Tim Vanhamel: "De goesting spat van deze plaat"
Even snel een terugblik voor de goede orde. In 2001 verschijnt Millionaire's debuut ‘Outside The Simian Flock'. Vanhamel is er dan 23 maar heeft er al een mooi parcours opzitten bij Evil Superstars en dEUS. Hij is verrassend matuur ook voor zijn leeftijd en gezegend met een meer dan gemiddeld ontwikkeld oor voor melodie.
Vier jaar later verschijnt ‘Paradisiac'' en beitelt Vanhamel zich met een song als ‘I'm on a High' definitief vast in het collectief Belgisch popbewustzijn. Uitgebracht als soloplaat in 2008 maar moeiteloos in te kaderen in het Millionaire-oeuvre belicht ‘Welcome to the Blue House' een verscheurd artiest op zoek naar troost en bevrijding. Daarna zie je hem sporadisch opduiken als sidekick in o.a. Magnus of The Hickey Underworld, maakt hij een plaat met Pascal Deweze als Broken Glass Heroes en treedt hij op met groepen als Disko Drunkards en Eat Lions. Twaalf goed gevulde jaren dus, al waren er ook momenten dat er niet meer gespeeld werd.
«Op een gegeven moment had ik het gevoel dat het genoeg was geweest. Ik had mezelf als het ware uitgezogen als muzikant en had nood aan herbronning. Ik realiseerde me dat ik amper zeventien was en vanaf dat moment kniehoog in het muzikantenmilieu had gezeten. Het was op en ik begon te reizen. Ook het overlijden van mijn vader droeg er toe bij dat ik dringend op zoek moest gaan naar mezelf.»
En ook al trek je dan de wereld rond, je komt jezelf sowieso tegen waar je je ook bevindt. De inhoud van de rugzak verandert niet, de omgeving wel.
«Dat klopt, maar je leert de zaken wel in perspectief te plaatsen. Je geest is vrijer omdat je nieuwe indrukken opdoet. Ik leerde te mediteren in India, stopte met drinken en ging vroeg slapen. Op die manier neem je de wereld ook anders in je op. En zo belandde ik op een gegeven moment in Costa Rica, meer bepaald in Santa Teresa, waar een groepje Oostendenaars een tweede leven is begonnen. Het waren vooral surfers en een van die Belgen is Jeff Claeys. Hij was ooit bassist bij Admiral Freebee en de live mixer van de Jon Spencer Blues Explosion. Jeff wilde naast het surfen ook muziek blijven maken en bouwde er zijn Elstudio. De studio ligt aan de zee omringd door heuvels en bergen en begin 2016 was ze klaar. Toen Jeff me vroeg om ze te komen testen, heb ik geen moment getwijfeld. Ik heb eerst een maand rondgetrokken en dan twee maanden opgenomen.»
Weg van alle moderne media, ideaal voor de goede focus. Of niet?
«Het voelde aan als spelen in een zandbak. Ik had mijn eerste gitaar mee, wat effectpedalen en een hoofd vol ideeën. En dan opnemen op je blote voeten, de jungle binnen handbereik, de kans om even af te koelen in het zwembad... Je komt in een andere mindset terecht, een ander soort zijn. Het beeld van de zon die ondergaat in de oceaan rond vijf, zes uur terwijl je net aan het opnemen bent. Daar blijf je niet ongevoelig voor. Alles ziet er grootser uit en het voelt ook grootser aan.»
‘Sciencing' klinkt echt als een groepsplaat terwijl je zelf zo goed als alle instrumenten zelf hebt ingespeeld.
«Mooi te horen dat het zo binnenkomt. Ik wist echt wel waar ik heen wilde. Ik voelde me zeker genoeg om ook de productionele kant voor mijn rekening te nemen. Jeff heeft me geholpen als studiotechnicus en wat Hammond- en synthpartijen ingespeeld. Na een maand is drummer Damien Vanderhasselt overgevlogen. Het was heerlijk opnemen. Geen stress, gewoon doen en genieten. Ik had nu de luxe om mijn intuïtie te volgen. Na twee maanden had ik plots een nieuwe plaat in handen en keerde ik als een gelukkig mens terug naar België.»
In de bio las ik dat je ook niet langer de nood voelt om de luisteraar met van alles om de oren te slaan.
«Ik huldig anno 2017 het ‘minder-is-meer-principe'. Je geraakt zo sneller tot de kern. Ik heb nog nooit zoveel gitaarriffs weggelaten als op deze plaat. De groove is zeer bepalend voor de sfeer van de nummers en nu ik wat ouder en hopelijk wat wijzer ben geworden, is er ook meer ruimte voor pure schoonheid. Ik loop niet meer weg van iets dat puur en schoon klinkt. Al kan ik tegelijkertijd ook genieten van een lekkere stoorzender. Zwarte dansmuziek vind ik heerlijk, maar even later kan een meditatieve soundtrack me evengoed bekoren. Laat ik gewoon stellen dat alles meer in balans zit en ik me daar goed bij voel.»
Kan je eens kernachtig de drie Millionaire-albums omschrijven? Doe je soloplaat er ook maar bij want ze maakt deel uit van het grotere geheel.
«Bij ‘Outside The Simian Flock' denk ik aan jeugd, naïviteit en uit het huis vliegen. Bij ‘Paradisiac' is het vooral luidheid, wildheid, spanning en zoeken. Voor ‘Welcome To The Blue House' denk ik eerder aan melancholie, verdriet, groei en ontroering. En voor ‘Sciencing' is het eigenlijk nog wat te vroeg. Goesting, blijheid en een goed gevoel. Die mag je al zeker noteren...»
Dirk Fryns
Millionaire speelt op 07/06 Botanique en op 08/07 op het Cactus Festival in Brugge.