SOUNDCHECK. Strand of Oaks worstelt zich op 'Eraserland' met succes door een depressie

Je bent een man die overloopt van enthousiasme wanneer je over je muziek praat. Ik herinner me nog hoe openhartig je vertelde over de donkere periode die leidde tot je doorbraakalbum ‘Heal' in 2014. Voor je nieuwe plaat ‘Eraserland' moest er blijkbaar ook door de modder worden gekropen.

(lachend) "Sommige journalisten zien er een patroon is. Maar laat ik meteen duidelijk maken dat het nooit de bedoeling is om de bodem op te zoeken voor er weer wat licht mag binnenkomen. Een bijna fataal ongeluk, een drugsverslaving en huwelijksperikelen hebben me tot ‘Heal' geleid, een album dat me jaren voldoende kracht heeft gegeven om het vol te houden in de muziekwereld. Maar tijdens 'Hard Love' twee jaar geleden voelde ik de grond meer en meer onder mijn voeten wegzakken. Ik was volledig gedesoriënteerd. Ik heb vaak diep gezeten, maar toen wist ik echt niet meer waar ik stond en voelde ik een zware depressie aan de deur kloppen."

Was dat het gevolg van iets dat al jaren broedde?

"Absoluut, het is een opeenstapeling van gebeurtenissen en gedachten. Ik was het gewend om heel openhartig te zijn tijdens interviews, vaak op het gênante af. Ik besloot het anders te doen voor 'Hard Love' en het zogenaamde mysterie te voeden. Maar dat sloeg als een boemerang terug in mijn gezicht. Ik had zoveel energie gestoken in het draaiende houden van Strand Of Oaks. Eindeloos toeren, steeds het beste geven en blijven hopen..."

Voor ‘Hard Love' had je naar verluidt een positief draaiboek in je hoofd.

"Het moest zoiets worden als 'iedereen ziet elkaar graag' of 'de wereld is nog zo slecht niet als je je maar positief opstelt'. Het was een soort mentale utopie. Ik zag niets dan blije gezichten bij mijn concerten die gretig van mijn lange gitaarsolo's genoten. Maar dat gebeurde dus niet. Vergeet niet dat ik de songs al geschreven had in 2016 en dacht dat Bernie Sanders de nieuwe president zou worden. Amerika zou een nieuwe 'Golden Age' binnenwandelen, maar dat draaide anders uit. Ik verloor mijn geloof in het hele politieke stelsel en zag mezelf – net zoals miljoenen anderen – geïsoleerd, kwaad en droevig door het leven gaan. En dat terwijl ik net een feestplaat had geschreven die ik dan ook zo live moest brengen. Het voelde allemaal verkeerd aan en ik gleed verder en verder weg. Ik was op twee jaar tijd ook een ander iemand geworden."

Ga je anders met een depressie om naarmate je ouder wordt en wat meer geleefd hebt?

"Zeker. Wanneer je twintig bent kan je je wentelen in een gebroken hart. Dan kan droevige muziek best sexy zijn. Je voelt de pijn, maar je bent jong, ziet er nog goed uit en de toekomst blijft je toelachen. Dat verandert wanneer je midden dertig bent. Dan wil je niet meer droevig zijn en loop je er zo ver mogelijk van weg. Maar het haalt je in en vreet je langzaam op. Ik begon veel te eten, kwam kilo's bij en voelde mijn 'mojo' uitdoven."

Kon je geen kracht putten uit songs schrijven en optreden?

"Mijn bestaansreden lag in die twee zaken, maar ook dat hielp niet meer. Wanneer ik me goed voel, ben ik een heel sociaal wezen. Als het echt tegenzit, kruip ik diep in mezelf en loop ik verloren. Ik ben pas echt gelukkig wanneer ik me kan engageren voor een of andere zaak en een duidelijk doel heb."

Gelukkig heb je goede vrienden die de juiste signalen opvangen.

"Noem het een godsgeschenk. Op een dag stuurde Carl me een bericht dat hij me wilde helpen voor een nieuwe plaat. Toetsenman Bo Koster was op tournee met Rogers Waters, maar kon zich twee weken vrijmaken en ook de andere groepsleden van My Morning Jacket zagen het helemaal zitten. Iedereen wilde me helpen. Ik had te veel verontrustende signalen uitgestuurd."

Hoe heb je je voorbereid op die sessies?

"Ik trok naar Wildwood, New Jersey en maakte lange wandelingen op het strand terwijl de eerste ideeën voor nieuwe songs kwamen opborrelen. Ik voelde de druk om te presteren en voelde weer energie. Ik had twee weken de tijd om met het voltallige My Morning Jacket – voor mij toch de Pink Floyd van mijn generatie, helden dus – een nieuw album te maken. Gelukkig begonnen de krijtlijnen zich al snel af te tekenen. Ik begon rond te dwalen in een land waarin alles weggevaagd is, een soort 'eraserland'."

Was dat ook een manier om te ontsnappen uit je eigen geest?

"Zeer zeker. Ik begroef mijn ego, voelde me opnieuw geboren worden en stelde me tot doel om weer te worden wie ik wilde zijn. En dat hoor je op de songs van ‘Eraserland'. Het voelt weer goed om over de nummers te praten en ze live te spelen. Het feit dat ik uit mijn hoofd kon stappen tijdens het schrijven van de teksten zorgt er ook voor dat ik soms denk dat iemand anders de plaat geschreven heeft en ik een vertolker ben. Prima. Het plaatje van Strand Of Oaks klopt weer. De goesting en de levensvreugde zijn terug."

Dirk Fryns

‘Eraserland' is uit bij Dead Oceans. Strand of Oaks speelt zondag in de Trix in Antwerpen en staat op zaterdag 29 juni op Rock Werchter.