SOUNDCHECK. TheColorGrey legt ziel bloot in tweede album: "Hiphop is een zwart muziekgenre, maar in België komen we nauwelijks aan bod"
Oorspronkelijk wou je ‘Overcome' in maart uitbrengen, maar de release werd uitgesteld tot eind april. Vond je het niet te frustrerend?
TheColorGrey: «De wereld was volledig in de ban van de coronacrisis. Ik vond het dus niet meer dan logisch om de release van mijn album uit te stellen. Ik voelde dat het niet het geschikte moment was om aandacht te vragen voor mijn project. Dat uitstel heeft me dus ook niet gefrustreerd.»
In een van de songs zeg je «I just wanna isolate myself for like five days straight». Plots mocht je veel langer dan vijf dagen in je kot blijven. Hoe heb je die periode beleefd?
«De lockdown heeft me niet echt gestoord omdat ik me heb kunnen focussen op mezelf. Ik heb me kunnen uitleven met passies zoals boeken en films. Ik ben sowieso eerder een huismus, dus mijn dagelijkse ritme werd niet overhoop gegooid. Ik was wel ontgoocheld dat ik geen promotie kon voeren voor mijn album.»
Nu we bij de actualiteit zijn: je hebt het in je teksten vaak over racisme. Hoe kijk jij naar wat er vandaag gaan is en de gebeurtenissen sinds de moord op George Floyd?
«De manier waarop het in België gegaan is, stelt me teleur, want we hebben geen gebruikgemaakt van het internationale elan. De politiek heeft niet begrepen dat dit het ideale moment was om in actie te schieten en mensen met een donkere huidskleur te helpen. Ik had niet het gevoel dat er een dialoog is geweest om samen de juiste richting te kiezen.»
In ‘Twice As Hard' vertel je over de onzichtbare kettingen die nog bestaan in de zwarte gemeenschap. Denk je dat de bal die nu aan het rollen is gegaan die kettingen ooit zal breken?
«Ik denk niet dat ik die ommekeer nog zal meemaken, maar ik hoop dat de generaties na mij het wel voor elkaar zullen krijgen. Ik vind dat we de laatste tijd vooral geprobeerd hebben om weer de ogen te sluiten voor het echte probleem van racisme. Zolang dat het geval is, is er geen verandering mogelijk. Als geen donkere huid hebt, kun je niet begrijpen wat racisme is. Maar dat is op zich niet erg, zolang je maar oog hebt voor het lijden van de anderen, bereid bent om te luisteren en nadenkt over wat we samen kunnen doen.»
In ‘Twice As Hard' zeg je ook «Most of us black kids once wanted to be white / Only years later comes appreciation». Mogen we uit die zin afleiden dat je geleerd hebt om jezelf te aanvaarden zoals je bent, maar dat het niet van de ene dag op de andere is gelukt?
«Van kindsbeen af worden we op school geconfronteerd met racisme. Om één anekdote te geven: toen mijn neefjes en ik 5 of 6 jaar oud waren, hadden we cassettes van Michael Jackson. En we vochten letterlijk om de blanke Michael Jackson te zijn en niet de zwarte. Achteraf bekeken is het diep triest om te beseffen dat we als kind al een lager zelfbeeld hebben omdat we zwart zijn. Ik ben er veel over beginnen lezen en ik heb veel mensen in dezelfde situatie ontmoet. Daardoor begrijp ik nu hoe de vork aan de steel zit en kan ik mezelf aanvaarden zoals ik ben. Mijn moeder zei me al dat ik met ouder worden zou gaan walgen van het alledaagse racisme. En ze had gelijk!»
Het rapmilieu is behoorlijk divers. Vind je dat je daar als zwarte artiest toch twee keer zo hard moet werken als de anderen om door te breken?
«Ik heb de indruk dat er toch een verschil is, vooral in Vlaanderen. Ik denk niet dat ik vijf zwarte Belgische rappers kan noemen die hier op de radio komen. Hiphop is een zwart muziekgenre, maar bij ons komen we nauwelijks aan bod. Dat vind ik fundamenteel onrechtvaardig. Er lopen bitter weinig niet-blanken rond in de Vlaamse muziekindustrie. Dat is helemaal anders als ik naar Engeland, Nederland en zelfs Wallonië ga.»
‘Overcome' klinkt een stuk meer volwassen dan je debuutalbum. Is dat ook dankzij de band die je begeleidt? Of denk je dat het ligt aan je andere aanpak, die meer persoonlijk is?
«Het is een combinatie van de twee. Ik had mijn live band nodig om mijn muzikale ideeën te vertalen. Ik heb dan wel zelf mijn eerste album geproduceerd, maar ik speel zelf niet echt een instrument. Dankzij de band die me begeleidt, kan ik de instrumentatie dynamischer doen klinken en het gewicht geven dat ze vroeger niet hadden. Het is ook al drie jaar geleden dat ik mijn debuutplaat heb gemaakt, en ik ben sindsdien zeker geëvolueerd.»
Je brengt hiphop in al zijn verscheidenheid op je nieuwe plaat. Raak je alle genres aan om zoveel mogelijk mensen te bereiken?
«Het past bij mij want ik hou van alle soorten hiphop. Mijn album bevat veel r&b maar er staat ook rap op, soms harder, soms zachter. Al die aspecten maken delen uit van mijn leefwereld. Mijn DNA is samengesteld uit rock en rap maar ook funk en soul. Voor een song als ‘Nothing At All' heb ik me laten inspireren door Childish Gambino, terwijl we voor ‘What's New' veel geluisterd hebben naar Rage Against the Machine. Twee zalen, twee ambiances!»
We hadden het daarnet over racisme. Je hebt een vriendschappelijke band met Romelu Lukaku, die zich ook op dat vlak engageert. Wat kun je ons vertellen over jullie relatie en samenwerking?
«Romelu vroeg me op een dag of ik zin had om mee te werken aan een promo-video voor Puma. We hebben veel dezelfde dingen meegemaakt in ons leven. Onze jeugd was soms moeilijk en onze roots liggen in Congo. Ik vond het heel plezant om met hem samen te werken en ik bedank hem nog geregeld voor de kans die hij me geboden heeft. We kenden elkaar al voordien en we hebben nog altijd contact met elkaar. Hij is een maat!»
Sébastien Paulus
‘Overcome' is sinds 24 april beschikbaar op alle platformen.
TheColorGrey treedt op 17 december 2020 op in de Ancienne Belgique.