SOUNDCHECK. Milow levert met 'Lean into me', zijn zesde plaat, een persoonlijk visitekaartje af
‘Lean Into Me' is een erg openhartige plaat geworden.
Milow: «Wanneer ik een album maak, ga ik altijd op zoek naar een nieuwe uitdaging. Drie jaar geleden, voor ‘Modern Heart', werkte ik samen met mensen die totaal andere muziek creëren, variërend van r&b en hiphop tot dance. Voor ‘Lean Into Me' wou ik dieper graven in mijn teksten.»
Was dat een gemakkelijk proces?
«Ik zit momenteel in een goed gebalanceerde en gelukkige periode en hoe beter het met mij gaat, hoe meer ik terug kan blikken op periodes die wat moeilijker waren om over te schrijven. Ik wil meer over mij vertellen en de mensen laten zien wie ik ben. Op een plaat kan je zo'n persoonlijk verhaal vertellen in een veilige context.»
Het is niet vanzelfsprekend om je open te stellen als je weet dat je muziek door heel veel mensen beluisterd zal worden.
«Als muzikant vind ik dat je gewoon eerlijk moet zijn en zo dicht mogelijk bij jezelf moet blijven. Dat zijn ook vaak de verhalen die herkenbaar zijn voor de mensen. Deze plaat komt wellicht het allerdichtste bij mij en ik beschouw het als een soort visitekaartje dat ik aan een wildvreemde zou geven. Dankzij dit album leer je heel wat over mij als persoon, hoe ik denk over vriendschap en familie, maar ook als muzikant. ‘Lean Into Me' symboliseert voor mij de essentie van muziek. Enerzijds staan er verhalende nummers op, zoals ‘Michael Jordan' en ‘Houdini', maar je vindt er ook catchy nummers op terug.»
Vrienschap is een belangrijk thema op deze plaat. Hoe onderhoud jij je vriendschappen nu je pendelt tussen Los Angeles en België?
«De laatste jaren ben ik er, hopelijk, beter in geworden. Nu ja, ik kan hier natuurlijk wel makkelijk zeggen dat ik een goede vriend ben. (lacht) Maar in alle eerlijkheid, ik heb daar wel mee geworsteld. Ik heb nu eenmaal een druk leven en ben weinig thuis.»
«De reden dat ik een aantal nummers over vriendschap heb geschreven, is omdat ik zie dat het niet alleen voor mij moeilijk is. Het blijft voor velen een uitdaging om tijd in anderen te investeren en daarvoor te kiezen. Ik vind het oprecht een mooi onderwerp en hoop dat de mensen zich er ook in kunnen herkennen.»
Hoe komt het dat Los Angeles je zo goed bevalt?
«Het gaat mij voornamelijk om de sfeer die er heerst. Als ik daar ben, vergeet ik al mijn beslommeringen. In LA leef ik gezonder en met regelmaat, wat ervoor zorgt dat ik meer energie heb. Bovendien prikkelt de enorme muziekgeschiedenis van de stad mij, je voelt gewoon dat er iets in de lucht hangt. Dat zorgde ervoor dat Jo Francken (producer), Tom Vanstiphout (gitarist) en ik iets memorabel wilden maken.»
In het nummer ‘Help' zing je letterlijk dat je op zoek bent naar hulp. Vind je dat moeilijk, om hulp vragen?
«Sowieso. (lacht) Ik ben nogal zelfstandig en probeer altijd mijn plan te trekken. Maar daarnaast merkte ik in mijn omgeving dat veel mensen die een moeilijke periode doormaken de stap niet durven te zetten om hulp te vragen. Het zit blijkbaar niet in onze aard om toe te geven dat we het alleen niet aankunnen. Door erover te zingen hoop ik dat mensen beseffen dat het wél oké is om bijvoorbeeld naar een therapeut te gaan.»
«Over de betekenis van de lyric ‘someone help me to be myself again' heb ik de laatste jaren ook veel nagedacht. Zo dicht mogelijk bij jezelf blijven, wat betekent dat eigenlijk? Het is sowieso iets fluïde, want het is ook goed dat je evolueert en tien jaar later niet meer dezelfde persoon bent. Maar je moet wel trouw blijven aan jezelf.»
Je onderzoekt op deze plaat ook je relatie met je vader.
«Mijn vader stierf heel onverwacht, net op het moment dat ik met mijn muziek in België en Europa begon door te breken. Ik besef nu dat die twee zaken onlosmakelijk met elkaar verbonden waren. Toen hij overleed, ben ik nog harder gaan werken, vooral om mezelf bezig te houden, en dat heeft een sneeuwbaleffect veroorzaakt. Ik vraag me wel eens af of mijn muziekcarrière ook zo succesvol geweest zou zijn als de situatie anders was geweest. Het heeft me ook geleerd om mijn carrière te relativeren. Muziek is maar muziek en je familie en vrienden zijn het belangrijkste.»
‘The thing about Jonathan / He's never ever satisfied', zing je in ‘Greatest Expectations'. Verwijs je daar ook écht mee naar jezelf?
«Absoluut, maar ook naar de persoon die ik een vijftiental jaar geleden was. Toen ging ik ervan uit dat als je de lat hoger wil leggen, je ook moet kiezen voor een grote uitdaging. Maar het kan ook klein, door bijvoorbeeld zo dicht mogelijk bij jezelf te blijven. Dat inzicht is pas de laatste vijf jaar gekomen.»
«‘Greatest Expectations' vat samen hoe ik in het leven sta. In dat nummer zeg ik eigenlijk dat ik niet wil stoppen met dromen, ook al weet ik dat ik eens tegen een muur zal lopen. Van zodra we ouder worden, nemen we minder risico's en worden we realistischer. Dat vind ik doodzonde. De kans dat ik door ging breken met mijn muziek was 1%, maar het feit dat ik het probeerde, maakte mij al gelukkig.»
Je harde werk wordt nu beloond met je allereerste optreden in de Lotto Arena.
«Ik kijk er enorm hard naar uit. Een aantal mensen hadden het gevoel dat ik aan het wegdrijven was uit België omdat ik ook veel in het buitenland zit. Maar het is niet omdat België niet langer het grootste land is waar ik speel, dat het niet langer het belangrijkste is. We gaan er een bijzondere avond van maken, want dit is de perfecte manier om iets terug te geven aan mijn Belgische fans.»
Silke Vandenbroeck
‘Lean Into Me' is uit bij Homerun Records.
Milow speelt op 15 februari 2020 in de Lotto Arena.