SOUNDCHECK. Sioen stelt zijn zevende worp voor: "Mijn fans zijn mijn bestaansrecht als muzikant"

Sioen: «Ik wilde de songs mooi aankleden en mijn klassieke achtergrond wat meer ruimte geven. Voor mijn vader directeur werd van de muziekschool in Zottegem was hij muziekleraar en heeft hij me als negenjarige dwarsfluit laten studeren. Ik heb een klassieke opleiding gehad maar als tiener groeide eveneens de interesse voor uiteenlopende muziekstijlen als flamenco, Cubaanse of Afrikaanse muziek en natuurlijk ook rock en pop. Ik heb me nooit tot één welbepaalde stijl willen beperken en dat verklaart waarom heel wat van mijn laatste projecten verschillende kanten uitgingen.»

Met ‘Sioen Plays Graceland' – de klassieker van Paul Simon – ga je nu het derde jaar op rij op tournee met Zuid-Afrikaanse muzikanten terwijl je samen met Pieter-Jan De Smet en Roland als De Piepkes de kleinsten onder ons van avontuurlijke muziek voorziet. Je bent inderdaad niet voor één gat te vangen.

«Ik stel me daar geen vragen bij, het gebeurt gewoon heel natuurlijk. Maar nu voelt het wel aan als een soort thuiskomen. Ook het componeren van ‘Distortion: a Hymne to Liberty', samen met Jef Neve en dirigent Dirk Brossé, deed de goesting naar de piano alleen maar groter worden. Met dat project in het kader van de herdenking van Wereldoorlog I hebben we in 2017 samen met het New York Chamber Orchestra in New York voor de United Nations een concert gegeven. Dan voel je die harmonische rijkdom eens te meer en dat heeft zich naar dit album doorgetrokken.»

Waardoor je automatisch naar een soort muzikale grandeur wordt toegetrokken?

«Ergens wel. Je hoort meer achter de noten en je vraagt je af wat er allemaal mogelijk is zonder de essentie van de songs in gevaar te brengen. Zo heb ik o.a. de hulp ingeroepen van Michel Bisceglia voor bepaalde arrangementen en speelt het Sun Sun Orchestra de strijkers in.»

«Als songschrijver begon ik eerst op gitaar maar vond ik geen eigen stijl. Ik kopieerde anderen. Achter de piano lukte dat wel. Nu speel ik weer wat meer gitaar om alles fris te houden.»

Tussen ‘Man Mountain' en ‘Messages Of Cheer & Comfort' ligt er vijf jaar, al is dat voor jou zeker geen bezinningsperiode gebleken.

«Absoluut niet. Ik ben veel de baan opgeweest met ‘Sioen Plays Graceland', inclusief de release op cd. ‘Man Mountain' is goed ontvangen geweest en resulteerde dus in heel wat concerten. Ik organiseer ook het Piano Street Art Festival ‘1-2-3 Piano' dat mensen dichter bij elkaar wil brengen door naar muziek te luisteren via piano's die her en der in de stad staan opgesteld. Verder ook ambassadeur geweest voor ‘Mei Plasticvrij' in 2018...»

En je tijd verdeelt tussen Gent en Seoul.

«Zuid-Korea blijft me verrassen en intrigeren. Vreemd toch dat je debuutsingle ‘Cruisin'' op een bepaald moment voor een Koreaans kledingmerk gebruikt wordt en Gwyneth Paltrow er de hoofdrol in speelt. Plots wilde iedereen daar horen wie dat nummer had gemaakt en daardoor verblijf ik sinds 2010 regelmatig in Seoul. Ik volg er al een hele tijd taallessen, treedt er op en maak er ook platen met gekende plaatselijke zangers. Ik speel er altijd voor een zeer aandachtig maar bijzonder enthousiast publiek. Er is een grotere intimiteit tussen mezelf en het publiek wanneer ik daar speel. Elke noot willen ze horen en men is dan ook stil.»

Foto N. Proot

Hou je rekening met je publiek wanneer je songs schrijft?

«Het staat misschien goed om te zeggen dat je enkel je eigen smaak volgt, maar ik hou wel degelijk rekening met mijn publiek. Kleinere en piano gebaseerde songs als ‘When She Danced' of ‘Rest Your Head' zijn er gekomen door mijn concerten in Zuid-Korea. Ik voelde dat het publiek goed reageerde op die nummers. Mijn fans geven me als muzikant bestaansrecht en ze hebben er al die jaren voor gezorgd dat ik mijn eigen koers heb kunnen varen. Ik hoef niemand rekenschap af te leggen, werk hard en pluk zelf de vruchten. Het zou bijzonder hautain zijn om daar geen rekening mee te houden.»

Wat is na bijna twintig jaar Sioen je grootste evolutie als muzikant?

«Dat ik sterk probeer te zijn in mijn zwakte wat er op neerkomt dat ik me niet langer schaam om hulp in te roepen wanneer ik ergens vast kom te zitten. Ik probeer oprecht spontaan te zijn en hoop dat je dat ook hoort. De titel verwijst ook naar het feit dat mensen nood hebben aan aanmoediging en troost. Ik vond hem in een boekje uit de jaren twintig dat ik online vond. En het is nog steeds actueel. Zeker in een wereld die steeds complexer wordt.»

Dirk Fryns

‘Messages of Cheer & Comfort' verschijnt overmorgen. Sioen treedt diezelfde dag op in CC Strombeek en daags nadien in CC Mechelen.