SOUNDCHECK. Zwangere Guy: «Wie weet is dit wel het hoogtepunt van mijn carrière»

Gorik van Oudheusden: (denkt na) «Gorik is de inhoud, maar de envelop is Guy. Net als een goeie North Face-jas. Die kan altijd scheuren of in brand vliegen, maar is wel waterdicht en winddicht. Ik ben heel blij met wat ik kan doen als Zwangere Guy, maar als Gorik ben ik af en toe weleens ongelukkig. Dat is normaal. Mensen krijgen een beeld van jou als artiest, maar niet alles is wat het lijkt.»

«Ik wilde geen medelijden opwekken, maar wel het onderwerp aanhalen. Ik ben blij dat ik dat heb kunnen doen, want ergens had ik niet verwacht dat er zoveel mensen in een soortgelijke situatie zouden zitten. Mezelf in een hoekje plaatsen als het slachtoffer was ook niet de bedoeling, omdat ik dat niet ben. Mijn moeder is het grote slachtoffer.»

«Daar moet ik nog aan beginnen. Ik ga het proberen te schrijven, maar het is erg emotioneel. Ik zie wel wanneer de tijd rijp is om de andere delen uit te brengen. Die nummers zijn ook niet voor de zomer. Het is ‘kille shit' die beter in de winter wordt uitgebracht. Ik ga er nog geen datum op plakken, want ik moet eerst een goede beat vinden. Het moet sowieso sterker zijn dan ‘Gorik pt 1'.»

«Die zin meen ik echt letter voor letter. Op mijn elfde begon ik te luisteren naar hiphop. In plaats van een boek te lezen luisterde ik een album en zocht ik de tekst op. Ik kampte vroeger met zelfmoordgedachten en werd paranoia. ‘Beter leven' is dan ook mijn lievelingslied van het album. Er is een zin waar ik nog altijd van moet wenen als ik hem hoor: ‘Kon ik terug dan gaf ik zus direct een beter leven'. Hiphop is het enige genre waar ik naar kan luisteren wanneer ik gelukkig ben, in de douche stap, op vakantie ga of ga slapen. Het is een deel van mij.»

«Dat is eigenlijk een beetje organisch verlopen. Ik wou echte shit uitbrengen. Maar toen de plaat af was, vond ik het te heavy en oldschool. Dat is niet interessant, dus ben ik overgestapt naar G-funk. Dat was heel leuk om uit te proberen, want de beats zijn erg dansbaar. Het derde deel is vooral gefocust op mijn optredens. Tijdens mijn shows wil ik schedels zien breken, ik wil moshpits. (lacht) Het moet niet allemaal te gepolijst zijn.»

«De clips kunnen misschien zo overkomen, maar ik voel mij er telkens goed bij. Ik wou iets anders doen dan de rest. Mensen zouden moeten zuchten en denken ‘what the fuck'. Ik vind het heel interessant om iets anders in beeld te brengen, zonder het geforceerd te maken.»

«Ik vind hem een heel wijze man. Ik heb hem door mijn vriendin leren kennen, zij is therapeut en psycholoog. Hij had interessante dingen te zeggen die in het album paste. Het liedje ervoor ‘Wie is Guy?' is heel stoer en gaat veel over mezelf. Aan het einde breek ik mezelf af en daarna begint het andere nummer, met het intermezzo van Dirk De Wachter. Daar kraakt hij mij in een zekere zin ook door te zeggen dat je niet altijd gelukkig moet zijn.»

«Tokio zou ik echt kunnen inruilen voor Brussel. (kijkt betwijfelend) Ik zou er wel even kunnen verblijven. Nee, wacht, sowieso Brussel tot de dood. (lacht) Of ik kan misschien daar een klein Brussel starten. Gewoon alles meenemen en daar opnieuw beginnen. Ik houd van eten dus mocht mijn carrière op de klippen lopen, open ik een restaurant. Ik kook heel graag.»

«Haar plusdochter heeft mij een bericht gestuurd op Instagram. ‘Je moet een liedje met mijn mama maken', stond er in. Toen ik vroeg wie haar mama was zei ze: ‘Selah Sue'. Maar ik geloofde dat niet. Een paar dagen later stuurde ze mij een video van Selah. ‘Hey Zwangere, uw shit staat hier constant op, misschien moeten we eens samen in de studio springen.' Ik dacht ‘what the fuck is dit'. Dus ik heb haar gebeld en een week later zaten we in de studio.»

«Mijn stiekeme droom: een gouden plaat halen. Dat lijkt mij echt iets mythisch. Twee keer de Ancienne Belgique uitverkopen vind ik ook al ongelofelijk. Wie weet is dit wel het hoogtepunt van mijn carrière. (lacht) Ik bekijk het gewoon stap voor stap. Ik wil zeker niet wegzakken en geen inspiratie meer hebben om nieuwe dingen uit te brengen.»

«De concerten in de Ancienne Belgique staan al bijna negen maanden vast, dus de spanning begint wel stilletjes te komen. Ik voel ook een beetje angst omdat ik het gevoel heb dat ik het concert van mijn leven moet geven. Ik wil dat er rillingen zijn en dat het gebouw beeft. Als iedereen met een grote lach op zijn gezicht naar huis gaat, ben ik blij.»