en kwam uit bij de liefde voor het leven en de vaststelling dat niet iedereen gelukkig is. Klinkt naïef, maar het is wel zo. Je leest of hoort van mensen die heel ziek zijn geweest, maar toch genezen en daarna het leven pas echt naar waarde weten te schatten. Vreemd dat zo'n besef pas echt opsteekt wanneer je de dood in de ogen kijkt of hard hebt afgezien. In de dankbaarheid die daarin schuilt, zit de sleutel naar geluk, want de confrontatie met je eigen eindigheid komt sterk binnen. Dan weet je wat al dan niet belangrijk is."

Zolang je je onsterfelijk voelt, kan eigenlijk alles, niet?

"Dan is 'the sky the limit' en hoef je ook geen verantwoording af te leggen. De hoes bevat verschillende verwijzingen naar die thematiek. Bijvoorbeeld een skelet met een feesthoedje verwijzend naar de hedonistische mens die de dood ontkent, maar ooit het spel verliest. Het oneindigheidsteken verwijst dan weer naar de cirkel van het leven, alles komt en alles gaat. 'Ashes to ashes and dust to dust...' Het composteren van alle levende wezens en de vragen die daarbij rijzen. De tranen zijn het symbool van verdriet, de vraagtekens van de filosofie en het huis is de veilige plek waarin we geborgenheid vinden. Er staat ook een paradijsvogel op waaruit het verlangen spreekt naar een al dan niet reële plek waarin alles in balans zit. Of de klok, want de tijd tikt voor iedereen. Alles verwijst naar die ‘infinity' en ik stel me de vraag wat mijn plek is als individu in dat eeuwig circulerend geheel. Hoe belangrijk ben ik in dat grote verhaal en wat is mijn verantwoordelijkheid tegenover de mens in het algemeen of tegenover de planeet? Thema's die nu sterk aanwezig zijn door de klimaatopwarming."

Volgend jaar word je 50. Vaak een kantelmoment waarop een mens beseft dat het tijd is om iets terug te geven. Voel je dat ook ergens?

"Ik denk al langer na over die zaken. Geven is een zeer belangrijk gegeven. Maar ook het besef van hoe ik door de jaren heen een veilige plek heb opgebouwd waar ik als mens en als artiest volledig open kan bloeien. Ik heb hard gewerkt om mijn eigen vrijheid een stevig fundament te geven. En dan kan je bijvoorbeeld tijd vrijmaken om rustig te koken, brood te maken of mijn zoon en zijn vrienden te observeren zoals in de single 'Making Butter, Baking Bread'."

De rijkheid aan gedachten vertaalt zich ook in de gelaagdheid van de nummers.

"Die gelaagdheid is er steeds geweest, maar hoe beter ik mijn studio leer kennen, hoe verder ik daarin kan gaan. Ik heb de plaat ook met twee vrienden gemixt en daar heel veel tijd in gestoken. Elk détail is belangrijk. Ik wil dat elke noot of elk ritme een plaats vindt zonder aan transparantie in te boeten. En net daardoor kan je bij elke luisterbeurt weer iets nieuws ontdekken. Alle platen die ik hier in mijn Rabbit Field Studio heb opgenomen, hebben die diepgang. Gelukkig word ik er ook steeds beter in. Je wordt strenger, maar je wint aan ervaring. Ik weet goed waar ik naartoe wil. Het is vaak een lange weg, maar eens ik er ben, laat ik het zonder probleem los. Ik heb ook tonnen demo's liggen met potentieel voor een volgende plaat en een plaat daarna. Vroeger nam ik haast geobsedeerd demo's op en zette ik voortdurend zaken in gang. Nu werk ik veel gerichter, maar heb ik de luxe van te beschikken over een soort 'geluids- of aanzet-tot-song-archief'."

Er zit een soort ‘klankentapper' in jou verborgen die nu nog meer ruimte krijgt.

"Ik ben wel altijd op zoek naar instrumenten en heb door de jaren heen heel wat verzameld. Percussie, gitaren en de laatste tijd vintage keyboards. Maar ik verzamel niet uit een soort ‘museumdrang', alles wordt gebruikt in functie van een song."

Live klink je nu ook rijker en gevarieerder dan vroeger. Ik zag je deze zomer op Gent Jazz, de avond dat Sting zou komen.

"Tijdens mijn concert kreeg het publiek de boodschap dat hij zijn optreden geannuleerd had. Ik heb er gelukkig niets van gemerkt. Het enige wat me stoorde was die gigantische VIP-ruimte voor het podium die zo goed als leeg was waardoor je moeilijker contact kan maken met mensen die wel voor je muziek komen. Ik had trouwens na mijn optreden met iemand in die VIP-ruimte afgesproken, maar een security gast liet me niet door. Zelfs het argument dat ik toch net gespeeld had, werkte niet. Gelukkig kwam er iemand die me wel herkende."

Een les in nederigheid, Stef-Kamil.

(lachend) "Yep, ik wist meteen weer waar ik stond in dat grote geheel waarover we in het begin spraken."

Dirk Fryns

‘Making Sense Of Infinity' () ligt momenteel in de winkel. Stef-Kamil Carlens speelt zaterdag in Cinema Walburg in Hamont, 23/10 in de AB en 24/10 in De Kreun in Kortrijk.